TEPELERİN KIZI 2

BÖLÜM 7: "İLETİŞİM"

Karabasan yavaş yavaş yayılmaya başlamıştı. Yasemin ve arkadaşlarının elindense hiçbir şey gelmiyordu. Tek yaptıkları oturup insanların uyumasını izlemekti.

Dün gelen ambulanstan sonra başka uyuma vakaları olduğunu da duymuşlardı. Yasemin her geçen saniye göğsüne balyozla vuruluyormuş gibi hissediyordu. Kendine sık sık korku salanı yendiği gibi Karabasan'ı da yenebileceğini hatırlatıyordu; ama hiç inandırıcı gelmiyordu. Sadece acemi şansıydı diye düşünüyordu.

Bugün Ayberk'i ziyarete gideceklerdi. Ona bir faydası olmayacağını biliyorlardı; ama onun yanında olurlarsa daha iyi hissedeceklerini biliyorlardı. Yasemin evden çıkacakken Gök onu durdurdu.

"Yasemin!" diye seslendi kız. Yasemin arkasına dönüp kıza baktı.

"Efendim?"

"Ben bir şey söylemek istiyordum." dedi Gök biraz çekingen bir edayla. Yasemin'in kaşları hemen havalandı.

"Dinliyorum." dedi duvara dayanarak.

Gök gergince nefes verdi. Sonra kafasını iki yana salladı. "Biliyorum bunu da daha önce söylemeliydim; ama..." dedi. Cümlesini devam ettirmeden hemen önce Yasemin'in kalp atışlarını dinledi. Yasemin "Ama?" deyip sustu.

"Galiba... Galiba... Yani ben düşündüm de..."

"Konuya gelsen artık. Hastaneye gidiyorum. Geç kalmayayım."

Gök dudaklarını ısırdı. "Belki sen Ayberk'le iletişim kurabilirsin. Ağaçların içinden gelen sesleri duyduğunu söylemiştin. Belki onu da duyabilirsin." dedi kız bir çırpıda.

Yasemin kafasını salladı. Biraz düşününce bu ona da mantıklı geldi.

"Denerim." dedi ve evden çıktı.

***

Diğerleri hastane bahçesinde onu bekliyordu. Dün pastaneden sinirle ayrılan Afra da oradaydı. Yasemin'in ona hiçbir şey söylemeden toplu bir selam verdi. Daha sonra da hastaneye girdiler. Yürürlerken Yasemin Gök'ün ona söylediği şeyi anlattı.

"Bence bu doğru olabilir." dedi Rima. "Sonuçta sen bir ölüm perisisin ve uyku da yarı ölüm olarak bilinir."

Yasemin de dahil herkes bir an durup Rima'ya baktı. Kızın böyle zekice bir şey söylemiş olması şaşkınlık yaratmıştı. Rima gözlerini kırpıştırarak neden ona baktıklarını sordu.

Afra onu tiye alarak güldü. "O cümle için fazla aptal görünüyorsun." dedi.

Rima sakin olmaya çalışarak nefesini tuttu. "Aptal görünmek iyidir. Düşmanının seni hafife almasını sağlar." dedi iddialı bir ses tonuyla.

"Bu fazla iyiydi." dedi Selim. Rima ve Afra birbirlerine baktılar. Daha sonra Afra Rima'nın elini sıktı.

"Tebrik ediyorum güzel laftı."

Onlar gülerken Kerem ve Yasemin birbirlerine baktılar. Yasemin Rima ve Afra'nın nasıl bu noktaya geldiklerini hiç anlayamamıştı.

"Pekala artık ortalıkta durmasak iyi olur." dedi Kerem. Herkes onu onayladığında Ayberk'in odasına doğru yürümeye devam ettiler. Yürürken Yasemin'in düşündüğü tek şey Rima'nın söylediği sözdü.