Game Face

hoofdstuk 6

~H7. Up to level two~

Ken je dat gevoel dat je soms krijgt in je maag? Sommige hebben het als ze op een hoog gebouw naar beneden kijken of als de achtbaan heel stijl omlaag gaat. Persoonlijk vond ik dat een vreselijk gevoel.

En dat gevoel raasde op dit moment door mijn maag heen.

Het was een lange val, dat kon je wel zeggen ja. Mijn teamgenoten leken er minder last van te hebben. Nou, sommige dan toch. Olivia zag eruit alsof ze een spook had gezien en vervolgens zelf ook in een spook was veranderd, zo bleek was ze. En Connor zag eruit alsof hij ieder moment zou gaan overgeven.

Als hij zou gaan, zou ik met hem meegaan.

Ik hield een hand voor mijn mond, de misselijkheid werd steeds erger. Ik kneep mijn ogen kort dicht en haalde diep adem. Ik greep met mijn hand de balk maar weer vast.
Ik keek niet naar hem maar ik voelde zijn ogen op mijn huid branden. Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. Nate glimlachte naar me en ik glimlachte zwakjes terug.
Wat was er immers om over te glimlachen? Ik draaide mijn hoofd weer de andere kant op. We wisten het allemaal. Zien deden we het niet. Nee, we voelden het. We voelden dat de grond niet ver meer was.

Ik wist niet of ik blij of ongerust moest worden.

'Hou je vast' riep Shawn.
Nee, ik wilde me juist los gaan laten. Gewoon omdat me dat een goed plan leek, dacht ik sarcastisch. Ik wist dat het niet helemaal eerlijk van me was. Shawn wilde alleen maar waarschuwen. Op dit moment was ik alleen erg gespannen dus vond ik dat je het mij ook niet zeer kwalijk kon nemen. Ik had de woorden immers niet hardop uitgesproken. Ik werd uit mijn gedachte gesleurd door het stemmetje in mijn hoofd dat me vertelde dat ik me schrap moest zetten. En wie was ik, om niet naar mezelf te luisteren?
We waren er nog niet, maar de balk waar Shawn en ik aan hingen, had daar blijkbaar een andere mening over. De schroeven waarmee het ding vastzat, gingen kapot. Mijn benen gleden van de balk af. Net terwijl Shawn en ik met de balk vielen, kwamen we in wat ik noem, de uitbreekzone.

De uitbreekzone is het moment voordat je wakker schrikt waarin alles in slowmotion gaat, of lijkt te gaan. We kwamen dus net in die zone toen Shawn en ik van de balk waren gegleden. Nu vielen we dus ondersteboven naar beneden met de balk achter ons aan. Beschermend hield ik mijn armen voor mijn gezicht toen ik de balk op me af zag komen.

En dat allemaal in slow-motion.

Net toen de balk me zou gaan verpletteren, waren we bij de grond.
Vrijwel meteen toen de onderkant van de lift de grond raakte, ging er een enorme schok door de lift heen.

Het volgende moment bevond ik me op de witte vloer van de simulatieruimte. Hevig hijgend lag ik op mijn rug. Ik staarde naar het witte dak waar geen vuiltje op te zien was. Het geluid van zware ademhalingen vertelde me dat mijn teamgenoten verspreid door de ruimte lagen. Ik was niet in staat om te spreken of om me ook maar te bewegen. Ik was nog volledig in shock van wat er net gebeurd was. Mijn hart klopte als een bezetene in mijn borst. Ik was blijkbaar niet de enige, mijn teamgenoten leken ook in shock te verkeren.

Uiteindelijk was ik de eerste die met trillende ledematen overeind ging zitten. Vervolgens stond ik voorzichtig op. Nate stond niet veel later op zijn benen. Langzaam volgde iedereen en stonden we zwijgend tegenover elkaar in de ruimte. Iedereen was zonder problemen uit de simulatie gekomen. Nog iets waar ik opgelucht om was.

'Het heeft gewerkt' zei Olivia zachtjes. Haar stem trilde nog. Ik knikte. Niemand leek te weten wat te doen. Olivia's ogen vonden de mijne en ik glimlachte zwak naar haar. Het volgende moment had ze me stevig tegen haar aangetrokken. Met haar andere hand betrok ze ook Connor bij onze knuffel. Ik glimlachte en stak mijn vrije hand uit naar Nate die zich vervolgens ook bij onze groepsknuffel voegde. Enkele seconden later volgde ook de rest van het team. Shawn voegde zich ietwat ongemakkelijk als laatste bij ons.