Before there was we (Completed)

11

AN:// Hello there. Eto na yung continuation ng chapter 2.

<Present>

"Anak, are you sure about this?" Nag aalalang tanong sa akin ni mama habang inaayos ko ang mga gamit namin ng anak ko na dadalhin sa pag alis. Yes. I decided to let go of him for good.

"Yes ma. Don't worry. I will never beg anymore. I'm letting him go. I deserve this bullshits ma. I caused him pain, this is my karma." Nakangiting sabi ko pero mahahalata ang pait at talagang pilit iyon.

"Your father and I will always be here for you. Come back when your whole again okay? I'm gonna miss you Eunice." Naiiyak na sabi ni mama sa akin at niyakap ako.

"Sana tama ang gagawin mo anak. At sana huwag mo nanamang pagsisihan itong desisyon mong to." Bigla ay sulpot na bilin ni papa bago ako nilapitan at niyakap din. Naiyak na ako ng pareho silang nakayakap.

"Mommy." Tawag sa akin ng anak ko. Napakalas naman ako sa yakap nina mama at tinignan ang anak kong pupunas punas pa ng mga mata. Nagkatinginan kami nina mama bago ko muling tinignan ang anak ko at nakangiting nilapitan siya.

"Baby. Gising ka na. Maaga pa. Go back to your room and get more sleep pa okay?" Utos ko sa kanya. Umiling iling naman siya at biglang naging bibo. Mukhang may naalala yata.

"Mom. I'm excited to see my daddy. I'm gonna see him today right? We're going to meet him yey." Tatalon talon niyang sabi sa akin. Napatingin naman ako kina mama at papa. Malungkot nilang tinignan ang anak ko. Naiiyak man ay tumango na lamang ako at binuhat na siya.

"Okay. We're going to seee him later baby. But for now, sleep muna ha?" Pagsisinungaling ko na lang at sinuklay suklay ang buhok niya para antukin siya. Narinig kong humikab naman siya. Muli kong tinignan sina mama at nakita ko ang pagpipigil niyang umiyak. Inalo alo siya ni papa. Pumunta na lang ako sa kwarto ng anak ko sa kagustuhang huwag mapaiyak din.

"Mommy." Mahinang tawag sa akin ng anak ko ng ihiga ko siya kama niya. Patuloy lamang ako sa pagsuklay sa buhok niya. Sinilip pa niya ako.

"Hmm?" Sagot ko na lang.

"Punta tayo kay daddy ko ha? Huwag mo kakalimutan. I love you po." Nakangiti niyang sabi at ipinikit na ang mga mata. Isang oras siguro akong nakatanga lamang sa tabi niya habang tulog na siya. Hurt for myself and pity for my son, those are the feelings stabbing at my chest right now. If only I can bring back the past. Kung pwede lang talaga. Ilang beses kong hiningi ang bagay na ito, na sana bumalik ako sa nakaraan. Maybe, I will fix my stupidity.

"I'm sorry anak. But you will no longer meet your dad anymore." Impit na saad ko dahil sa pagpipigil kong mapaiyak. Hinalikan ko ang noo ng anak ko at napagdesisyunang ituloy na ang ginagawa ko kanina.

"We've been together for years baby, you love me, and I love you. So i'm sure ikaw na talaga ang babaeng para sa akin. Eunice." He knelt down in front of me. Napasinghap ako sa ginawa niya. "My Eunice, will you be my wife? Will you marry me?" Dugtong niya. Napatakip ako sa bibig dahil sa magkahalong gulat at tuwa sa sinabi niya. I know he is the one for me kaya hindi ako nag dalawang isip pa.

"Yes. Yes. I will Adam." Tuwang tuwa kong sagot sa kanya. Pinunasan naman niya ang luha sa mata niya bago tumayo at masayang isinuot ang singsing sa daliri ko. Tinitigan niya ako at siniil ng halik pagkatapos.