Dare to Play a Game Called Love? [COMPLETED]

Chapter 55- Masquerade Ball

“ I’ve been hiding all my hopes and dreams away. Just in case I ever need ‘em again someday. I’ve been setting aside time. To clear a little space in the corners of my mind. ” dugtong ko. Grabe, wala akong patama sa ganda ng boses niya.

 “ All I wanna do is find a way back into love. I can make it through without a way back into love. Ooooh.. oooohh. ” sabay kaming kumanta.

 “ I’ve been watching but the stars refused to shine. I’ve been searching but I just don’t see the signs. I know that it’s out there. There’s gotta be something for my soul somewhere. ” kanta niya ulit dun sa part nung babae.

 “ I’ve been looking for someone to shed some light. Not somebody just to get me through the night. I could use some direction. And I’m open to your suggestions. ” dugtong ko ulit.

 “All I wanna do is find a way back into love. I can make it through without a way back into love. And if I open my heart again. I guess I’m hoping you’ll be there for me in the end. Oooh oooh. Ooooh ooooh.” Sabay naming kanta ulit. Napatigil kaming dalawa. 

“  Wow! Shen! Ang ganda ganda ng boses mo! Pwede kang maging singer paglaki natin! Ako ang magiging number 1 fan mo! ” sabi ko sakanya. 

“ Talaga? Hahaha. Hindi naman ah! Pero thank you ha! ” sabi niya sa akin at bigla siyang tumayo. Tumayo din ako. Nilapitan ko siya. 

“ Kakantahin ulit natin to pag tanda natin ha! Promise? ” nilahad ko yung pinky ko.

 “ Promise! Sayo ko lang ikakanta yan!  ” nag pinky promise kami.

 “ At kapag malaki na tayo, ikaw ang magiging girlfriend ko. Promise ko rin yun! ” sabi ko sa kanya.

 “ Talaga?! Wow! Sige! Hindi na ako titingin sa iba! Ikaw lang! Promise ko din! ” sagot niya sa akin. 

“ Tara na! baka hinahanap na tayo sa atin! ” sabi ko sa kanya at hinawakan ang kamay niya at magkahawak kamay kaming umuwi. 

End of Flashback 

“ There are moments when I don’t know if it’s real. Or if anybody feels the way I feel. I need inspiration not just another negotiation. ”

  

Teka… Parang familiar sa akin yang boses na yan ah! Hindi kaya… Oo! Siya nga! Siya yung babaeng kumanta rin sa bistro namin. Siya yung kumausap sa akin nung naglalasing ako. Oo! Siya nga! 

Bumaba na sila ng stage at pumuntang backstage. 

“ Miss! ” Napalingon siya. 

“ Hi. ” matipid niyang sagot. Medyo nabobosesan ko na siya. Saan ko nga ba narinig yung boses na to? Parang palagi ko na tong naririnig eh. Kanino bang boses to?!

 “ Pwede ka bang makausap kahit saglit lang? ” tanong ko sa kanya.

 “ Ganun ba? Sige wait lang ha. Paalam muna ako. ” tumalikod siya at kinausap yung isa niyang kasama sa banda.

 “ Sige Kate. Dalian mo ha. ” Sabi nung kasama niya. Hindi ko masyadong narinig pinaguusapan nila. Lumapit siya sa akin.

“ Bakit mo akong gustong makausap? ” tanong niya.

 “ Hindi ba’t ikaw yung kumausap sa akin sa bistro namin? Matagal na yun. Hindi ko sure kung naalala mo pa. Pero parang familiar kasi yung boses na yan. ” sabi ko sa kanya.

 “ Ah. Ganun ba? Sorry. Ngayon lang kita nakita eh. ” matipid na sagot niya ulit.

  “ You’re lying. Ikaw yon. ” sagot ko sabay titig sa mga mata niya. Napaiwas siya ng tingin.

 “ Hindi kasi kita maintindihan noon. Yung mga pinagsasabi mo. Anung ibig mong sabihin nun? Hinahanap kita dati kaso sabi nila, guest lang daw kayo dun. ” dugtong ko agad sa sinabi ko.

 “ Sorry, wala na akong oras. Kailangan ko ng umalis. ” sabi niya sabay talikod. Hinawakan ko ang braso niya at sinabing

 “Please, please. ” Napabuntong hininga siya at humarap.

 “ Okay fine. Ano doon? ” Sabi niya ng nakatingin sa baba. Sabi ko na nga ba! Pero kilala ko itong boses na ito. Kanino ko ba ito naririnig?

 “ Lahat lahat yun.” Matipid kong sagot

 “ Sorry. I can’t. ” napatingin na siya sa mga mata ko.

  “ Ok fine. Sabihin mo nalang sa akin kung sino ka. Please. ” makaawa ko. Hindi ko kasi siya makilala kasi naka-mask siya. Pero isa lang ang sure ko. Palagi ko siyang nae-encounter. Sa school, I think oo. She’s close to me. Sure ako doon.

  

Long pause…

  

“ Kay! Tara na! ” sigaw sa kanya nung isa niyang kasama. Tumalikod na siya kaso pinigilan ko ulit.

 “ Sino ka ba talaga? ”

 “You’ll find out.” Sabi niya sabay ngiti.

 “ When? ” tanong ko. Confused parin ako.

  

Lumingon siya at sinabing…

  

“ Soon. ” tumalikod na siya at sa saglit na pagtalikod niya, nakita kong may tumulong luha sa kaliwang mata niya.

Analyzing… Okay fine! Bakit hindi ko makilala kung sino siya? Basta alam kong palagi kong naririnig ang boses niya. Hindi ko maalala kung saan o kailan. Ewan ko. Sa tingin ko, kaibigan siya ng mga kaibigan ko. Malakas ang kutob kong malapit siya sa akin at naguusap kami palagi. Pero bakit hindi ko siya makilala? Wala akong kakilalang mahinhin na kaibigang babae. Wala naman si barkada ni Krysh. Kasi imposibleng si Krysh yon. Alangan namang si Jam. Hindi pumupunta iyon dito. Alangan din namang si Shay. Makulit at masayahin yon. Sobrang kabaliktaran ng babaeng nakausap ko. At lalong hindi naman si Mika. Masyado siyang maliit kumpara sa nakausap ko. Sino ba talaga siya? 

Girl in the mask's POV

(siya yung same girl sa bar nung lasing si Chris)

Nakita ko nanaman siya. Halos araw araw naman, nakatago parin ako sa katauhan kong to. Hindi ko parin mapigilan ang sarili ko. Bakit hanggang ngayon, anino parin ako? Bakit ako nagpapanggap? Bakit hindi ko matanggap na hindi kami para sa isa't isa ni Chris? Antanga ko talaga. Mahal na mahal ko parin siya. Kahit bata kami, pinanghawakan ko yung mga katagang yon. Sinabi ko pa nga na hindi ako titingin sa iba. Alam kong matagal ko na dapat siyang pinakawalan sa puso ko. Pero bakit hanggang ngayon, umaasa parin ako? 

 

Hanggang kailan ako ganito? Hanggang kailan ko kayang itago? Hanggang kailan ko pipilitin at sasabihin sa sarili ko na hindi na tama ang ginagawa ko at wala na talagang pagasa? Pero bakit kahit anong iwas ko, hindi ko siya magawang kalimutan? Ano ba ang dapat kong gawin?