Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 16

Προσπαθώ να το παίξω χαλαρή κι ανοίγω τη πόρτα σιγά - σιγά

"Ορίστε?" τους λέω και καλά γλυκά και ευγενικά. Κοιτάνε προσεχτικά μέσα στο σπίτι μου, πίσω μου.

"Το όνομα σου?" με ρωτάει ένας από αυτούς που ήταν πιο μπροστά από τους υπόλοιπους.

"Εμίλια" και βέβαια θα τους έδινα ψεύτικο όνομα

"Επίθετο?" Γαμώτο!Σκέψου κάτι!

"Κέβιν.." τους λέω σοβαρά αλλά με λίγο με καθυστέρηση

"Δικό σου είναι το σπίτι?"

"Φυσικά!" 

"Πόσο χρονών είστε?" σαν πολλές ερωτήσεις δεν κάνετε?

"Ποιοι είστε εσείς?" στενεύω τα φρύδια μου

"Είμαστε..." κομπιάζει
"Αστυνομικοί" πετάει ένας άλλος πιο πίσω.

"Με κουκούλες?" στενεύω τα φρύδια μου

"Πόσο χρονών είστε?" με ξανά ρωτάει

"Δεν θέλω να σας πω!" του λέω αυστηρά

"Θέλουμε να επιθεωρήσουμε το σπίτι σας. Ξέρετε έχει δραπετεύσει από τη φυλακή ένας φυλακισμένος και τον ψάχνει όλο το αμυντικό σώμα!" μου λέει σοβαρός και καλά, ότι ξέρει τη δουλειά του. Αυτός δεν κατάλαβε καν τι είπε ο ίδιος.

"Δεν θέλω να μπείτε στο σπίτι μου! Δείξτε μου τις κάρτες σας, αν είστε αστυνομικοί!" σηκώνω το ένα μου φρύδι.
Κοιτιούνται όλοι μεταξύ τους

"Δεν τις έχουμε αυτή τη στιγμή τις έχουμε...Τις έχουμε αφήσει στο τμήμα!" κομπιάζει

"Άρα δεν μπαίνεται στο σπίτι μου." πάω να κλείσω τη πόρτα αλλά μου τη σπρώχνουν προς τα μέσα για να μπουν

"Φύγετε! Αλλιώς θα καλέσω την αστυνομία!" προσπαθώ να κλείσω τη πόρτα αλλά έχουν περισσότερη δύναμη από εμένα

"Αα ναι? Και τι θα μας κάνει η αστυνομία? Ντα??" μου φωνάζει ένας με ειρωνεία και καταφέρνουν και ανοίγουν την πόρτα. 

Ένας ορμάει από πίσω μου και μου πιάνει τα χέρια. Με βάζει κάτω στο τραπέζι, μπρούμυτα, και με πιέζει στη πλάτη για να μη κουνηθώ. Οι άλλοι ψάχνουν σε όλο το σπίτι και ανεβαίνουν τις σκάλες για πάνω. Γαμώτο όχι!!

"Φύγετε τώρα από το σπίτι μουυ!" τους φωνάζω και ο άλλος μου κλείνει το στόμα. 

Δαγκώνω το χέρι του, μουγκρίζει και παίρνει μια πετσέτα από το χοντρό, μαύρο μπουφάν του και μου το βάζει στο στόμα. Κουνάω τα πόδια μου πέρα - δώθε μήπως τον κλωτσήσω στο αδύναμο σημείο του.