De zee die mijn leven veranderde

*17*

Herfstvakantie is begonnen. Eindelijk. Ondertussen heb ik niks van Nathan gehoord en alleen maar veel geskatet. Woensdag komen mijn vriendinnen uit mijn vorige stad naar mij, logeren misschien, wij weten het nog niet. Ik mis ze ontzettend hard. Het is zaterdag. 11u. Ik heb eigenlijk niks te doen. Om 18u ga ik naar Marie, meisjes avond en logeerpartijtje. Ik leg mij op de zetel voor de tv. Ex on the Beach op MTV. Gio komt rustig naast mij liggen. Niet zo'n speciale aflevering. Ik begin mij wat te vervelen. Opeens gaat de bel. Ik sta moeizaam op en stap rustig naar de deur.

"Hey, Julie." Nathan. Wat forceert die jongen toch.

"Hey Nathan, lang niet meer gesproken. Hoe gaat het?"

"Goed, met jou ook zeker." Ik knik. "Ik kom eigenlijk vragen of je mee gaat naar de Pier enzo."

Wat ga ik anders doen? Ex on the Beach is wat saai geworden. "Ok, geef je mij een minuutje? Kom maar binnen, zet u. Wil je misschien iets drinken?"

"Neen hoor thanks. Leuk hondje." Iedereen zegt het.

Ik ga mijn kamer binnen en pak mijn geld. Alles in mijn zak. Ik doe mijn witte superstars aan. Beetje mascara. Done.

"Ik kom."

Ik stap naar benden en zie Nathan spelend met Gio. "Echt een leuk hondje. Hoe heet ie?"

"Gio."

"Leuke naam, laten wij gaan."

Ik woon maar paar straten verder van de Pier. Ik weet niet wat hij daar zo speciaal aan vind, een Pier. Het herfstbriesje van de zee waait in mijn gezicht toen wij al op strand waren.

"Mooi toch?"

"Ja" Hetzelfde als altijd maar ok. Ik snap het niet, ik woon hier 2 maanden en ik ben het al beu maar hij. Hij is hier geboren. Bruh.

Wij gingen op de uiterste punt van de Pier zitten. Ik richt mijn ogen op hem, hij, kijkend naar de verliggende Engeland.

"Julie"

Ik knik. Wat zal hij toch zeggen.

"Ik zat hier vaak, vroeger."

"Waarom? Zit je hier niet meer zo vaak?"

"Het is een speciale plaats voor mij." Hij wendt zijn blik naar mij. Blauwe ogen weer. Zijn haar doet mij breken, zo lekker.

"Julie, ik ben een Youtuber." Ik lach. "Ik weet het, Marie zei het mij. "

"Dus je weet het." Stilte. Ik knik alleen nog.

"Hier is alles begonnen. Mijn channel. Het veranderde mijn leven. "

"In bewonder je."

"Waarom?" Hij zucht.

"YouTube, maar toch tijd om je ding te doen. Niet veel mensen kunnen het, fame verandert hun. Maar je blijft toch je eigen."

Hij lacht. "Oh Julie. Moest iedereen zo zijn als je." Ik voel zijn warme hand mijn hand pakken.

"Kijk naar de horizon. Aan de andere kant is het een ander land. Soms kun je het zien."

"Engeland. Aardrijkskunde is mijn goeie vak." Hij lacht.

"Soms wil ik een bootje pakken en alleen naar de overkant varen. "

Stilte is weer aangebroken. Het moment wanneer hij mijn hand vastpakte was zo, veilig.

"Zullen wij bij mij thuis gaan, het wordt wat koud." Ik volgde hem.

"Julie wat veranderde jouw leven?"

"Nathan, ik weet het niet."