vanaf vandaag

4. De club

‘Hallo?’ verschrikt opende ik mijn ogen. Voor me stond een dikke, kleine, lelijke vrouw met veel te veel piercings en tatoeages.

‘Wie ben jij?’ vroeg ze

‘Ehm, Emma?’ ook al was ik een stuk groter dan de vrouw, op een één of andere manier leek ze veel groter.

‘Oke, loop maar even met me mee, Emma.’ Zei de vrouw ongeïnteresseerd.

Ze pakte mijn arm en trok me mee langs de mannen en danseressen.

Ze deed een deur open en opeens was het stil, de muziek hoorde je niet meer en er waren ook geen mensen meer.

Voor ons lag een gang met allemaal deuren aan de zijkanten, het leek wel een ziekenhuis.

De vrouw liep door en opende toen één van de deuren.

‘Je zal je hier snel thuis voelen.’ Ze lachte. ‘Ga maar even kennis maken met de andere meisjes.’

Ze duwde me naar binnen en deed de deur achter me dicht.

In de kamer stonden allemaal stapelbedden.

‘Hallo, bitch! Ik stond hier. Flikker op!’ zei iemand

‘Dat kan me niet echt schelen, ga lekker ergens anders heen, het is niet jouw spiegel.’ Zei een ander.

Langzaam liep ik op het geluid af. Voorzichtig keek ik om het hoekje van de muur. Ik zag twee meisjes voor de spiegel staan.

Ze hadden allebei net zo’n kort jurkje aan als mij, alleen was het model een beetje anders.

Opeens keek één van de meisjes naar mij. Snel trok ik mijn hoofd terug.

‘Oh, fijn.’ Zei een meisje. ‘nóg een nieuwe. Ik ben weg hier.’

Het meisje keek me arrogant aan terwijl ze langs me liep. Angstig keek ik haar na. Het andere meisje kwam bij me staan.

‘Trek het je niet aan, ze bedoelde het niet zo.’ Zei ze.

Ik keek haar aan en schrok. Haar hele oog was blauw en ook in haar nek had ze een blauwe plek.

‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg ik geschrokken.

‘Oh, dat? Ik luisterde niet.’ Antwoordde ze ongeïnteresseerd.

‘Je luisterde niet?’ herhaalde ik.

‘Ja, pas maar op wat je doet hier, ze hebben er geen moeite mee je helemaal bont en blauw te slaan.’ zei ze.

Verbijsterd keek ik haar aan.

‘Maak je maar geen zorgen. Als je gewoon doet wat ze zeggen is er niets aan de hand.’ Zei ze geruststellend. ‘Ik ben trouwens Eline.’

‘Emma.’ Mompelde ik. ‘Hoelang zit je hier eigenlijk al? Kom je hier nooit uit?’

‘Ik zit hier al best lang, ik weet het niet precies.’ Zei ze. Ik wist dat ze niet op mijn andere vraag wilde antwoorden. En eigenlijk wist ik het antwoord ook wel.

‘Eline?’ vroeg ik.

‘Ja?’

‘Eh.’ Ik aarzelde.

‘Je mag me alles vragen, weet je.’ Zei ze

‘Is het erg?’ vroeg ik.

Ze wist meteen wat ik bedoelde. ‘Je krijgt meestal wat drugs van tevoren. En dan merk je er niet zoveel van.’ Zei ze

‘Oh.’ Zei ik. moest ik echt drugs nemen? Of niet? Ik kon het ook gewoon niet nemen…

‘Je kunt het echt wel gebruiken, hoor.’ zei Eline. ‘Anders sta je er te veel bij stil. Maar misschien heb je geluk. Misschien hoef je eerst alleen te dansen.’