MARDİN'li VYK_2016 WATTYS2016 VYM_2016

12. öldü mü?

BAWER'in ağzında

Hayat hep böyle sevdiğimizi elimizden alır. Ya ölerek yada böyle kirleterek. Ama bilmiyordum olayı bilseydim eğer onu kurtarırdım o adamdan. Bu yumruğun daha fazlasını hak etmiştim ben.

O kadar zor ki şimdi baba dediğim, Abimm dediğim insan için ameliyathanenin kapısının önünde beklemek. Babam felç geçirdikten sonra sürekli bizimle ilgilendi. Her aslanım diye seslendiğinde 'işte dünyanın en şanslısı benim' derdim. Çünkü o bi abiden fazla baba gibiydi. Çatısız evimin çatısı idi. Derdimin devası idi.

Dilan'ı sevdiğini onun gözlerine bakınca anladım. Ilk defa bi kıza böyle baktığını görmüştüm. Araştırdığımda çok sevinmiştim çünkü  benim arkadaşım Sidar'ın ablası idi. Peki nasıl söyleyeceğim ona ablana  tecavüz etti diye. Sert bi adam ve ağa olacak oda, değil ablası annesi bile olsa gözünü kırpmadan vurur...

3 saat önce ne mi oldu. Abim benden adresi aldığı gibi hastaneden çıkması bir  olmuştu. Göğsünde ki yara tam işlemeden başını belaya sokacaktı. Peşinden gittim onun, arabayı o kadar hızlı sürüyordu ki tekrar kaza yapacak diye çok korkuyordum. Ben onun aksine arabayı hızlı süremiyordum yeni öğrenmeye başlamıştım çünkü.

Evin önüne geldiğimde abimin kucağında Dilan vardı. Zor ayakta duruyordu. Dilan ise hiç iyi değildi. Bir anda Dilan kollarını abime doladığnda abimin gözünde anlayamadığım bi sevinç vardı. Ama ne olduğunu ben bile anlamadan abim bir anda silah sesi ile yere düştü....

Şimdi ise ameliyathanenin önünde onun sağ çıkması için dua ediyorum. Hastaneye getirdiğimde doktor hemen ameliyathaneye aldı... bi anda kapı açılınca doktor çıktı yanına yaklaşarak...

" abim nasıl" dedim. Kötü Faber duymamak için dua ederken söylediği  şey ile Çatımı rüzgar alıp uçurdu.

"Azad beyin  şuan kanaması durmak bilmiyor. Herşeye hazırlıklı olun..." Diyip gitti.

Dilan

Hayat Hep bize pusu kurmaz mı?
Hep kötü yola sürüklemez mi?
Çıkmasaydım karşısına bunlar olmayacaktı...

Karanlıktan çıktığımda hastanede buldum kendimi. Sevgi tek yanımdaydı ama görmek istediğim o değildi. nedense Azad'ı görmek istedim.

O anlar gözümün önüne gelince kendimden nefret ettim. Yine sessiz hıçkırıklarıma boğuldum...

"İşşş? Geçti hepsi. üzme kendini." Sevginin sesi ile ona döndüm. Yanıma gelip saçlarımı okşamaya başladı. Onunda ağladığını gözlerinde olan kırmızı ile anladım.

"Geride Kaldı." Diyip saçıma öpücük bıraktı.  Ama geride kalmadı hiç birşey geride kalmadı. Bitti, evlilik hayallerim bitti. Gelinlik hayallerim bitti. Neresi geride kaldı ki.

En son  Azad'ı yanımda görmüştüm. Onda  sonrasını hatırlamıyorum.

"Azad nerde, o nasıl" dedim sevgiye bakarak ama ters giden birşey vardı çünkü sevgi gözlerini benden kaçırıyor.

"Sevgi sana dedim Azad nasıl." Dedim ağlamaklı sesim ile.

"Azad şuan ameliyatta. Dilan"

Niye yardım etmek isteyen kişi hep acı çeker? Niye ya niye!!
Oysa benim için  gelmişti oraya beni kurtarmak için... Bir anda kapının sert bir şekilde açılması ile gözleri kıpkırmızı olan mavi gözlü çocuk girdi içeri. Yanıma gelerek kolumu tutup  bağırmaya başladı.

"Hep senin yüzünden oldu. Sırf sana yardım edecek diye kendi Canından oldu abim.!!!"

Ne! Öldü mü? Benim yüzümden öldü mü şimdi! !