They Don't Know About Us

Chapter Nine

-Louis rodzice wrócili! - krzyknęła cicho Holly, kiedy wparowała do pokoju.

Automatycznie cała się spiełam. Louis zeskoczył ze mnie szybko. Spojrzał na dziewczynę stojącą w drzwiach z przerażeniem w oczach.

-Co oni tu robią tak wcześnie!? - spytał.

-Nie wiem, mieli wrócić dopiero w niedzielę! - odparła równie zdenerwowana dziewczyna.

Głupio się czułam będąc powodem ich zdenerwowania. Nie chciałam nikomu sprawiać problemów, a to że właśnie to robię po części mnie bolało. Zwlekłam sie z łóżka i stanęłam koło chłopaka.

-Zagadaj ich, a my wyjdziemy przez kuchnie - powiedział brunet i zniknął w garderobie.

Wyszedł chwilę później ubrany w czarne rurki z dziurami i szarą koszulkę. Holly zniknęła za drzwiami, a my ruszyliśmy za nią. Szłam cicho trzymając za rękę Louisa. Brunetka weszła do salonu i zagadała rodziców. Ta dziewczyna miała talent do odwracania uwagi!

Przemknęliśmy nie zauważeni do kuchni i już po chwili staliśmy na zewnątrz. Lou poszedł po samochód, a mi kazał czekać przy drodze, tak więc zrobiłam. Wyszłam tylną furtką i czekałam na czarnego mustanga. Chwilę później już siedziałam w wygodnym fotelu samochodu.

-Przepraszam - powiedział brunet, kiedy stanął na światłach.

-Nie masz za co, przecież to nie twoja wina - posłałam mu uśmiech. - Gdzie tak właściwie jedziemy? - spytałam, bo nie poznawałam okolicy w której się znajdowaliśmy.

-Zobaczyć twoje nowe mieszkanie - uśmiechnął się szeroko.

-Moje nowe.. CO?

-Chyba nie sądziłaś, że pozwolę ci wrócić do twojego ojca?

-Nie mam pieniędzy na wynajem mieszkania, Lou! - uniosłam się.

-A kto powiedział, że ty będziesz za coś płacić? - spytał, a moje ciśnienie wzrosło.

Jeśli myślał, że pozwolę mu od tak płacić za moje mieszkanie to się grubo mylił. Nie chcę być niczyją utrzymanką. Wolę żyć w biedzie, niż żerować na innych. Chcę sama zarobić na swoje życie, a to że puki co nie mam takiej możliwości nie znaczy, że pozwolę żeby on wydawał na mnie swoje pieniądze. Nie małe pieniądze - dodajmy.

-Nie ma mowy! - wrzasnęłam. - Nie chcę twojej kasy!

-Więc wolisz wrócić do domu do swojego ojca, który chce zrobić z ciebie dziwkę!? - zatrzymał się nagle na poboczu.

Auć, to zabolało. Dopiero te słowa wypowiedziane z jego ust, uświadomiły mnie w tym, co czeka na mnie po powrocie do domu..

-Zamieszkam w baraku - powiedziałam, a on wybuchł śmiechem.

Zmarszczyłam brwi bo nie rozumiałam o co mu chodziło.

-Chyba oszalałaś - stwierdził. - Za rzadne skarby nie pozwolę ci tam zamieszkać.

-A co ci w tym przeszkadza?!

-Bo się kurwa troszczę o ciebie i nie pozwolę, żebyś mieszkała jak jaskiniowiec! Do tego kręci się tam masa podejrzanych facetów, którzy tylko czekają żeby kogoś zgwałcić albo pobić!

-To nie twój zasrany interes, gdzie będę mieszkać. Jestem dorosła i sama będę podejmować decyzję! - krzyknęłam.

-A właśnie że mój!

-BO!? - miałam już dość tej kłótni.

-BO CIĘ KURWA KOCHAM! - wrzasnął, a mnie zamurowało.