Ο ΚΑΣΤΑΝΟΞΑΝΘΟΣ • 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐁𝐨𝐨𝐤 •

Κεφάλαιο 39

"Είναι υπέροχο!" Κοιτάω ξανά στιγμιαία το μεταγιόν και μετά εκείνον.
"Μου είχες πει ότι ζούσαν οι γονείς σου.." κοιτάω προς τα κάτω

"Δεν ζούνε." αλλάζει το βλέμμα του σοβαρός

"Λυπάμαι.." Μπορώ να καταλάβω από τα μάτια του πόσο λυπημένος και φοβισμένος είναι, για κάποιο άγνωστο λόγο, μόλις του ανάφερα αυτό. 

Νιώθω λίγο άσχημα που του άνοιξα μια πληγή. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι..

"Θα βγω το βράδυ με φίλους. Θέλω να 'ρθεις κι 'συ." Αλλάζει θέμα και κάθεται στο κρεβάτι

"Αφού μου το ζητάς.. θα έρθω!" Του λέω χαμογελαστή και τον πλησιάζω

Μετά από 11 ώρες
"Θέλω να βάλεις αυτό σήμερα!" Βγαίνει από το μπάνιο και μου δείχνει ένα μαύρο κουτί με μία φούξια κορδέλα. 

Το κοιτάζω έκπληκτη μόλις βλέπω τι ακριβώς είχα βάλει. Είχε ήδη ντυθεί με ένα μαύρο πουκάμισο και ένα στενό, χακί παντελόνι που του ταίριαζε αρκετά. 

Στενεύω τα μάτια μου αρκετά περίεργη. Το ανοίγω και ήταν ένα τέλειο κόκκινο φόρεμα ούτε πολύ κοντό, ούτε πολύ μακρύ.

"Βάλ΄το" μου λέει ενώ σχηματιζόταν ένα  πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του. 

Αναστενάζω, πηγαίνω προς το μπάνιο και το βάζω. Το παρατηρώ στο καθρέφτη ξαφνιασμένη. Μου κάθεται κουτί πάνω μου! Απορώ πως ήξερε το νούμερο μου.

Κάθομαι πάνω στη λεκάνη και βάζω κάτι μαύρες γόβες που είχα πάρει μαζί μου.

Ανοίγει τη πόρτα και με παρατηρεί να βάζω τα παπούτσια μου, με ένα πονηρό χαμόγελο και τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του. 

Σηκώνομαι και φτιάχνω το φόρεμα μου ενώ τον πλησίαζα αργά.

"Κούμπωσε μου το φερμουάρ" γυρνάω πλάτη

Βάζω τα μαλλιά μου σε μία μεριά και αμέσως βάζει τα κρύα του χέρια στη πλάτη μου. Τραβάει το φερμουάρ προς τα πάνω αργά-αργά και στο τελείωμα με φιλάει στο λαιμό μου κολλώντας από πίσω μου. Γυρνάω για να τον κοιτάξω

"Πόσο μου αρέσει αυτό το φόρεμα.." σχολιάζει κοιτάζοντας με από τη κορυφή ως τα νύχια

"Άντε πάμε" του λέω χαμογελαστή και προχωράω μπροστά του.
Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και μπαίνουμε στο αμάξι.

"Οι φίλοι σου?" γυρνάω για να τον κοιτάξω

"Είναι ήδη εκεί" βάζει μπρος