Game Face

hoofdstuk 3

~Hoofdstuk 3. Great Start~

We hoorden een korte klik, ik keek achterom. De muur was weer teruggeschoven, er was geen uitweg meer.

Een hoge pieptoon volgde. Allemaal krompen we ineen. Het werd donker in de ruimte, ik kon niemand meer zien. Ik tastte om me heen en voelde iemands arm.
'Ik ben het' klonk een lage stem. Ik fronste en probeerde zijn stem te herkennen.
'Shawn' verduidelijkte hij. Shawn dus. De vloer trilde en ik greep me vast aan Shawn. Een ijzige stilte viel in de ruimte, iedereen was aan het afwachten.

'Het lijkt wel alsof we omhoog gaan.' Het was Alexis die de stilte doorbroken had.
'Dat gevoel heb ik ook, hoe komt dat?' Vroeg Nate.
'Omdat we ook omhoog gaan' besefte ik. Niet veel later stonden we stil. Er gebeurde niets.
'Zeg komt-' mijn zin werd onderbroken. Niet door een persoon of geluid maar door de vloer die er ineens niet meer was. Om me heen hoorde ik geschreeuw. Zelf hield ik mijn mond terwijl we vielen, schreeuwen had in mijn ogen geen enkel nut.

In een flits was er licht om ons heen. Het was net alsof we in de buitenwereld waren. Er was zelfs een strakblauwe lucht met een paar wolken. In de verte zag ik een bos. Het leek net alsof wij gewoon een groep parachutespringers waren. Zonder parachute. Shawn probeerde mij vast te grijpen maar faalde. De grond bleef ondertussen dichter en dichterbij komen. Alexis en Chloé hadden zich stevig vastgeklampt aan Matthew en Will.

Een korte kreun van pijn verliet mijn mond toen we met een klap neerkwamen op de grond. Tot mijn verbazing merkte ik op dat ik in gras lag. Ik wreef even over mijn ribben en ging toen zitten. Naast mij was alleen Shawn te vinden. Hij was perfect op zijn hurken geland.

Ik zocht om me heen. De rest van de groep zweefde een eind verderop. Ik liet die gedachte even bezinken en sprong toen geschrokken op.
'Zweven?' Riep ik uit. Ik had bijna meteen spijt van mijn actie. Het rotsblok, dat bedekt was met gras, waar wij op zweefde, wankelde gevaarlijk. De anderen zweefde op zo'n zelfde rotsblok enkele meters bij ons vandaan.

Olivia was met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht over haar hoofd aan het wrijven. Connor was al overeind gekomen en zat stilletjes in kleermakerszit af te wachten. Nate was met grote ogen om zich heen aan het kijken. Ik glimlachte, het was net een puppy die voor het eerst de wijde wereld te zien kreeg. Dean was net zoals ik gaan staan en keek om zich heen. Op zijn gezicht waren wat vegen van de grond te zien. Matthew en Will lagen beide op de grond. Hun gezichten  vertrokken van pijn. Chloé en Alexis leken nergens last van te hebben. Logisch, ze zaten op Matthew en Will, dit verklaarde ook waarom deze zoveel pijn hadden.

Shawn was naast mij komen staan en samen staarde we naar de afgrond waar we momenteel boven zweefde. Ik keek om me heen, het dichtstbijzijnde vaste land was zeker tien meter van ons verwijderd.

Mijn blik vond die van Dean, hij keek me ongelovig en hoofdschuddend aan. Dat kun je wel zeggen Dean, dat kun je wel zeggen. Ik dacht wat aan te zien komen in de verte en om het beter te zien, deed ik een stap dichterbij. Ik stond nu op de rand van het rotblok, zelf was ik er ook niet echt blij mee. Het grote, zwarte ding in de lucht leek wel een vogel. Ik kneep mijn ogen samen, nog zag ik het niet.
'Yentl!' Schreeuwde Dean. Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik vroeg me af wat er was.

Tot mijn ongeluk kwam ik daar enkele seconden later achter. De rots was aan het afbrokkelen, precies op de plek waar ik nu stond. Ik wist niet wat te toen, als ik weg zou proberen te springen, zou ik alleen maar druk op de rots zetten. Blijven staan leek me ook niet echt een optie. Veel tijd om erover na te denken, kreeg ik niet. Voor de tweede keer in de afgelopen vijf minuten zakte de grond onder mijn voeten weg. Op een of andere manier had ik het voor elkaar gekregen om mezelf om te draaien en vast te grijpen aan de rots.