De zee die mijn leven veranderde

*2*

"Hallo, ik ben Julie. Ik ben 16 en ik ben nieuw hier in Blankenberge."

"Vertel toch iets meer over je zelf aan je nieuwe klasgenoten, Julie. Waar woonde je voordat je verhuisde?"

"Ik kom uit Oost-Vlaanderen. Ik skateboard en ik ben een normaal tienermeisje. Ik kijk veel series, veel films, ik luister constant muziek. Ik fotografeer ook heel erg graag."

"Dat is al iets beter, ga maar zitten."

Rond mij zitten allemaal mensen en ik weet nog niet hoe ze allemaal heten. Jongens zijn niet echt aantrekkelijk. Ik ben meer voor wat volwassenere jongens. Jongen moet ouder zijn, dat is de regel. Hij mag niet kinderachtig zijn. De meisjes lijken mij wel ok. Ik weet het nog niet. De bel gaat eindelijk en de 1ste dag is eindelijk voorbij. Geen huiswerk gelukkig. Ik weet dat ik thuis nog veel werk zal hebben met het uitpakken van mijn spullen. Mijn kamer vormt serieus een zooi. Ik stap naar de gang en ik hoor mijn naam in de verte.

"Hey, woon jij hier al lang?"

"Hey. Nee. Ik woon hier sinds, sinds zaterdag eigenlijk." Hoe heette dat meisje ook al weer. Zij heeft lang blond, stijl haar. Ik vind haar stijl wel mooi.

"Ah dat is leuk! Ik heb mij nog niet voorgesteld, ik ben Marie btw."

"Ik ben Julie."

Zo hebben wij een tijdje gepraat. Marie woont aan de andere kant van Blankenberge. Wij heeft een jongere broer. Wij praatten nog een tijdje over boys op onze school. Zo weet ik nu dat er vorig jaar hotte boys zaten op ons school maar ze zijn weg. Ik weet nu ook dat een Heleen naaktfoto's heeft. Ik weet nu zo de basic dingen. Wel jammer dat de hotte boys nu weg zijn. Ik ben al ondertussen bijna thuis. De tram stopt en ik stap uit. Ik steek de straat over met de oortjes in mijn oren. Ik sms nog met mijn beste vriendinnen en vertel hoe het verliep. Ze vertellen mij ook hoe het bij hun ging. Ik ben al op mijn straat en ik stap op het voetpad. De muziek is zo luid dat ik de omgeving niet hoor. Ik wil het ook niet horen, ik wil even alleen met mijzelf zijn. Wat ik nu zal doen. Eerst hond uitlaten daarna de dozen uitpakken. Het wordt een lange namiddag dus. Gelukkig is de wifi al geïnstalleerd. Daar kan ik niet zonder. Opeens bots ik tegen een jongen. Typisch. Ik word rood. Hij ook eigenlijk. Ik kijk diep in zijn ogen, mooi helderblauw. Zijn haar is on point. Ik zeg sorry en loop verder. Ik wil niet omkijken maar ik doe het toch en zie hem nog staan op hetzelfde plaats waar wij gebotst waren. Hij blijft kijken. Ik begon nog sneller te stappen naar huis. Echt gênant.