Game Face

hoofdstuk 11

~H.11 Doomhouse~

Ik was in slaap gevallen en zweefde nu ver weg in een diepe rust. Even gebeurde er helemaal niets om me heen. Mijn gedachten waren blank.

Waarom juist ik gekozen was voor dit achterlijke spel, was me nog altijd een raadsel.

Ik was niet extreem slim, handig met wapens of een trouwe opvolger. Je zou me atletisch kunnen noemen, maar meer ook niet. Ach wat maakte het ook uit, waarschijnlijk ging ik toch dood binnen nu en enkele dagen. Nee, een optimistische drijfveer die het team aanmoedigt zou ik mezelf ook niet willen noemen.

Een schelle bel liet me opschrikken uit mijn slaap. Ik bevond me niet meer in de basis. Ik lag in een voor mij onbekende ruimte. De muren waren van hout en tussen het bruin was groene mos gaan zitten. In de kamer was maar één uitweg, een grote, metalen deur. Weifelend liep ik naar de deur en deed deze open. Met een protesterend gekraak opende de deur. Ik glipte er doorheen en sloot de deur. Nu bevond ik me in een lange gang met allemaal dezelfde soort deuren. Terwijl ik door de gangen dwaalde, ontdekte ik dat dit nogal een afvallig huis was. Bij elke stap die ik zette, voelde ik de vloer kraken, op de muren zatten bloedvlekken en alles was donker. Ik vond het nogal onheilspellend.

Toen ik een ijzige gil hoorde keek ik geschrokken op. Meteen moest ik me tegen de grond laten vallen want een enorme reeks vleermuizen scheerde over mijn hoofd, de gangen door.
'Wat is dit toch?' mompelde ik tegen mezelf. Ik kwam weer overeind en liep verder.

Aan het einde van de gang vond ik een lange wenteltrap. Stap voor stap beklom ik de treden en werkte me een weg naar boven. De grijze stenen waren glad en ik moest me dan ook meerdere keren vastgrijpen. Toen ik eenmaal boven was, had ik verschillende opties;
Ik kon een tweede trap op en daar een deur in, rechtdoor en de gang volgen of naar links of rechts en die deur nemen. Ik besloot rechtdoor te gaan. De gang liep dood. Verward draaide ik me om. Ik wilde weer terug lopen toen de grond onder mijn voeten ineens weg was.

Een gil verliet mijn mond terwijl ik meters door de lucht viel. Een groot spinnenweb brak mijn val. Niet dat dat nou zo fijn was. Rillend haalde ik de witte slierten van mijn lijf. Ik was, naar mijn vermoeden, in de kelder.
'Voor niets die rottrap opgelopen' mopperde ik. Ik zag verderop in de lange hal een gestalte staan. Hij stond gebogen over iets wat op een achtbaan karretje leek.
'Will!' Riep ik. Hij keek op. Ik liep op hem af.
'Wat is dit voor iets?' Vroeg ik terwijl ik een spinrag uit mijn haar haal.
'Volgens mij moet het een soort spookhuis voorstellen,' zei Will. 'alleen dan is alles echt.' 
'Een spookhuis' herhaalde ik langzaam.
'Ja, ik vermoed dat dit een van de karretjes is waarmee mensen door het huis rijden' zei Will en knikte naar het karretje. Het stond op een metalen rails. Eerder was het me nog niet opgevallen dat door het hele huis rails lag.
Will stapte het voorste karretje in.
'Hé, kijk eens' zei hij en wenkte me. Ik stapte ook het karretje in en liet me naast Will op het bankje zakken. Will wilde me juist iets aanwijzen toen plots onze polsen vastzaten.
'Wat is dit?' Vroeg ik geschrokken en probeerde mijn polsen onder de metalen boogjes vandaag te wringen. Will probeerde hetzelfde. Beide faalden we. Will boog voorover en zocht naar iets in het karretje wat behulpzaam zou zijn. Ik voelde iet schokken.
'Will' zei ik toen langzaam.
'Wacht even' zei hij.
'Will, we rijden' zei ik. In een ruk keek Will op.
'Niet goed' zei hij. Met steeds meer snelheid raasde het karretje over de rails. Onderweg moesten we omlaag duiken voor een bijl, die een van de standbeelden ineens gooide, wilde een zombie me grijpen en waren we haast besprongen door wilde bloedhonden.
'Goeie genade' mompelde Will terwijl hij achteruit keek naar de beesten.
'Will, de weg houdt daar op. We gaan crashen tegen die muur!' zei ik gepanikeerd. Will keek weer voor zich. Als gekken probeerden we onze polsen los te rukken. De muur was nog amper vijftig meter verderop.