Kidnapped by the Alpha

Proloog

{POV. moeder van Blair}

Ik kijk naar buiten en zie mijn vier mooie kinderen spelen.

Mijn twee grote jongens die waken over hun broertje en zusje van vier jaar. De oudste is negen jaar en de andere is zeven jaar. Het jongentje Jason en het meisje Blair zijn een tweeling en lijken heel erg op elkaar. Ze zijn beiden precies hetzelfde, ze gedragen zich hetzelfde, denken hetzelfde en zien er hetzelfde uit. Ze zijn alweer vier jaar oud, het is net de dag van gisteren dat ik ze nog voor het eerst in mijn handen had.

Maar nu is hun plek ingenomen door hun jongere zusje van twee dagen oud.

Net als ik fijn in mijn gedachten zit word ik onderbroken door heel hard gegrom. Ik draai me om en kijk naar het grote plein dat voor ons huis ligt.

Er zijn verschillende wolven van onze roedel aan het vechten een andere roedel. Het gaat er allemaal heel heftig aan toe en na een tijdje vind ik mijn man ertussen staan, als alpha van de roedel is hij heel makkelijk te herkennen met zijn grote postuur en donkere vacht.

Hij vangt mijn blik op en geeft me snel een blik die zegt 'de kinderen!'.

Snel ren ik naar de achtertuin en zie mijn kinderen daar nog steeds rustig zitten te spelen.

Ik loop naar ze toe en zeg "Oke jongens, luister goed naar wat ik zeg! Jullie doen wat ik zeg zonder een tegenspraak! Oke hebben jullie dat begrepen!"

Ze knikken en dan praat ik verder "jullie gaan met zen vijven heel voorzichtig weg hier, ik wil dat jullie twee goed op je broertjes en zusjes letten!"

Ze knikken en dan zegt de oudste "kom je niet mee mama?"

"Nee ik blijf hier, ik kom later. Weten jullie nog die ene boom diep in het bos, waarbij er twee bomen in een zijn gegroeid"

Ze knikken "Oke wacht daar op mij. Jullie gaan daar heel voorzichtig en snel naartoe en wachten daar op mij. Ik zal later naar jullie toe komen"

Ze kijken allemaal heel verdrietig en dan neem ik afscheid van ze. Ik loop naar de achterdeur van de tuin die richting het bos loopt en zeg voor de laatste keer "wees stil en maak je geen zorgen, ik kom naar jullie toe. Dat beloof ik en wees snel en voorzichtig"

Ze lopen de poort uit en ik zeg nog snel "let goed op jezelf en jullie broertjes en zusjes".

Ze beginnen te lopen en kijken nog een keertje om.

Met een treurende blik zwaai ik nog naar ze en na een tijdje kan ik ze niet meer zien.

De oudste had zijn zusje van twee dagen vast en de middelste jongen had zijn broertje en zusje beiden een hand gegeven.

Ik zucht en ren dan snel naar voren om de anderen te gaan helpen.