The badboy with his secret (1D)

Hoofdstuk 34

Allereerst, het spijt me zo erg dat jullie zo lang op een nieuw hoofdstuk moesten wachten D: ik voel me echt een erg persoon, maar ik heb een reden

De laatste tijd had ik heel erg last van hoofdpijn. Ik had er wel vaker last van maar nooit zo heel erg. Nu was ik voor een paar dagen naar Duitsland met school en de laatste dag kreeg ik ontzettende hoofdpijn. Toen ging een mevrouw met mij praten bla bla bla. 

Maar het blijkt dus dat ik Migraine heb ): 

Ik probeer weer elke dag een stukje te schrijven en elke week te updaten. Again, het spijt me echt ontzettend maar ik had gewoon een kleine break nodig.

BUT IM BACK yes!

Xx MWAH <3 

-------

Emily POV

Twee weken later

Ik bekijk mezelf in de spiegel en strijk het zwarte jurkje recht. Een paar dagen geleden heeft mam dit jurkje speciaal naar me toe gestuurd voor de begrafenis voor pap. Ik was de laatste paar dagen heel emotioneel en niemand mocht in mijn buurt komen, niet eens Harry. 

Ik had de jurk uit woede weg gegooid en geschreeuw dat ik het niet aan wilde. Maar later besefte is dat dat geen enkele zin had.

Ik bijt op mijn onderlip en kijk mezelf recht aan in de spiegel, achter me zie ik mijn oude slaapkamer. Sinds een week ben ik thuis bij mijn moeder om voor te bereiden op de begrafenis.

 Mijn blauwe ogen stralen alleen maar verdriet uit. De grote wallen die eerst onder mijn ogen waren heb ik weg gewerkt met concealer en foundation. 

Voor de rest heb ik mijn ogen gedaan met mascara, eyeliner en een licht grijze oogschaduw. Op mijn lippen heb ik rode lippen stift en mijn bruine haar heb ik gekruld. Voor het eerst in twee weken zie ik er weer wat fatsoenlijk uit.

Ik kijk op als ik de deur van mijn kamer open hoor gaan en voetstappen die mijn richting in lopen. Ik kijk recht in een paar heldere groene ogen en meteen voel ik me al een stuk beter.

Ik heb zo’n geluk met Harry. Hij is het beste vriendje die een meisje kan wensen. Hij is hier voor me in deze moeilijke tijd. En nog een reden dat Harry is dat sinds een paar dagen de ‘gang’ van Josh is opgepakt door de politie… alleen er is één kleine probleem, Josh loopt nog vrij rond. Maar ik heb er vertrouwen in dat ook hij snel verdwenen is.

‘’Wauw’’ Harry neemt zijn onderlip tussen zijn tanden en bekijkt mij van top tot teen. ‘’Je ziet er absoluut geweldig uit’’ zegt hij vervolgens en loopt naar me toe. Hij slaat zijn armen om mijn lichaam dat elke moment in kan storten en drukt me dicht tegen zijn lichaam.

‘’Dankje’’ zeg ik zacht en verberg mijn gezicht in zijn nek. Ik voel zijn lichaamswarmte, het ritme van zijn hart en zijn krullen die in mijn nek kietelen. 

‘’Ik hou van je’’ fluistert Harry en neemt mijn kleine gezicht tussen zijn grote handen. Ik glimlach zwak ‘’ik ook van jou Harry’’ zeg ik met een schorre stem omdat ik alweer een brok in mijn keel voel komen. 

‘’Shh, niet huilen anders loopt je perfecte make-up nog uit’’ zegt Harry met een kleine glimlach. Ik grinnik zacht en voel dan een paar bekende lippen op die van mij.

Ik sla mijn armen en wil zijn lichaam nog één keer voelen voor de begrafenis. 

-------

Ik stap uit de auto en wacht totdat mam ook is uitgestapt. Als ze is uitgestapt haak ik bij haar in. Mam draagt een lange zwarte jurk en haar haren zijn in een gevlochten knot opgestoken. Ze ziet er echt fantastisch uit.

Ik kijk op naar de witte kerk en loop langzaam naar de witte deur met mam en Harry aan mijn zijde. 

We lopen naar binnen en gaan op een plekje vooraan zitten. Na enkele minuten word de hele kerk stil en begint de begrafenis.

--------

De begrafenis is bijna afgelopen. Het enige wat nog moet komen is mijn woord. Ja, ze hebben gevraagd of ik ook wat wilde zeggen. Mam heeft het ook gedaan dus ik ook. Ik heb me er de hele week op voorbereid en opgeschreven wat ik wilde zeggen, maar dat is niets geworden. Ik kon niets verzinnen dus heb ik besloten om zonder briefje of wat dan ook naar voren te komen en gewoon te zeggen wat ik voel.

Ik sta op van de witte houten stoel en voel nog net de hand van Harry die me een bemoedigend kneepje in mijn hand geeft. Voor een paar seconden vang ik zijn blik op en zijn roze lippen vormen tot een kleine glimlach.

Ik zucht zacht en loop naar voren. Stap de twee treden op en ga achter de microfoon staan. Mijn ogen glijden langs alle mensen in de kerk. Ik zie bekende familie, kennissen, neven en nichten. 

Voor een kleine seconden glijden mijn ogen naar de licht bruine houten kist dat nog geen vijf meter van me af staat. Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen en mijn handpalmen beginnen klam te worden.

Ik neem nog eens een diepe zucht en open dan mijn mond.

‘’Pap was de geweldigste pap die ik ooit had kunnen wensen..’’ zo begin ik. Ik vertel over van alles. Al mijn goede herinneringen die ik heb aan pap. En dat zijn er heel veel. Af en toe moet ik moeite doen om mijn tranen in te houden.

‘’Hij is zo sterk geweest en nu is hij eindelijk op een plek waar hij hoort te zijn’’ zeg ik en een kleine glimlach vormt op mijn gezicht. ‘’Hij zit boven in de Hemel en kijkt op dit moment naar ons neer met een grote glimlach op zijn gezicht’’ ik kan er niets aan doen en kijk automatisch uit het grote raam naar de lichtblauwe lucht. 

‘’En mam..’’ ik kijk naar mam ‘’samen lukt het ons wel’’

En met die woorden loop ik weer terug naar mijn plaats.