vanaf vandaag

15. Frankrijk

We kwamen aan in een klein dorpje, er was een klein supermarktje(dat er nogal armzalig uitzag), maar verder was er niets. Verder stondenoveral kleine huisjes of boerderijtjes en verderop stond op een heuvel een vervallen kasteeltje. Ik keek ongelovig naar alle huisjes. Hoe wilden we Emma hier beter laten worden? Hadden ze hier überhaupt wel elektriciteit? Binnen een minuut waren we het dorpje doorgereden en we stopten bij een  klein boerderijtje. Ik stapte zuchtend uit en haalde Emma uit de auto en droeg haar over aan de twee verpleegsters die mee waren gekomen.  Ik bekeek het boerderijtje, wat uiteindelijk nog niet zo slecht was. Vanbinnen was het best modern, er was een ruime keuken, een woonkamer, er waren 6 slaapkamers en ook 1 voor Emma. Er waren ook twee mooie badkamers met een grote douche, dus ik pakte meteen mijn spullen en nam een uitgebreide douche. Toen ik weer beneden kwam, waren Alberto en Vera alweer vertrokken, ze gingen kijken of er ook nog wat te halen viel in de supermarkt. Ook de verpleegsters waren buiten, ze gingen het kasteeltje bekijken. Het was nu helemaal stil, je hoorde helemaal niets, geen auto’s(wat niet zo vreemd was), geen apparaten. Ik genoot van de stilte totdat ik ineens wat hoorde. Ik concentreerde me op het geluid en kwam tot de conclusie dat het uit Emma’s kamer kwam. Ik sprong op en rende naar Emma’s kamer, de deur stond open, dus ik rende naar binnen. Ik keek de kamer rond, maar zag niemand. Pas toen zag ik dat Emma haar ogen open had.

‘Hey.’ Zei ze, en ze glimlachte moeizaam.

‘Hey.’ Zei ik en ik ging naast op een stoel naast haar bed zitten. ‘Hoe voel je je?’ vroeg ik.

‘Beter.’ Zei ze, maar ze pratte nog steeds moeizaam. ‘Waar zijn we?’

‘Ergens ik Frankrijk.’ Antwoordde ik, ik wist zelf ook niet precies waar. ‘Je krijgt trouwens ook nog de groeten van Arnoud.’ Ze keek me vragend aan. ‘Die undercoveragent waardoor je bent ontsnapt?’ vroeg ik. Wist ze het niet meer?

‘Oh ja, Hassan .’ Zei ze en ik was best opgelucht.

‘Wat herinner je eigenlijk nog van toen je in het ziekenhuis werd ontvoerd?’ vroeg ik.

Ze fronste en dacht even na. ‘Niet zoveel, iemand zette me in een rolstoel en even later werd ik in een kast gedumpt.’ Zei ze moeizaam.

‘Je hebt zijn of haar gezicht niet gezien?’ vroeg ik teleurgesteld.

‘Nee.’ Zei ze en ze gaapte.

‘Ga maar slapen,’ zei ik, ‘ik ben hier denk ik al weer veel te lang.’

‘Blijf nog even.’ Zei ze. ‘Ik wil nog iets weten.’ Ik keek haar vragend aan. ‘waar zijn Alberto en Vera?’

‘Die zijn hier ook.’ Antwoordde ik.

‘Gelukkig.’ Zei ze opgelucht. ‘Ik was zo bang dat er iets met ze gebeurd was. Het zou… Het zou mijn schuld zijn geweest.’ Opeens rolde er een traan over haar wang. Zonder erbij na te denken pakte ik haar hand. ‘Emma, dat slaat echt nergens op.’ Zei ik. ‘Jij kon hier toch ook niets aan doen?’

Ze haalde haar schouders op en gaapte nog een keer. Ik zei niets meer, in de hoop dat ze in slaap zou vallen, want ze had de rust wel nodig. En inderdaad, na een paar minuten vielen haar ogen dicht. Ze was de laatste paar dagen nog magerder geworden, viel me op, al was dat niet zo raar. Ik hoorde iemand het huis binnen komen en ik realiseerde me dat ik Emma’s hand nog steeds vasthad en ik liet snel los. Ik keek nog een keer naar haar en liep toen de kamer uit. Het waren de verpleegsters die binnenkwamen.

‘Is ze al wakker geweest?’ vroeg de ene.

‘Ja,’ antwoordde ik. ‘ze zei dat ze zich al wat beter voelde, maar ze slaapt nu weer.’

‘Het is mooi dat ze steeds even wakker word, want dan kunnen we ook beter inschatten hoe ze zich voelt.’ Zei de kleine dikke verpleegster. Alberto en Vera kwamen ook binnen. ‘Nou, we moeten morgen maar even ergens anders boodschappen doen, want dit is drie keer niks.’ Zei Alberto.