Ο Σωτήρας της Ψυχής μου...(TYS17)

Μόλις αρχίζουν όλα....

Τα μαλλιά της μύριζαν λουλούδια και έπεφταν σε άφθονες χρυσαφένιες μπούκλες τώρα στο πρόσωπό της κάνοντας αδύνατο σ'εκείνον να διαπιστώσει την ταυτότητά της. Κάτι του θύμισε, ήταν αλήθεια μα.....κοίτα να δεις που  έτσι αγχωμένος όπως ήταν, δεν μπορούσε με καμία δύναμη να καταλάβει!

"Επιτέλους κορίτσι μου! Τί στην ευχή νομίζεις ότι κάνεις; Θέλεις να  γκρεμίσεις αυτό το νοσοκομείο πριν καν ξεκινήσει να λειτουργεί, σπάζοντας τα πάντα στο πέρασμά σου; Δεν ξέρω ποια είσαι μα....αν δουλεύεις εδώ.....ε τώρα μάθε πως απολύεσαι!!!! Κανείς που δεν τηρεί κάποιους βασικούς κανόνες δεν μένει εδώ ούτε μέρα παραπάνω!" άστραψε και βρόντηξε με την μπάσα φωνή του και τράνταξε ο τόπος όλος διαμηνύοντας σε όλους πως δεν θα δεχόταν καμία μικρή ή μεγάλη "ατασθαλία" την μέρα των εγκαινίων ενός τέτοιου νοσοκομείου!  

Μα σαν να μην έφτανε αυτό, λες και τα νεύρα του δεν ήταν ήδη αρκετά τεντωμένα έτσι όπως το κορίτσι προσπαθούσε να ισορροπήσει πάνω στα παπούτσια της και το μακρύ, κατάλευκο φόρεμά της, μπέρδεψε σ'αυτό και άρχισε τώρα να πέφτει προς τα πίσω παρασύροντας και τον ίδιο. Και αν δεν είχε ήδη μια κατάλληλη σωματική διάπλαση ώστε να προλάβει να την πιάσει έγκαιρα, ήταν σίγουρος πως θα βρίσκονταν τώρα και οι δυο κατάχαμα, με όλους τους εργαζόμενους τριγύρω να έχουν πολλά  να διηγούνται από αύριο κιόλας!

"Να πάρει η ευχή!" βλαστήμησε έξαλλος ενώ εκείνη τραβούσε πίσω τα μακριά χρυσαφένια της μαλλιά και τότε σιγουρεύτηκε πως η μέρα δεν θα μπορούσε να γίνει χειρότερη....Γιατί μπροστά του, ήταν εκείνη που προσπαθούσε ν'αποφύγει εδώ και μέρες,  εκείνη που του θύμιζε από πού ξεκίνησε χρόνια πριν και πού είχε φτάσει έως σήμερα μα και πως, τα χρόνια που είχαν στο μεταξύ περάσει, είχαν αφήσει μεγάλες αλλαγές και στους δύο....Γιατί τώρα μπροστά του, στεκόταν μια κοπέλα που όσο την κοίταζε, ολοένα και πιο πολύ μαγευόταν.....Και η επίδρασή της πάνω του ήταν αδύνατον πια να προσπεραστεί....

"Αγνή;;;" μουρμούρισε έκπληκτος, μην περιμένοντας να την δει σήμερα εδώ, αφού είχε ζητήσει να πάρει ρεπό απ'ότι του είχε αναφέρει η Αλίκη, πράγμα που τον είχε ιδιαίτερα χαροποιήσει. Και ενώ νόμιζε πως θα κατάφερνε απρόσκοπτα να συγκεντρωθεί στην δουλειά του, τώρα ερχόταν μπροστά του μ'ένα τέτοιο τρόπο να τον αποσυντονίσει. Και έτσι όπως την κρατούσε, κολλημένη πάνω του από φόβο μην και του πέσει, με το πρόσωπό της κοντά στο δικό του και τα χείλη της μισάνοιχτα να τον κοιτά, ξέχασε  την θέση που είχε και βρέθηκε αιφνιδιασμένος σ'έναν κόσμο γλυκό, αισθαντικό, μεθυστικό....