De zee die mijn leven veranderde

*10*

"Je vertelde op sms over een jongen waarmee je botste. Vertel keer meer wij zijn benieuwd!" Ze kijken naar mij alsof ze god hebben gezien.

"Het is niemand. Wij botsten, ja kei gênant. Ik praatte ook tegen hem in mijn tram. Allee eigenlijk begon hij maar swat."

"Wat is zijn naam?"

"Nathan."

"Nathan wat?" mijn vriendinnen pakken een slok van hun koffie en kijken allebei naar hun gsm, zoekend naar de Nathan.

"Julie, toe nou. Wij willen jouw cruske keuren."

"Maar ik weet het serieus niet." Mijn crush was het niet. Ik ken hem niet. Waarschijnlijk zal ik hem niet meer spreken, of zien. In Brugge lopen zo veel mooie meisjes, zeker op zijn school.

"Allee jammer stuur wel een foto van hem, later."

"Zal ik doen." Ik drink mijn koffie op. Ik ben zo blij dat ik eindelijk met mijn bffs ben. Eindelijk kan ik alles kwijt. Nathan. Nathan is zijn naam.

"En andere jongens, Julie stop met denken over Nathan."

"Ik denk niet over hem, zot. En over andere jongens gesproken. Ik ben goed bevriend met Ben, jongen uit mijn klas. Zo ben ik in contact gekomen met Mathieu en Jeff. Deze vrijdag is er feestje gepland bij Mat, iedereen gaat."

"Feestbeest, daar hou ik van."

Zo bleven wij uren praten over jongens. Jongens hier jongens daar. Mijn vriendinnen hebben al een vriendje. Ik had nooit echt een vriendje, alleen in de basisschool, toen had iedereen een vriendje, echt iedereen. Nathan bleef in mijn hoofd. Mijn ogen, zijn haar. Zijn stijl was lit. Nathan.