Game Face

hoofdstuk 14

~H14. That Didn't Go So Well.. ~

Het voelde alsof mijn hoofd ieder moment kon ontploffen. Met mijn hoofd in mijn handen zat ik tegen de muur. Het kleine sprankeltje hoop dat ik nog bezat, was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Iedereen in de buitenwereld geloofde dat wij weggevlucht waren en onze ontvoering gefaket hadden. Al zouden we ontsnappen, iedereen zag ons als een stelletje bedriegers. Maar ik had altijd nog Kay.

Mijn beste vriend zou me toch nooit opgeven?

Die gedachten aan Kay, gaven me kracht. Ik zou dit overleven, voor hem. En als ik hieruit kwam, zal ik weggaan. Dan vertrek ik met mijn beste vriend weg van mijn ouders, zus en iedereen de me niet geloofde.

Een zoemer klonk en de deur in mijn kamer schoof wat open. Ik nam dit aan als teken dat we weer weg konden. Ik liep de deur uit en kwam in de gang al gauw Will en Connor tegen. Samen dwaalden we door de gangen totdat we de rest van ons team vonden. We zaten in onze basis. Niemand sprak over het schokkende nieuws dat Ross zojuist met ons gedeeld had.
'Olivia is er nog steeds niet' merkte ik bezorgd op. Vlak nadat ik het gezegd had, hoorden we een gesmoorde gil uit de gangen komen. Terwijl mijn teamgenoten elkaar verward aanstaarden, sprong ik overeind en sprintte de gang in.

'Liv!' riep ik. Mijn stemgeluid echode door de gangen. Ik hoorde gestommel links van me en dus rende ik de linker gang in.
'Olivia!' schreeuwde ik weer. Ik stond stil aan het begin van een gang. Voor me zag ik hoe twee jongens uit het andere team Olivia optilden en haar meenamen.
'Hé, laat haar los!' riep ik en rende op hen af.
'Moeten we haar ook meenemen?' vroeg een van de jongens aan de tweede. Ze wierpen een blik op mij.
'Nee, ze is te sterk en koppig. Ze zal voor problemen zorgen' besliste de andere jongen. Snel renden ze met Olivia de andere kant op. Ik volgde hen op de voet.

Op de muren zag ik 'Kamp King' staan. Ik rolde met mijn ogen. Typisch. Plots had ik door waar de jongens naartoe gingen. Hun vervoerbox. Dat betekende dat ze Olivia mee wilde nemen naar het volgende level. De jongens stonden met de rest van hun team in de vervoerbox. De deuren konden ieder moment sluiten. Ik moest nog één gang door. Ik rende zo hard als ik kon.
'Kom op, sluit' hoorde ik iemand van team King mompelen. Nog maar een paar meter. De deuren begonnen te sluiten, zag ik. Op het laatste moment sprong ik. Door mijn snoekduik kon ik nog net door de laatste opening. Met een zweefrol belandde ik op de grond van de vervoerbox. Achter me sloten de deuren. Snel sprong ik overeind. Acht paar ogen keken me vijandig aan. Ik slikte en keek Olivia, die angstig terug staarde, aan.

Misschien was dit toch niet het slimste wat ik ooit gedaan had. 

'Wat in vredesnaam moet dit voorstellen!' bulderde Ross ineens in mijn hoofd. Olivia en ik krompen ineen. Dit leverde ons vragende blikken op van het vijandige team. Ik hoorde Ross wat mompelen en een bel klonk.
'Jay, leg me eens uit, wat twee van mijn teamleden doen bij de jouwe' gromde Ross. Het was me duidelijk geworden dat het andere team nu ook in staat was  Ross te horen.
'Die idioten' begon ik maar de leider van het andere team kapte me af. Hij gaf me een harde duw en ik kwam met een luide knal tegen de metalen wand en eindig op de grond. Ik mompelde een verwensing en keek de jongen vuil aan.

'Hé, dit was niet mijn idee maar eigenlijk bevalt het me wel' sprak Jay toen.
'Dit is tegen de regels, Jay' siste Ross.
'En twintig tieners ontvoeren is tegen de wet,' vuurde Jay terug. 'maar jij je zin, als je niet in staat bent ze in drie uur te bevrijden, mag mijn team doen met ze wat ze willen.'  Ik rilde, dat zou een zekere dood betekenen. Ik hoorde Ross nog geërgerd grommen en daarna klonk weer hetzelfde belletje. Nu konden alleen mijn teamgenoten en ik Ross horen.