De zee die mijn leven veranderde

*7*

De dagen liepen snel de voorbije dagen. De eerste bladeren vallen van de bomen af, herfst begint. Ik ben heel erg goeie vrienden geworden met Ben en Marie. Ondertussen is het vrijdag. Vandaag ga ik met Ben naar skatepark van Blankenberge met Mathieu en Jeff. Het wordt vast leuk. Ik kijk op mijn gsm, 7u45. Waar blijft die tram toch? Ik sta weer alleen aan mijn tramhalte, met oortjes in mijn oren, smsend met mijn vriendinnen die ver weg ook op hun bus of tram wachten. De wind waait vandaag niet zo hard, het is meer een zacht briesje uit het noorden. De tram is zoals altijd te laat, typisch stedelijk vervoer. Ik kijk even rond en zie de jongen waarmee ik gebotst was naar de tramhalte stappen. O nee, denk ik. Ik kijk naar mijn voeten en luister verder. Ik heb een zwarte trui van Thrasher aan, mijn lievelingstrui waarin ik mij helemaal vrij voel. Hij kijkt naar mijn trui. Ik hoop zo dat hij niet naar mij toestapt maar hij denkt waarschijnlijk anders en aarzelt niet om naar mij toe te stappen.

"Hey."

"Hey." Ik voel dat hij naar mij kijkt maar ik reageer niet. Mijn muziek is belangrijker.

"Leuke trui."

Misschien moet mijn muziek even wachten. Ik kijk op hem en zet mijn muziek op pauze. O nee, dat meen je niet. Hij heeft dezelfde trui aan. Dat is een beetje gênant, sommigen zouden zeggen goals.

"Jij ook."

Wij lachen.

"Hoe heet je?"

"Ik, ik heet Julie. Jij?"

Ik kijk naar zijn gezicht om zeker te checken of dat zeker de jongen is waarmee ik gebotst ben. Zijn haar is weer on point, zijn ogen glinsteren in het zonlicht. Helderblauw en diep als de zee nabij.

"Ik ben Nathan."

Ik zie de verlegen blik op zijn gezicht. Hij staart mij aan.

"Skate jij? Want je weet toch dat deze trui alleen door skaters gedragen mag zijn."

Hij denkt nu echt dat ik zo dom ben als al die meeloopmeisjes. Bekende merken dragen maar de betekenis niet kennen. Mensen zijn dom. "Ik ben toch niet dom he. Natuurlijk skate ik. Waarom zou ik anders deze 'skate uniform' dragen?"

"Eindelijk een meisje die het snapt."

Wij lachen weer. Eigenlijk is hij best wel leuk. Hij skate dus ook.

"Waar ga je naar school?"

De vraag die elke tiener je zal vragen.

"Er is toch maar 1 ASO-school in Blankenberge. Daar ga ik naartoe. Jij?"

"Ik ga naar een school in Brugge." Ik knik. Brugge. Een van de meest romantische steden in België zeggen ze soms. Veel mooie plaatsen. Ik kijk naar de tramsporen en merk dat de tram nabij is.

"De tram."

Hij kwam eindelijk. Ik stap op de tram en neem plaats in een vier zit aan de raam. Hij komt naast mij zitten.

"Er zijn veel skaters op jouw school, je vindt er zeker een gang die bij jou past."

"Ja ik heb er al eentje leren kennen, Ben. Je kent hem waarschijnlijk."

"Ja, mattie van mij."

Hij lacht. Zijn brede mooie lach. Er zijn veel voordelen in het verhuizen naar een kleinere stad. Ik merk nu pas dat hier veel meer mooie jongens lopen. Niet iedereen oordeelt je zoals daar. En mensen zijn socialer, ze komen gewoon naar je toe om te praten. Vind ik best leuk. Wij zwijgen even.

"Ok ik moet uitstappen. Ik zie je zo snel mogelijk terug. Dag Julie."

"Dag Nathan."

Ik vind het wel een beetje jammer dat hij weg is. Ik vind hem echt leuk. Zulke jongens zijn echt leuk, niet zoals ik grote steden. Ik hoop dat ik hem snel terugzie.