vanaf vandaag

10. dood of levend

Vera vroeg me allerlei dingen en het was erg gezellig, totdat Jasper vertelde dat hij niet kon blijven en vijf minuten later vertrok hij. Ik was blij dat ik bij Vera en Alberto was en niet in dat huis. We aten in de keuken, Alberto's spaghetti was over heerlijk. Alberto lachte luid.

'Dankje.' zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Na het eten wilde ik gelijk op bed, dus Vera bracht mij naar mijn kamer. 

'Dankje.' zei ik. 'Ik vind het echt heel aardig dat ik hier mag slapen. Vera glimlachte. 'Wij vinden het ook heel leuk, hoor.' 

Vera ging weer naar beneden en ik besloot nog maar even een douche te nemen voordat ik mijn bed in dook. Ik poetste mijn tanden met mijn nieuwe tandenborstel en ik trok mijn nieuwe pyjama aan. Ik ging in het grote tweepersoons bed liggen en voor ik het wist viel ik in slaap.

Midden in de nacht werd ik wakker van een irritant alarm. Ik ging rechtop zitten en op dat moment stormde Vera mijn kamer in, ze pakt mijn hand en trekt me uit bed. We lopen snel naar een andere kamer.

'Vera?' zei ik angstig. 'Vera? Wat is er aan de hand?'

'Ze hebben beneden de ramen ingegooit en ze zijn tegen Alberto's auto aangereden.' zei Vera zonder me aan te kijken. 

'Sorry,' zei ik. 'het is allemaal mijn schuld, als ik hier niet was geweest was dit niet gebeurd.'

'Doe maar rustig, jij kon ook niet weten dat dit zou gebeuren.' zei Vera en ze trok me tegen zich aan. We stonden al een tijdje in de kamer totdat Alberto binnen kwam. 

'Gaat het een beetje?' vroeg hij.

'Het gaat.' zei Vera. 'de politie is al onderweg, hoop ik.' 

'Ja, ze zijn er zo.' zei Alberto. 'En, Emma, ik zal het maar meteen vertellen. Er staat een tekst voor je op de muur van de woonkamer.'

Ik keek hem aan. 'Wat staat er dan?' 

Alberto zweeg en keek me bezorgd aan. Ik rende langs hem heen naar beneden, en daar stond het: We zullen je krijgen, levend of dood! 

Ik keek geschokt naar de tekst. Hoe wisten ze dat ik hier was? En wat had er wel niet met Vera en Alberto kunnen gebeuren? Ik voelde dat Vera een arm om me heen sloeg. 

'Het komt wel goed.' fluisterde ze. 

'Er had van alles met jullie kunnen gebeuren.' zei ik. 'Jullie hadden zelfs vermoord kunnen worden!'

'Wat?' zei ze verontwaardigd. 'Emma, dit slaat echt helemaal nergens op! Waag het niet om je zorgen om ons te maken, maak je eerst maar even zorgen om jezelf, oké?'

Ik raakte toch een beetje in paniek. Ik vond Alberto en Vera aardig en ik wilde niet dat hen iets overkwam, of dat ze in de problemen zouden komen. Op dat moment kwamen alberto en, tot mijn verbazing, Jasper de kamer binnen lopen. 

'We moeten hier weg.' zei Alberto. 'Pak al je spullen maar en zorg dat je samen met Jasper over vijf minuten beneden bent.' 

Ik knikte en liep samen met Jasper de trap op. Ik pakte zo snel mogelijk mijn spullen terwijl Jasper in de deuropening toe stond te kijken. Ik draaide me om en liep naar de deur toen ineens een schot klonk en het raam van de logeerkamer sneuvelde. Gelijk hoorde ik Alberto schreeuwenen alle politie die er op dat moment was kwam de trap op gestormd. Jasper sloeg zijn arm om mijn middel en trok me de kamer uit, hij hield me stevig vast. Ik leunde zwaar op Jasper en toen werd alles zwart.

Jasper:

'Alberto.' riep ik. 'Ze is flauw gevallen.' 

Alberto kwam naar ons toelopen en pakte Emma uit mijn handen. 'Ze moet hier weg.' zei hij tegen mij. 'Zorg dat er auto's worden voorgereden.'

Ik meldde via mijn portofoon dat operatie D4 kon beginnen. Ik nam Emma weer over en ik droeg haar de trap af. Ik zette haar in de auto die pal voor de deur stond. Verderop stond de D2 auto op ons te wachten, ik wist dat het risicovol was, maar we moesten het doen. Het plan was dat Emma en ik in de auto  D1 weg zouden rijden, en dat binnen 1 kilometer de auto D2 erbij zou komen. Bij de Coentunnel kwamen auto  D3 en D4 erbij. Alles ging goed tot een halve kilometer voor de Coentunnel, de D2 werd beschoten. Hun banden waren lek geschoten, dus ze konden niet verder rijden. Toen ik het doorgaf aan Alberto hoorde ik dat er een helikopter aan zou komen. Binnen vijf minuten vloog er een heli boven ons. 

Emma:

Ik hoorde schoten en probeerde mijn ogen te openen. Ik zag dat Jasper beschermend over me heen hing en hij keek bezorgd uit het raam. Ik probeerde hem te roepen, maar hij leek me niet te horen. Ik hoorde hoe hij aan iemand, waarschijnljk Alberto, doorgaf dat er een auto was uitgeschakeld. Ik wilde het niet horen. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde me te concentreren op iets anders. Na een tijdje hoorde ik een helikopter. Ik opende mijn ogen weer en ik probeerde mezelf overeind te duwen. 

'Jasper?' fluisterde ik. 'Wat is er gebeurd?'

'Oh Emma, je bent er weer. Er is even wat fout gegaan, maar het komt allemaal goed.' Jasper keek me bezorgd aan. 'Maar hoe gaat het met jou?'

'Het gaat wel goed,' zei ik. 'maar dat is nu niet belangerijk.' 

Ik duwde me omhoog en keek uit het raam. Ik zag dat we bij de tunnel waren en er kwamen nog twee zwarte auto's bij ons rijden. Ik keek Jasper verschrikt aan.

'Rustig maar, ze horen bij ons.' zei hij, en hij sloeg beschermend een arm om me heen. Ik voelde mijn wangen warm worden en mijn oog viel weer op de helikopter.

'Wat doet die helikopter eigenlijk hier?' vroeg ik.

'Eh, gewoon voor de zekerheid.' zei hij.

'Ik weet dat er net een auto uitgeschakeld is.' zei ik. 'Dus je kan gewoon alles vertellen.' 

Hij zuchtte. 'Oké dan, er is net geschoten op een auto, dus ze zijn in de buurt. Weet je nog wat er was gebeurd?' 

Ik probeerde het te herinneren, ik wist nog dat ik op bed ging, na het eten. Ik fronsde. Opeens zag ik het allemaal voor me, de ramen die werden stukgeschoten en de tekst op de muur...

'Emma?' vroeg Jasper bezorgd. 'Emma? gaat het? Je bent zo bleek.' 

Ik voelde hoe ik weer wegzakte, ik probeerde me ertegen te verzetten, maar toch viel ik weg.