Selfish Heart (A LeviHan Fan Fiction)

Dinner

Hindi ko napigilan ang sarili kong hindi siya halikan. I've been thinking his lips for 2 days now. Parang sasabog ang utak at puso ko kakaisip ko sa kanya. Levi. What have you done to me?

He told me about Hopper and the story behind their hate with each other. Mas matanda pala sa'min si Hopper at hindi sila takot makasakit ng tao, the more na mas nakakatakot silang klase ng mga tao.

I have to be careful. Pero mas nag-aalala ako kay Levi. Kahit na ilang beses niyang i-point out sakin na nasa panganib ako, mas nasa panganib siya. Walang kasiguraduhan kung gagamitin nga ba nila ko against Levi. Pero siya, he's so expose. Who knows kung baka mamaya, bigla nalang siyang pasukin dito sa bahay nila pag mag-isa siya. Kahit na may nagbabantay sa amin, mahirap pa rin magtiwala about it.

Maraming bagay ang tumatakbo sa isipan ko ngayon. Si Levi, his record sa pulis. I just hope hindi naman masyadong mabigat ang kaso niya. Bakit kasi kailangan pa niyang maging gago dati? Sana matagal ko na siyang nakilala para sana ako nalang ang bubugbog sa kaniya para tumino siya.

Mas nakakaawa si Kuya Eren. To think na mag-isa nalang siyang nagpapalaki kay Levi. Sakit siguro ng ulo ni kuya dati. Masyadong pasaway ang kapatid niya. Tapos may sakit pa si papa niya. Tas siya pa nag-aasikaso sa kunpanya nila. He needs someone to lean on more than ever. Buti nalang at nagkita ulit sila ni Kuya Erwin. Sobrang bait at maunawain pa naman si Kuya Eren.

"What are you thinking Rae?"

Umiling ako. "Nothing. I was just trying to picture you sa selda."

Natawa siya. Napakacasual lang sa kanya ang pagkakakulong niya. Talaga naman 'tong taong to o. Tsk.

Nagpatuloy ako sa pagpapaturo sa kanya ng pagdodrawing hanggang sa antukin ako. Nagpaalam ako na matutulog muna ako sa dati kong kwarto. Sinamahan pa niya ko dun.

"Sige na matulog ka na. Gisingin nalang kita before 6 pm para mahatid kita pag-uwi." He smiled.

"Thanks Levi." Kinumutan niya pa ko.

Napanaginipan ko yung kinwento niya sakin. Nakulong siya, naospital siya. Ang gulo ng panaginip ko, when I woke up, I looked around for him, nakaupo siya sa arm chair na nasa tabi ng bintana at nagbabasa ng libro.

"Bat gising ka na?" He asked.

"I had a dream. Naospital ka daw." Umupo ako sa kama.

"Tch. Never. That will never happen."

"How long was I asleep?" Tanong ko while I rub my eye.

"30 minutes. Tumawag si Kuya Eren, dito na daw tayo magdinner. Pupunta rin si Erwin." Tumayo siya at nilapag niya ang librong binabasa niya.

"Anong binabasa mo?"

"Da Vinci Code."

"Dan Brown?" Humiga ulit ako at nag-unat.

"Fix yourself, ayokong nakikitaan ka ha." Tinignan ko ang katawan ko, nakaangat pala ang blouse ko at kita ang tsan ko. Agad kong tinakpan ito.

"Sorry. Uhm. What's for dinner?" Tanong ko.

"I was kinda hoping you'll cook for us. Namiss ko na luto mo eh." He smiled sheepishly while scratching his nape. Ang cute niya talaga.

"May groceries ba?"

"Yup, we hardly eat in here this days so I guess meron pa naman."

"Sige." I rolled to my side. Nakatayo siya sa gilid ng kama ko. I looked at him. This man in front of me, this will be the one I'm spending my life forever. Sana.

"I love you Levi." I said to him softly.

I saw his eyes soften and he took a sharp breath. His lips twitching, pinipigilan niyang ngumiti. Alam kong kinikilig siya. But why isn't he saying it to me?

"Rae."

"I know. I know. But I'm not saying it because I want too, but it feels like I'm going to explode kung hindi ko sasabihin yun sa'yo."

"I'm not saying that. And what's the point of repeatedly saying what we both already know?" Nakahalukipkip siya.

Sumimangot ako. "I know you love me too. I do. But, once in a while I want to hear you say that too."

Umupo siya sa tabi ko, at hinawakan niya ko sa ulo. "You know why I'm not saying it to you? Ayoko kasing magasgas yun. It's something na mas magandang iparamdam nalang kesa sabihin diba? Action speaks louder than words."

"But still, it feels good when you say it."

He sighed. "I'm gonna say it to you. But not today, not tomorrow. Ok?"

I surrendered. I lay on my back and put my arm sa mata ko. I sighed. Naramdaman kong hinawakan niya ko sa braso ko at hinatak niya ito.

"I didn't love you, because you're pretty, or smart or anything. You've done things for me na hanggang mamatay ako hindi ko makakalimutan. I told you, I'm not good in expressing myself. But let me show you how much I love you."

How much I Love You.

I grinned at him. "You said it already!!!!!!"

He looked puzzled. "Said. Wha-- what? What did I said?"

"You love me!!!!!!" I hugged him.

"Teka. Aray! When did I said it!?"

"Just like before. You didn't actually said it, pero yun na rin yon! You made me so happy today!!!" Hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya.

"Rae. Ugh. Can't breath!" He said in a choking voice.

Pinakawalan ko siya at natatawa siya. "I still didn't said it." He said pointing his finger at me.

"You already did. Twice!" With matching 2 fingers held infront of him.

Natawa siya. "Come on. Let's go downstairs. Tignan natin kung anong maluluto natin."

Una siyang lumabas ng kwarto at sumunod na ko sa kanya. Nakaalis na sila ate, it's already 5 pm. I rummage inside their ref, puno pa ang stocks nila. May mga gulay, meat, chicken.

"Uhm. Salad? Mashed potato? Roasted beef?" Inisa-isa ko ang pwedeng maluto gamit ang mga stocks.

"Can I help?" Off niya sa'kin.

"Yes. But first, change your clothes first. Magpambahay ka na." I smiled.