Game Face

hoofdstuk 28

~H28. The Difference Between What's The Truth And What You Want To Believe~

Pov Kay Reeds.
(A/N; Dit is meerdere keren aangevraagd en eigenlijk vond ik het wel een goed idee. Aangezien ik met "playhouse" bezig ben met alle beurten in één hoofdstuk te proppen en dat veel en een ingewikkeld level om te schrijven is- geef ik jullie dit hoofdstuk alvast. Enjoy!)

Beneden hoorde ik de telefoon afgaan. Mijn vader nam hem op en hij en de beller voerde een korte woordwisseling uit. Ik kon niet verstaan wat er gezegd werd, maar het was duidelijk dat het om een serieuze zaak ging. Toen het gesprek voorbij was, was het kort stil beneden.

'Kay,' riep mijn vader toen. 'zou je even naar beneden willen komen?' In mijn vaders stem was twijfel te horen. Ik trok de deur van mijn kamer open en jogde de trap af.

'Wat is er, pap?' vroeg ik nieuwsgierig. Mijn vader zuchtte en wreef over zijn achterhoofd. 'Dat was de politie,' begon hij. Ik fronste, ik had toch niets verkeerd gedaan? 'Het gaat over Yentl.'
Voor een seconde bevroor ik, maar ik herpakte mezelf snel.

'Ik hoef het niet te weten,' antwoordde ik zonder verder overleg. Ik liep de hal uit, de keuken in. Mijn vader volgde me snel. 'Kay, we weten niet wat het nieuws is- het zou je kunnen helpen.' Ik zuchtte en keerde me naar mijn vader toe.

'Pap, het gaat goed met me,' het was geen leugen, ik had het Yentl gedoe goed opzij kunnen zetten. 'Mijn cijfers stijgen, coach heeft een scout voor me geregeld, ik heb morgen een date- waarom zou ik hulp nodig hebben?'

Mijn vader besloot het over een andere boeg te gooien. 'Wat als ze dood is, zou je het willen weten?' Hier was ik even stil van en ik beet op mijn lip. Accepteren dat Yentl me vrijwillig in de steek had gelaten, dat kon ik. Maar de gedachte dat ze dood was, dat kon ik niet verdragen.

Mijn vader had van mijn gezicht mijn overduidelijke antwoord af kunnen lezen en dus ging hij me voor naar de auto.

'Je weet dat het allemaal nep is, hè pap? Yentl is weggegaan. Vrijwillig' zei ik. Mijn vader hield zijn ogen strak op de weg gericht. 'Hoe kun je daar zo zeker van zijn? Waarom eerst op het nieuws het land shockeren en het dan ineens terug willen draaien?'

Daar had hij wel een punt.

Ik zuchtte. 'Weet ik veel, om de aandacht te trekken, zodat iedereen zou weten dat ze weg zijn? Om tijd te rekken zodat ze weg konden komen? Persoonlijk denk ik dat het was om de politie op het spoor te zetten dat deze groep bij elkaar is. Zo hebben ze ook die brief gevonden.'

Mijn vader zei niets en drukte enkel iets harder het gaspedaal van zijn BMW in. Ik wist hoe gesteld hij op Yentl was, ze kwam dan ook dagelijks bij ons over de vloer. Mijn vader maakte dan grapjes zoals; "Kijk, zo'n vrouw moet je hebben zoon!" en "Jullie kunnen het zoveel ontkennen als je wilt, maar op het einde eindigen jullie altijd bij elkaar."

Ik wist dan nooit wat te zeggen. Yentl was als een open boek voor me, behalve als het over haar liefdesleven ging. Daar gaf ze niet zomaar iets over weg. Zelf begreep ik mijn eigen gevoelens niet eens.

Tuurlijk, ik wilde iedere jongen in haar buurt in elkaar slaan, maar dat was gewoon broederlijk instinct. Toch?

Er waren genoeg roddels door de school gegaan over ons, maar geen van die roddels waren waar. Yentl en ik hadden nooit een bijna-kus gedeeld, waren nooit in een ongemakkelijke houding terecht gekomen waardoor we moesten blozen, onze handen hadden elkaar nooit perongeluk aangeraakt waardoor we een tinteling voelden. Het was gewoon niet gebeurd.

Maar dat kon misschien ook komen door het feit dat ik al die dingen als de pest heb geprobeerd te mijden, omdat ik Yentl ervan wilde overtuigen dat ik alleen haar vriend wilde zijn. Ik wilde haar laten weten dat ik niet zo'n jongen was. Ik vraag me af hoe ik me over haar gevoeld zou hebben als ik die gevoelens nooit had afgesloten.