Game Face

hoofdstuk 12

~H12. It was all a lie~

p.o.v Kay

Al dagen lag ik levenloos in de ligstoelen aan het meer. Je zou denken dat een groot huis aan een meer met zeven jongeren zou leiden tot gave feesten met alcohol en luide muziek. Niets was minder waar; geen van ons deed echt iets. Chase, Reece en Zac namen op z'n hoogst eens een duik in het meer.

Elke dag was weer een marteling.
Yentl was nu acht dagen weg. Nee, extreem lang was het nog niet maar als je weet dat iemand gemarteld wordt, is elke dag één teveel. Wie weet hoelang Yentl het nog vol zou houden, als ze nog leefde. Ik had er een hard hoofd in, ze leek echt weg op de beelden. Ik kon alleen maar hopen dat ze het nog zou kunnen doorstaan.

Naast me zakte iemand neer in een ligstoel.
'Hé, man' begroette Liam me.
'Hé' zei ik. Liam hield een blikje cola naar me uit. Ik gaf hem een dankbaar knikje en pakte het aan. Kort zwegen we en staarden naar het meer voor ons.

'Hoe is het met de meiden?' vroeg ik na enige tijd. Liam keek niet op van de natuur voor hem.
'Niet beter,' verzuchtte hij. 'het is zwaar, voor ons allemaal.' Ik knikte.
'Ik voel me schuldig, Liam' biechtte ik toen op. Nu keek Liam wel op. Onderzoekend gingen zijn ogen over mijn gezicht.
'Waarom?' vroeg hij. Ik zuchtte.
'Wel, als het niet door mij was, was ze in eerste statie niet meegenomen. Ze heeft me nog gebeld en ik deed verdomme niets!' zei ik gefrustreerd.
'Niets is zeker Kay. Als deze mensen echt perse Yentl moesten hebben, dan was het hen ook wel een andere keer gelukt' probeerde Liam. Het liet me niet veel beter voelen.
'Een andere keer was ik er misschien bij geweest om haar te beschermen' mompelde ik mistroostig. Liam klopte op mijn rug.
'Kom op man, dat we hier een beetje zitten te sippen, heeft Yen niets aan' sprak hij. Ik wilde mijn mond weer openen maar klapte deze weer dicht toen ik onderbroken werd.

'Jongens,' klonk Mai achter ons. Ze stond in de deuropening van het huis. Liam en ik draaiden ons om. 'we moeten naar het politiebureau.' Liam en ik keken elkaar fronsend aan.
'Maar we zijn al meerdere keren verhoord' zei ik. Mai schudde haar hoofd.
'Dat is het niet, ze hebben nieuws over Yentl!' vertelde ze hoopvol. Meteen sprong ik overeind.
'Ik ga me even omkleden, ik ben zo terug!' riep ik en stormde het huis in. Ik sprintte de trap op, mijn kamer in, en trok andere kleren aan.

Vijf minuten later zat ik ongeduldig in de auto te wachten op mijn vrienden.
'Schiet op' riep ik uit het raam. Reece kwam als laatste naar buiten gelopen met zijn shirt nog uit. Snel trok hij deze over zijn hoofd en haalde een hand door zijn warrige bruine haar.
'Eruit jij,' zei hij en gebaarde naar mij. 'als jij gaat rijden worden we zes keer aangehouden wegens te hard rijden en crashen we uiteindelijk tegen een boom.' Mopperend stapte ik uit de auto en Reece ging in mijn plaats op de bestuurdersstoel zitten. Zelf zat ik op de bijrijdersstoel.
Zac reed de andere auto.

'Schiet nou op' spoorde ik de rest aan toen we bij het bureau waren.
'Rustig' suste Paris me. Het zwartharige meisje legde kalmerend een hand op mijn arm. Toen iedereen eindelijk uitgestapt was, ging ik hen voor naar de ingang. Met twee treden tegelijk liep ik het stenen trapje op. Ik duwde de glazen deur open en hield deze open voor mijn vrienden. Meer uit ongeduld dan uit netheid.

In het bureau stond een agent al te wachten.
'Kay Reeds, Mai Richards, Paris O'Conell, Liam-'
'Dat zijn wij' onderbrak ik de agent. Hij knikte.
'Oké, als jullie me willen volgen' zei hij en gebaarde ons mee te lopen. Braaf volgden we hem door de gangen van het bureau. Voor een deur met een bordje waarop 'privé' stond, hielden we halt. De agent klopte beleefd op de deur en wachtte op antwoord. Een korte 'ja' klonk vanuit de kamer en de agent ging ons voor, de kamer in.