Game Face

hoofdstuk 4

~Hoofdstuk 4. Take me to the fallen city~

<P.O.V Yentl>
In een kring zaten we op de stenen kant. Echt lekker zat het niet maar dat was niet hetgeen waar ik op het moment over zou willen klagen- en ik zou over veel willen klagen.

Wat we aan het doen waren wist ik eigenlijk ook niet- wachten op Ross- dacht ik. Precies op dat moment liet Ross weer van zich horen.
'Ik was tijdelijk weg, maar ik ben terug jongens. Is er nog iets gebeurd?' Vroeg hij. Even bleef het stil en keken we elkaar aan.
'Nee, niets bijzonders' perste ik er toen uit.
'Mooi. Om uit deze simulatie te komen, moeten jullie naar de stad. Vanaf daar moeten jullie zelf een manier vinden om eruit te komen' vertelde Ross.
'Hoe kunnen wij nu weer weten hoe we hier weg komen?' Vroeg Alexis.
'Je komt eruit door hetzelfde maar toch het tegenovergestelde te doen. Met die hint moeten jullie het redden.'

Ik fronste en dacht diep na. Ik kon op geen antwoord komen, de anderen ook niet zo te zien.
'Speler vijf,' begon Ross. Ik dacht even na over wie dat was en kwam tot de conclusie dat het Olivia was. Zelf was ze zo te zien ook tot die conclusie gekomen.
'Ja?' Antwoordde ze daarom.
'Zie je die steen rechts van je?'
'Ja.'
'Loop erheen.' Olivia deed wat er van haar verlangt werd.
'Pak de kist die erachter staat op en zet hem op de steen.' Weer deed ze braaf wat hij haar gebood te doen.
'Maak hem open.'
'...'
Olivia opende de kist. Ze slaakte een kreetje toen ze zag wat erin zat. In de kist zat een tijdbom. Een grote tijdbom.
'Ik wil dat je de draden verbind en de tijd instelt op anderhalf uur. Als jullie in die tijd niet tot een oplossing komen, vergaat de wereld waarin jullie je nu bevinden.' Mijn ogen werden groot.

'Ik dacht dat je je eigen team niet uitmoordde?' Vroeg ik ontzet.
'Ik ben geen man van mijn beloftes.'
'Jerk' mompelde ik.

'H-hoe weet je dat ik weet hoe een bom werkt?' Vroeg Olivia stotterend.
'Ik dacht dat ik al vermeld had dat we jullie al langere tijd bestudeerde. We weten alles van jullie. Dus weten we ook dat je stage hebt gelopen bij het speciale bom-ontmantel team van de recherche' zei Ross simpel.

'Wacht,' zei ik. 'Dus je bedoeld dat als ik die avond niet in het bos was geweest, jullie me alsnog op een ander moment meegenomen hadden?' Vroeg ik.
'Dat klopt. We volgen jullie al zeker een half jaar.' Ik rilde bij de gedachte dat mijn naasten en ik het afgelopen half jaar al in de gaten werden gehouden. Ik wilde nog een vraag stellen maar Ross onderbrak me.
'Genoeg gekletst. Speler vijf, stel de bom in.'
'M-maar' wou Olivia protesteren.
'Doe het of je sterft ter plekke.' Ross' stem was hard en koud. Ik zag Olivia schrikken. Met trillende handen deed ze wat er van haar gevraagd werd.

'Jullie tijd is ingegaan. Succes' was het enig wat Ross nog tegen ons zei.
'Hij is vast het zonnetje in huis thuis' mompelde ik sarcastisch.

Iedereen-inclusief ik- keek Shawn afwachtend aan.
'Waarom kijken jullie mij allemaal aan?' Vroeg deze.
'Jij bent de leider Shawn,' sprak ik. 'We verwachten dat jij ons vertelt wat we moeten doen.'
'Euh, o ja' zei hij en wreef even over zijn nek. Na even denken, viel zijn blik op de stenen wanden waartussen we ons bevonden. Hij liep naar degene aan onze kant en voelde eraan.
'Olivia, zit er nog wat in die kist?' Vroeg hij daarna aan Olivia.
'Een belachelijk lang touw en een moker' antwoordde ze. Ik zag Shawn tevreden knikken.
'Bind allemaal het touw om jullie middel maar laat de uiteindes over' zei Shawn. 'Nate, jij gaat achteraan en ik vooraan. De rest, stel je op in dezelfde volgorde van rang.' Ik zag iedereen knikken en we stonden op.

Nate was de eerste die het touw om zijn middel vastmaakte en het doorgaf aan Chloé. Zo gingen we het hele rijtje af van Chloé, Alexis, Matthew, Will, Dean, Olivia, Connor, ik en dan Shawn. Er zat ongeveer zeventig centimeter tussen elk persoon.
'Volg mij' beval Shawn.
'Volgens mij hebben we niet veel keus' merkte Dean op. Ik grinnikte. Nee, dat hadden we inderdaad niet. Braaf volgenden we Shawn naar de bergwand. Hij had de moker in zijn hand.