Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 44

"Τι κοιτάς?" Με αποσυντονίζει ο Ντιον.

Τον σπρώχνω στην άκρη και πλησιάζω εκείνο το σημείο όπου τον είδα. Δεν είναι πια εδώ.

Είμαι σίγουρη ότι ήταν αυτός και στεκόταν εκεί! Με κοίταζε γεμάτο μίσος! Ή αυτός ήταν ή η φαντασία μου. Όχι, όχι είμαι σίγουρη! Με έβλεπε!

"Ελισάβετ?" Με σκουντάει στον ώμο μου ο Ντιον. Κουνάω το κεφάλι μου για λίγο.

"Είσαι καλά?"

"Ναι καλά είμαι!" Με πλησιάζει αργά. Τα χείλη μας απείχαν λίγα εκατοστά ώστε να ενωθούν. Απομακρύνομαι γρήγορα.

"Τι έγινε πάλι γαμώτο?" Λέει εκνευρισμένος

"Απλά παράτα με!" Λέω μόνο και φεύγω με γρήγορα βήματα μακριά του.
Ήταν εδώ! Τον είδα! Διαφορετικό από τη τελευταία φορά που τον είχα δει. Είχε αλλάξει..

Μετά από μία εβδομάδα

Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της μητέρας μου. Είναι η ημέρα του γάμου της.

Αυτή τη στιγμή, της φτιάχνουν τα μαλλιά οι κομμώτριες που είχαν έρθει σπίτι μας. Μετά είναι η σειρά μου να με περιποιηθούν. Έχω ήδη φορέσει το φόρεμα μου και έχω μακιγιαριστεί.

Πρώτη φορά βλέπω τον εαυτό μου τόσο διαφορετικό. Τόσο περιποιημένο από κάθε άλλη φορά.

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν όλο ετοιμασίες για αυτήν την συγκεκριμένη ημέρα.

 Συνεχώς με παίρνανε άγνωστοι στο τηλέφωνο μου και χτυπήσανε μία φορά το κουδούνι του σπιτιού  μου. Δεν ήταν κανένας όμως. Αρχίζω να πιστεύω πως έχω παραισθήσεις

"Κάτσε στη καρέκλα κούκλα μου" μου λέει μία κομμώτρια

Μου φτιάχνει τα μαλλιά, με ένα όμορφο κότσο και τέλειες πλεξούδες γύρω του.

Αφήνει μερικές τούφες να κρέμονται μπροστά. Με γυρίζει για να δω προς το καθρέφτη. Ακούω καλά σχόλια και του τύπου "Ουαου" από τις κοπέλες που βρίσκονταν εδώ.

"Είσαι άλλος άνθρωπος! Κουκλίτσα!" Τσιρίζει ενθουσιασμένη η κομμώτρια.

Κι όμως, συμφωνώ, χωρίς να ψωνίζομαι. Κόκκινο κραγιόν, κόκκινο φόρεμα, χρυσούς, μεγάλους κρίκους και χρυσά ψηλοτάκουνα. Σαν μια πολυτελής κυρία.

Σηκώνομαι και βγαίνω έξω από το δωμάτιο. Το σπίτι είχε γεμίσει με καλεσμένους. Καθώς πέρναγα όλοι μου λέγανε:
"Κούκλα η κόρη της Λίζας"
"Αντε και στα δικά σου"