Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 42

Ξαφνιάζομαι για λίγο. Γάμο ε?! Δεν έχω όρεξη για γλέντια και άλλα σχετικά αλλά αφού περνάει καλά με αυτόν και επιτέλους βρήκε τον κατάλληλο.

"Κι φυσικά θέλουμε να είσαι κι εσύ εκεί!" Πετάγεται ο Μιχάλης

"Τα 'χουμε κανονίσει σχεδόν όλα. Μόνο εσύ μας μένει για την έγκριση σου.." από πότε με ρωτάνε για την έγκριση μου?!

"Την έγκριση μου?! Από.." Διακόπτω και αλλάζω αυτό που θα τους έλεγα
"Βασικά δικιά σου είναι ζωή, αν το θες τόσο, κάντο!" Της λέω με σιγουριά. 

Μου χαρίζει ένα χαμόγελο σαν να λέει "Ευχαριστώ". Χαμογελάω και 'γω στραβά.

Μετά από λίγη συζήτηση για τα σχέδιά τους, τελικά αποφασίζω να βγω έξω, ολομόναχη μου. Θέλω απλά να "απελευθερωθώ" από το δωμάτιο μου, που με έπνιγε με τις ίδιες σκέψεις.

Δεν παίρνω κινητό ή λεφτά αφού δεν θα είμαι και πολύ έξω. Θέλω να ξεχαστώ έστω για λίγο. Βγαίνω έξω και κατευθύνομαι σε ένα πάρκο.

Προχωράω στον ίδιο δρόμο όπου τον είχα δει για πρώτη φορά. Να με κοροιδεύει με τους φίλους του όταν πήγαινα προς το σχολείο, για να πάμε εκδρομή στην Ιταλία.

"Για που το βαλές?" με πιάνει ένας από το μπράτσο και με γυρνάει.

Ήταν ένας καστανόξανθος με μελί μάτια με ένα σκουλαρίκι στο αυτί και ένα λίγο πιο κάτω από τα χείλη του.

"Για όπου γουστάρω! Αναφορά θα σου δώσω?!"
"Μου πέφτεις αρκετά μικρή. Άσε θα σε αφήσω, για να μη κλάψεις."

Ακόμα θυμάμαι την οργή που είχε μέσα του κάθε φορά που με έβλεπε ή όταν μου μιλούσε τότε.

Στο σχολείο όπου πήγαινα, ήρθε μόνο και μόνο για να με παρακολουθήσει. Δεν τον ενδιέφερε καν το σχολείο αφού ήταν αρκετά μεγαλύτερος για να πηγαίνει σχολείο τότε. 

Λογικά θα είχε δώσει ψεύτικα στοιχεία για να το πάρουν. Όλο και κάτι θα είχε βρει

Ναι είχε και έχει ένα σκουλαρίκι κάτω από τα χείλη του. Που κάθε φορά που με φίλαγε, είτε στο λαιμό, είτε κάπου αλλού με γαργάλαγε και με έκανε να ανατριχιάζω με έναν περίεργο τρόπο. 

Περπατάω ακόμα πιο γρήγορα εκνευρισμένη. Φτάνω σε ένα πάρκο όπου είχε αρκετό κόσμο για κάποιο λόγο. Μα καλά τι μέρα είναι σήμερα?

Παρατηρώ να κάθονται μια παρέα αγοριών και κοριτσιών σε ένα πελώριο δέντρο. Σε εκείνο που καθόμασταν κάποτε. Γαμώτο πρέπει να ξεχάσω! Γιατί όλα μου θυμίζουν ακόμα, εκείνον?