Game Face

hoofdstuk 24

~H24. Kill Him, Or Yourself~

(Even tussendoor A/N; Shoutout naar jou Matthew cuz DAMN boy u smooth)

'Matthew, je hebt mijn leven gered,' zei ik buiten adem. Matthew glimlachte schaapachtig.
'Dat is wel het minste wat ik kon doen' zei hij alsof het niets was. Matthew kwam overeind, met mij nog in zijn armen. Vervolgens zette hij me voorzichtig op mijn voeten. Zodra ik stond, slingerde ik mijn armen om zijn nek en knuffelde hem stevig. Matthew was vrij lang, ik kon zijn hart horen kloppen. Wat aarzelend knuffelde Matthew me terug. Ik stapte weer van Matthew vandaan, maar hij bleef mijn hand vasthouden.
'Ik meen het, het spijt me ontzettend. Ik wilde-' zei hij me nogmaals.
'Je wilde ons allebei redden, het was goed bedoelt. Ik reageerde overdreven, je bent een teamgenoot. Jullie zijn de enige familie die ik nog heb. Het spijt me Matthew' zei ik zachtjes. Hij glimlacht naar me en ik weet dat het nu goed zit tussen ons.

'Wat fijn dat jullie het hebben goed gemaakt,' klinkt Ross dan cynisch, 'maar jullie beseffen dat ik jullie nu eigenlijk allebei zou moeten laten sterven.' Matthew en ik kijken elkaar ongerust aan.
'Ik zal jullie inplaats daarvan naar het volgende level sturen' vervolgde Ross. Opgelucht lieten Matthew en ik onze adem vrij. Dat had een stúk naarder af kunnen lopen. De wereld om ons heen verdwijnt en automatisch greep ik Matthew vast. Hij sloeg zijn arm om mijn middel zodat ik me veiliger zou voelen.

We kwamen met zijn negenen terecht in de vervoerbox. Skye had zich weer bij ons gevoegd. Stiekem was ik daar blij mee, Skye wist vaak wat te doen in moeilijke situaties. Vermoeid leunde ik met mijn hoofd tegen de wand van de vervoerbox. We kregen bijna geen rust van Ross en Jay. Mijn hoofd zoemde en schudde mijn hoofd, als poging om mijn gedachten weer helder te krijgen. Het bleek tevergeefs, het werd alleen erger.
'Gaat het wel, Yentl?' vroeg Nate me bezorgd. Zijn stem klonk vaag, in de verte. Ik legde mijn rechterhand op mijn hoofd en knijp mijn ogen een keer goed dicht. Nog steeds was mijn zicht wazig en al het geluid hoor ik maar vaag. Alsof je ligt te slapen en je hoort in de verte de tv aanstaan. Je weet dat er geluid is en meestal ook waar het vandaan komt, je kunt alleen niet plaatsen wat het is. Het was een soort roes, of zo voelde het dan toch.

'Yentl!' riep Nate nu. In een klap was alles weer helder voor mijn ogen en kon ik het geluid weer plaatsen. Alle ogen waren op mij gericht.
'Sorry,' verontschuldigde ik me. 'Ik weet niet wat er gebeurde, maar het gaat nu weer.' Nate knikte, gerustgesteld door mijn antwoord. Ik vroeg me af waar we nu weer terecht zouden komen. En of we het allemaal zouden halen, al was 'allemaal' een groot woord. Het was al niet meer mogelijk. Allemaal was inclusief Alexis en Chloé. Zij hoorden ook bij ons team, dat mochten we niet vergeten.

Een fel licht liet ons allemaal onze ogen dichtknijpen. Toen ik ze opende, stonden we met zijn negenen in een grote cirkel. We stonden met onze ruggen naar elkaar toe. Ik keek voor me met grote ogen en trillende handen.
'Kay?' vroeg ik zachtjes. Mijn beste vriend stond enkele meters verderop recht voor me. Wat me echter nog meer schokte, was dat ik naar de stad stond te kijken waar ik opgegroeid ben. Met grote ogen keek ik om me heen. Alles stond in brand. Overal was vuur. Ik zette twijfelend een paar stappen naar voren. Het was natuurlijk logischer geweest als ik naar mijn team was gegaan. Dit was waarschijnlijk een truc van Ross en Jay. Ik had alleen zo'n heimwee en wilde zo graag een vriendelijk gezicht zien.

Ik stapte over brandende stukken hout heen, op weg naar Kay. Toen ik voor hem stond, haalde hij opgelucht adem en trok me in een knuffel. Ik begroef mijn gezicht in zijn shirt en snoof zijn geur op.
'Waarom geloofde je me niet?' murmelde ik in zijn borstkas.
'Het spijt me zo, Yen. Ik had je meteen moeten geloven. Daarom ben ik hier, ik heb me vrijwillig mee laten nemen, zodat ik je kan redden en steunen' zei Kay me. Hij aaide over mijn haren en drukte een kus op mijn kruin.
'Je doet dit voor mij?' vroeg ik ongelovig.
'Ik zou alles doen voor jou' verzekerde Kay me. Ik glimlachte met tranen in mijn ogen. Deze jongen mocht ik mijn beste vriend noemen.
'Kom op,' zei Kay vervolgens, 'ik wil je iets laten zien.' Ik dacht niet eens aan het vuur. Alles in mijn hoofd riep Kay. Zonder er verder bij na te denken, greep ik zijn hand vast.