Before there was we (Completed)

30

*

"Last song na ba ninyo ang susunod na kakantahin ninyo?" I asked him habang iginagaya niya ako sa dati kong upuan. Nagtilian pa ang mga manunuod noong makita kami ni Adam. Paano naman ba kasing hindi mapapansin eh nakatutok ang spotlight sa kinalalagyan namin.

"No. May mga kakantahin pa kaming apat na kanta bago yung huling kanta. Where's my son?" He asked after. Napatingin naman ako sa direksyon nila Sab kaya napatingin din siya doon. Tumayo agad si Greg noong tumingin si Adam. Agad niya itong niyakap ng mahigpit.

"I missed you daddy." Malambing niyang sabi.

"I missed you more, buddy. Pagkatapos ng concert na to, iuuwi ko na kayo ng mommy mo." Madamdamin niyang sabi. Umupo ulit si Greg sa dati niyang upuan. Hinalikan ni Adam sa noo si Greg. Nalipat ang tingin niya sa akin at mabilis na yumuko din at hinalikan ako sa labi kaya napatili nanaman ang mga tao. Bumalik na sa stage si Adam at nagsimula ulit silang tumugtog.

Matagal-tagal din nawalan ng gana
Pinagmamasdan ang dumadaan
Lagi na lang matigas ang loob
Sabik na may maramdaman

Nagsimulang kumanta ang bokalista nila kaya nagtilian nanaman ang mga tao. The guy gave justice to the song. His voice is soothing and pleasant to the ears plus he is really a goodlooking one.

Di ka man bago sa paningin
Palihim kang nasa yakap ko't lambing
Sa bawat pagtago
Di mapipigilan ang bigkas ng damdamin

Walang sagot sa tanong
Kung bakit ka mahalaga
Walang papantay sa'yo

Lalo lamang lumakas ang tilian noong si Adam na ang kumanta. Napangiti ako habang pinapanuod siyang tumutugtog habang kumakanta. Adam loves playing drums eversince. Minsan naikwento niyang simula pagkabata ay iyon na daw talaga ang instrumentong una niyang natutunan.

Walang papantay sa'yo
Maging sino man sila
Walang papantay sa'yo
Maging sino man sila

Pagkatapos ng kanta ay umiba ang tugtog nila. Oh. They will finish the 5 last longs na siguro. Natapos yung apat na kanta. Dineretso na nga nila talaga. Maliban sa panghuli dahil biglang dumilim ulit yung stage. Noong bumalik ay si Adam na lang yung nasa gitna. Yung mga pinapasikat niyang banda nasa may likod at nasa kanya kanyang instrumento.

I have loved you only in my mind
But I know that there will come a time
To feel this feeling I have inside
You're a hopeless romantic is what they say
Falling in and out of love just like a play
Memorizing each line, I still don't know what to say
What to say...

Napatakip ako ng bibig noong kantahin niya ang kantang iyon. It was our song. Paborito ko iyong kanta. At simula noong malaman niyang paborito ko iyon ay palagi niya ng kinakanta para sa akin.

Don't know what to do whenever you are near
Don't know what to say, my heart is floating in tears
When you pass by I could fly
Every minute, every second of the day
I dream of you in the most special way
You're beside me all the time
All the time...

Nagsimula siyang bumaba sa stage at lumapit sa akin. May mga tumili at suminghap noong makalapit na siya sa kinaroroonan ko habang kumakanta pa din.

I have loved you and I always will
Call it crazy but I know someday you'll feel
This feeling I have for you inside
I'm a hopeless romantic I know I am
Memorized all the lines and here I am
Struggling for words I still don't know what to say
What to say...

He held me his hand which I gladly took. Niyakap niya ako at hinalikan sa noo at inakay sa taas ng stage.

Don't know what to do whenever you are near
Don't know what to say, my heart is floating in tears
When you pass by I could fly

Huminto siya sa pagkanta pero pinalitan na iyon ng bokalista nila. Habang kumakanta ang bokalista ay nagsalita siya. Naging background music na lang yung kanta.

"Eunice, I just want to ask you one question. And all I need is one answer." Kunot noo niyang tanong para mapigilan ang sariling huwag maiyak. Bigla siyang lumuhod sa harapan ko. May inilabas siya sa bulsa ng tuxedo niya. Ngayon ko lang napansin na nakablack tuxedo pala siya. "Will you marry me, Eunice Flaviejo?" Nag angat siya ng tingin sa akin at may tumulong butil ng luha sa isang mata niya. Napasinghap ako at lumuhod din at sinagot siya.

"Yes. I will. I love you so much baby." Maluha luha kong sabi na nagpahagulgol sa kanya. Yumugyog ang kanyang balikat at pinunasan ang luha sa mata niya. Niyakap ko naman siya. Narinig ko ang mga singhap, tilian at palakpakan ng mga tao sa paligid pero wala na sa kanila ang atensyon ko kundi kay Adam.

Every minute, every second of the day
I dream of you in the most special way
You're beside me all the time
All the time... all the time... all the time...

"Promise me, there's no turning back this time, Eunice. That you will no longer be having a cold feet. That you will stay. Promise me you will marry me this time. Please. God. Please baby, marry me this time." Iyon ang huling sabi niya bago ako hinalikan sa harap ng madaming tao. Noong maghiwalay kami ay sinagot ko na siya.

"I promise." Totoo na ito. Wala ng atrasan pa. Dahil simula ngayon, hindi ko na siya bibitawan pa. Hinding hindi na.

Napamulat ako ng mga mata noong pumasok ang sekretarya ko at sinabihang nasa labas si Adam. Sinabihan ko siyang papasukin na ito. Pagkalipas siguro ng ilang segundo ay nakapasok na si Adam. Sumilip muna ito sa may awang ng pintuan bago tuluyang pumasok at lumapit sa akin.

"Hey. Mind to have an early luch with me?" Malambing niyang sabi. Inilagay niya ang isang kamay niya sa taas ng upuan ko at ang isa naman ay nakapatong sa mesa. Yumuko pa siya para halikan ako sa labi.

"Sure. Give me a minute. Aayusin ko lang ang gamit ko." Sagot ko. Napaisip naman siya saglit at biglang ngumiti ng malawak. Oh no. I know that kind of smile.

"On a second thought, hmmm. Let's just stay here for a while baby. Let me eat you instead." He grin mischievously. Tinaas baba pa niya ang mga kilay niya sa akin. I just rolled my eyes but nodded at the end. I want him too as much as he wants me. Agad niya akong binuhat pagkatapos at inilapag sa may lamesa ko. Itinapon niya ang mga nandoon. "Tss. Sagabal." Huling sabi niya bago ako hinalikan at lumikot ang mga kamay niya sa katawan ko.