My Best Friend

Rozdział 25

*Bellamy*
Obudziłem się wcześnie. Rozejrzałem się dookoła i ujrzałem, że znajduje się w swojej sypialni z brunetką obok. Zacząłem przypominać sobie wydarzenia z wczorajszego dnia. Tak bardzo cieszę się, że wzięła mnie do siebie pomimo tego, że ją zostawiłem. Niby to ona zawiniła, ale nie powinienem był wtedy tak na nią naskakiwać, a już napewno nie powinienem był jej zostawiać samej.

Nie chce jej stracić...

Czym prędzej zerwałem się z łóżka i cichutko się ubrałem po czym wyszedłem z domu. Musiałem przygotować wszystko jak najlepiej dla mojej księżniczki.

*Skyler*
Obudziłam się koło 9:15, rozejrzałam się wokół, ale Bellamiego nie było w łożku. Zeszłam na parter z nadzieją, że chłopak tam będzie, ale nie. Oczywiście tam rownież go nie było. Chwyciłam za telefon i zobaczyłam wiadomość od Chloe.

Chloe *,*
Hej mysza, spotkajmy się o 10 w Kameralnej! Nie przyjmuje odmów, będę czekać! xxx

Nie miałam innego wyjścia więc poszłam szybko się ubrać i ruszyłam w stronę kawiarnii. Nie wysilałam się specjalnie żeby się pomalować, czy ładnie ubrać, bo jak widać nie miałam już dla kogo.

Doszłam na miejsce po kilkunastu minutach i dosiadłam się do stolika przyjaciółki, która już siedziała z dwoma kawami. Dziewczyna przywitała się ze mną i podsunęła mi jeden napój.

- Co u ciebie? - zapytała podekscytowana.

- Marnie... - odparłam bez życia.

- Co jest? Myślałam, że wszystko jest dobrze... - nawet nie wiesz jak bardzo bym chciała żeby było dobrze.

- Było wspaniale, ale przed twoim wyjazdem. - burknęłam i pociągnęłam duży łyk gorącego napoju.

- Czemu, co się stało? - dalej się dopytywała, a mi głupio było to przed nią kryć, bo w końcu to była moja przyjaciółka.

- Eh, po odwiedzinach jego rodziców Bellamy troszkę się załamał i wracał pijany do domu.. No więc po tygodniu nie wytrzymałam i wygarnęłam mu, że tak naprawdę go w ogóle nie obchodzę no i się na mnie wkurzył, a zresztą mu się nie dziwie... On naprawdę zawsze o mnie dbał i był dla mnie taki kochany, a ja mu z takim tekstem wyjeżdżam. Już naprawdę przez niego mi się w głowie poprzewracało i za dobrze w dupie, a jak przyjdą słabsze dni to, że od razu on jest ten zły... - przerwałam na chwilę , aby pozwolić łzie skapnąć z mojego policzka do kubka z kawą. - No i nie rozmawialiśmy od dłuższego czasu i wczoraj mój przyjaciel znalazł go pijanego i przywiózł go do mnie, ale on rano znowu uciekł i teraz jestem już sama! - końcówkę zdania wykrzyczałam na jednym wdechu i przestałam hamować łzy. Pozwoliłam im kapać cieżko na stół i do kawy.

- Oh biedactwo... Szczerze nie wiem co mam ci powiedzieć... Ja, ja myślałam, a wręcz byłam pewna, że on cię kocha i...

- Kocha mnie? - przerwałam blondynce podnosząc jednocześnie na nią wzrok.

- Nawet nie wiesz jak bardzo. Kiedy byliśmy z Charliem na Malediwach cały czas Bellamy wydzwaniał do niego i ciagle nawijał mu tylko, że nie wie co ma zrobić jeszcze żeby cię uszczęśliwić i w ogóle... - może to dziwne, ale mnie tym nie pocieszyła, bo czuje się teraz jeszcze bardziej winna.

- Co ja mam robić? - załamana schowałam twarz w dłoniach.

Czułam, że to wszystko zaczyna mnie tak dobijać, że zaraz upadnę i się nie podniosę...

- Jeśli kogoś kochasz daj mu wolność. Jeśli do ciebie wróci, to nie pozwól go sobie już więcej odebrać, jeśli nie, to znaczy, że tak naprawdę nigdy nie było twoje...