The badboy with his secret (1D)

Hoofdstuk 16

Emily POV

De volgende dag is Harry de hele dag niet op school. Ik heb hem niet gezien sinds gisteravond. 

Ik leg mijn hand op mijn hoofd en kijk uit het raam terwijl mijn gedachten bij Harry zijn. Waar is hij? Wat is hij aan het doen? Ik zucht en richt mijn aandacht op het boek dat voor me ligt op tafel.

Als ik naar het bladzijdennummer kijk zie ik dat ik op de verkeerde bladzijde zit. Snel blader ik naar de goede bladzijde en ga met mijn ogen snel over de tekst. We hebben het over de huid..

Ik doe wat opdrachten uit het schrift maar het lukt niet. Ik ben niet met mijn gedachten bij biologie, ik ben met mijn gedachten bij Harry

Gelukkig gaat met tien minuten de bel en loop ik samen met Grace het lokaal uit. We pakken onze boeken uit onze kluisjes en verlaten het schoolgebouw. De zachte wind waait door mijn haar en dit keer zie ik geen vechtende Harry voor me staan. Het hele schoolplein is verlaten op een paar leerlingen na die rond de ronde tafels zitten, aan het studeren of gewoon aan het praten.

Ik stap met Grace aan mijn zij de laatste bus van vandaag in die gevuld is met leerlingen. Ik ga op de enige twee vrije plekken vooraan bij het raam zitten. De bus start en rijd de straat uit.

‘’Emily, waar zit je de hele tijd met je gedachten?’’ hoor ik Grace naast me vragen. Ik draai mijn hoofd en ontmoet haar blauwe ogen. Ik schud mijn hoofd ‘’nergens, ik heb vannacht gewoon slecht geslapen’’ zeg ik. 

Ik kan Grace niet over Harry vertellen, ze weet wel wat er aan de hand is maar niet alles. Ooit zou ze erachter komen en dat we het al die tijd voor haar verzwegen hebben, maar voor nu is het de juiste keuze.

Tien minuten later stopt de bus, ik sta op en loop de bus uit achter de andere leerlingen het studenten huis binnen. Iedereen gaat een andere kant op en als alleen nog ik en Grace in de hal staan zie nog maar net Harry de trap op rennen.

‘’Ik zie je vanavond oke?’’ ik richt mij aandacht weer op Grace en knik ‘’ja tot vanavond’’ zeg ik als ook Grace de trap op loopt en de hoek om verdwijnt. Ik pak mijn telefoon en besluit om mam op te bellen want dat heb ik al een tijd niet meer gedaan.

Ik toets het nummer in en breng mijn telefoon naar mijn oor. Het gaat een paar keer over voordat ik de stem van mijn moeder aan de andere kant van de lijn hoor. Automatisch schieten mijn mondhoeken omhoog, het is altijd fijn om de stem van mijn moeder na zo lang weer te horen.

Harry POV

Ik gooi mijn telefoon neer op mijn en laat mezelf daarachter na vallen. Ik verberg mijn gezicht in mijn kussen en heb de neiging om heel erg hard te gaan huilen. Maar ik doe het niet, ik neem een diepe zucht en ga rechtop op mijn bed zitten. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en voel een traan uit mijn ooghoek langs mijn wang glijden.

Snel raap ik mezelf bij elkaar, sta op van het bed en loop de kamer uit. Als ik door de gang loop kom ik Emily tegen. ‘’Hoi’’ zegt ze ‘’he’’ ze gaat tegenover me staan en mijn ogen glijden snel over haar gezicht. Haar bruine haar zit in een strakke paardenstaart, een paar plukjes haar vallen eruit en hangen rond haar gezicht. Haar blauwe ogen kijken me vriendelijk aan en haar lippen zijn gevormd in een kleien glimlach.

Dat is iets wat ik niet snap aan Emily. Na wat ik gedaan hebt blijft ze gewoon vriendelijk. Normale mensen zouden boos worden, maar Emily is anders. Misschien heb ik me in haar vergist..

‘’Gaat alles wel goed?’’ vraagt ze en de glimlach verdwijnt van haar gezicht. Ik knik kort, ‘’Alles gaat goed’’ lieg ik en ontwijk haar blik. ‘’weet je het zeker? Want je ziet er niet zo best uit’’ zegt Emily weer. Het blijft even stil ‘’wacht, heb je gehuild?’’ ze kijkt me ongelovig aan.

Mijn ogen glijden naar mijn schoenen. ‘’Wil je erover praten?’’ ik haal mijn schouders op.

Emily POV

Er rolt een traan over Harry’ wang en ik sper mijn ogen open. Harry huilt? Harry de badboy zit hier op mijn bed aan het huilen. Ergens geeft het me een goed gevoel want het betekend dat hij me vertrouwd. En dat is ook wat ik wil, ik wil dat Harry weet dat al zijn geheimen bij mij veilig zijn. Dat hij zichzelf bij mij kan zijn.

Snel veegt Harry de traan van zijn wang. ‘’Ik weet niet wat ik moet doen. Ik moet het allemaal alleen doen en moet mezelf de hele tijd sterk houden..’’ hij zucht diep voordat hij verder gaat ‘’ik kan het niet meer alleen’’ zegt hij vervolgens met trillende stem.

Hij kijkt op en ik ontmoet zijn ogen gevuld met tranen. Ik sla mijn handen om hem heen, nog steeds in shock dat Harry aan het huilen is. Ik heb hem nog nooit zo gezien, nog nooit heb ik hem zo zwak gezien.

‘’Je hoeft het niet alleen te doen..’’ zeg ik zacht. Ik sluit mijn ogen terwijl ik over zijn rug wrijf. ‘’..Je hebt mij’’ zeg ik erachter aan. Harry zegt niets maar ik voel zijn lichaam langzamerhand ontspannen.

We blijven voor een tijdje zo zitten totdat ik hem loslaat. Met mijn duim wrijf ik de tranen van zijn wang en we blijven elkaar aankijken. De ijzige blik van gister is veranderd in een gebroken blik. 

‘’Dankje’’ zegt Harry zacht ‘’Je hoeft me niet te bedanken’’ zeg ik en druk een korte kus op zijn wang.

5 comments is een volgend hoofdstuk :) love