Game Face

hoofdstuk 20

~H20. You just don't believe me..~

'Yentl wordt wakker. Yentl.'
Ik schrok op door Will die tegen mijn schouder duwde.
'Huh, wat is er?' vroeg ik suf.
'Er gaat iets gebeuren' vertelde Will me.
'Wat dan?' vroeg ik terwijl ik mijn ogen uitwreef. Lang had ik niet geslapen, een kwartier misschien?
'Dat weten niet, maar het is anders dan normaal.'
'Weet Skye ook niet wat?' vroeg ik.
'Geen idee' zei Will. Ik haalde mijn schouders op en liet me door Will omhoogtrekken.

'Team Alpha,' klonk Ross' stem in mijn hoofd. 'begeef je naar de centrale ruimte.'
Zijn woorden verraste me. De centrale ruimte? Mijn hart sloeg een slag over, ze wilden toch niet meteen weer een eliminatie doen?

Twee aan twee liepen we zwijgend door de donkere gangen. Het was vreemd. Ieder ander persoon had zich in deze gangen ongemakkelijk gevoeld. Het stonk, was donker, je hoorde enge geluiden en je was niet zeker wat je om iedere hoek aan zou kunnen treffen. Toch liepen wij er relatief relaxt bij, zover dat kon. We hadden al zoveel moeten doorstaan dat we verwachtten dat het niet veel erger zou kunnen worden. Al kon je daar met Jay en Ross beter geen gif op innemen.

Wellicht kwam het ook doordat ik wist dat angst geen optie was. Mijn team zag me als hun tweede rang. Ze verwachtten van mij dat ik enige vorm van kracht zou laten zien. Dat was niet de enige reden, overigens. Ik, en mijn teamgenoten ook, probeerden ons groot te houden. Voor elkaar, maar vooral voor onszelf. Als je eenmaal toe zou geven, zou je gek worden. De constante benauwdheid en het stemmetje in je hoofd dat je vertelde dat je toch niet kon ontsnappen aan de dood zouden je tot waanzin drijven. Nu wisten we ons allemaal nog groot te houden, maar ik wist dat we als breekbaar glas waren. Het kleinste scheurtje zou betekenen dat we door zouden breken, hoe dan ook.
Ik keek naar mijn teamgenoten en bestudeerden hun gezichten. Wat er spookt er door hun hoofd?
Ik vroeg me af hoelang het nog zou duren tot we allemaal zouden knappen. Eens ging het gebeuren, wist ik. Het was onmogelijk voor een mens om oneindig door te gaan. We waren nog steeds allemaal enkel mens.

Al twijfelde ik daar bij Skye aan. Ze leek zó onverwoestbaar dat het bijna onmenselijk was.

Toen die gedachten door mijn hoofd ging, schudde ik verward mijn hoofd. Dit spel was me langzaam gek aan het maken.

Over Skye gesproken, het meisje liep alleen achteraan. Het leek haar niet te deren, ze was verzonken in gedachten. Aan de ene kant wilde ik haar beter leren kennen, haar kunnen begrijpen. Aan de andere kant vroeg ik me af of ik me wel moest bemoeien met haar zaken en het wereldje waar ze zich in bevond.

In de centrale ruimte kreeg ik een déjà-vu. Op de grond waren door lampen twintig gekleurde cirkels afgebeeld. Van iedere kleur twee. Zonder verder nog te vragen wat de bedoeling was, nam iedereen gedwee plaats op zijn of haar kleur cirkel. Zeuren of weigeren had toch geen zin, wisten we. Het enige wat daarop kon volgen, was een onnodige straf. Dat was het niet waard.

Gespannen wachtte ik af, ik haatte het om onvoorbereid te zijn. Ik had geen idee wat er nu weer van ons verlangd ging worden, en ik zag er niet naar uit. Hoe verder je kwam, hoe erger het leek te worden. Ik keek Collin aan, hij staarde blanco terug. Ergens vreesde ik het idee dat hij me ieder moment kon bespringen en doden. Je wist nooit hoe erg Jay hen al gebrainwasht had.

Na vijf minuten stonden we nog steeds bewegingsloos op dezelfde plek. Zenuwachtig verplaatste ik mijn gewicht van mijn ene naar mijn andere voet.
'Stop daar eens mee!' snauwde Ethan die links tegenover me stond. Shawn zond hem een norse blik, zelf reageerde ik niet. Ethans kleine snauwen en uitbarstingen waren wel het laatste waar ik me druk om maakte.

'Skye?' vroeg ik toen. Het meisje met de diepbruine ogen stond op de plek van Alexis en boog voorover zodat ze me aan kon kijken. Ze knikte naar me, als teken dat ze luisterde naar wat ik te zeggen had.
'Weet jij wat er nu gaat gebeuren?' Skye schudde haar hoofd en haar sierlijke krullen bewogen mee in de beweging. Ietwat mistroostig keek ze me aan.
'We hebben het nooit gehaald door de tweede eliminatie.'
Ik slikte luid; het spel waar Skye in had gezeten, was overduidelijk een slachtpartij geweest.