Verdoofd

28

{Skylar}

Van schrik doe ik een stap naar achteren.

'Dood?' stamel ik. Hij knikt en ademt een trillende adem uit. Ik schud wild met mijn hoofd.

'Nee, je gaat niet dood. Je mag niet.' Tranen verlaten nu ook mijn ogen. 'Zet je gevoelens weer uit. Ik ga desnoods. Ik... Je moeder zou dit nooit willen.' Hij schudt zijn hoofd.

'Ik weet het' zegt hij zacht. Ik sla mijn armen stevig om hem heen en leg mijn hoofd tegen zijn borst.

'Ga alsjeblieft niet' mompel ik. 'Ik hou van je, Jace.'

'Ik hou ook van jou.' Hij drukt me dicht tegen zich aan.

'Oh, hier zijn jullie. Ik zocht jullie al.' Ik kijk op en zie mijn moeder staan. 'Wat is er gebeurd?' vraagt ze als ze onze betraande gezichten ziet. Ik kijk Jace aan en hij knikt.

'Jace had het moeilijk omdat zijn moeder is overleden een paar jaar geleden. En nu ziet hij jou, dus het werd te veel voor hem' leg ik uit.

'Ach, dat wist ik niet. Wat erg voor je. Wat had ze?' vraagt ze aan Jace.

'Kanker' antwoordt hij zacht.

'Vreselijke ziekte' mompelt ze. 'Maar bij ons ben je altijd welkom.' Jace glimlacht naar haar. 'Ik ga vast terug naar binnen. Ik zie jullie vanzelf wel verschijnen.' Zodra ze binnen is kijk ik Jace weer aan.

'Beloof me dat je jezelf niks aan doet' zeg ik. Hij knikt.

'Ik beloof het.' Opgelucht haal ik adem voor ik mijn lippen kort op de zijne druk.

'Vanavond krijg je meer' beloof ik hem en ik veeg zijn tranen af.

'Ik heb geen seks nodig om me gelukkig te voelen' zegt Jace. 'Gewoon op de bank hangen is voldoende.' Ik druk nogmaals een kus op zijn lippen en pak dan zijn hand vast. Zo lopen we terug naar binnen.

Als ons eten is gearriveerd schraapt David zijn keel.

'Lianne en ik hebben iets te vertellen' begint hij. 'We gaan samenwonen.' Mijn moeder glimlacht.

'Leuk!' zegt ze meteen.

'Dat is nog niet alles' lacht David. 'De reden is namelijk dat Lianne zwanger is.' Mijn mond valt open, net als die van mijn ouders.

'Hoelang al?' weet mijn moeder uiteindelijk uit haar mond te krijgen.

'Bijna acht weken' antwoordt Lianne.

'Gefeliciteerd' glimlacht mijn vader. 'Ik hoop dat jullie kind niet zo'n debiel als David wordt.' Mijn broer geeft hem een duw en Lianne begint te lachen. Ik glimlach maar een beetje en neem een hap van mijn eten. Jace legt zijn hand op mijn been en ik pak de zijne vast.

Na het toetje brengt Jace zijn lippen naar mijn oor.

'Ik wil niks verpesten, maar ik ben echt moe' zegt hij zacht. Ik knik begrijpend.

'We gaan zo' zeg ik. Hij knikt en neemt nog een slok van zijn cola.

Vijf minuten later schraap ik mijn keel.

'Jace en ik gaan' vertel ik. 'We zijn beide moe.' Iedereen knikt begrijpend. Snel nemen we afscheid van iedereen en lopen dan richting de auto.

'Zal ik rijden?' Stel ik voor. Jace knikt.

'Graag.' We stappen in en ik start de motor. Vrijwel meteen valt Jace in slaap met zijn hoofd tegen het kleine autoraampje.

Na twintig minutenlang gesnurk van Jace aangehoord te hebben zijn we eindelijk terug.

Wanneer we in Jaces zijn appartement aankomen loopt Jace dan ook meteen naar zijn slaapkamer. Ik trek rustig mijn jas en schoenen uit en stuur nog snel een bericht naar Emma om te vragen hoe het met haar date gaat. Vervolgens loop ik ook de slaapkamer in. Jace ligt op bed met zijn kleren aan alweer te snurken. Uit zijn kledingkast pak ik een shirt en ik verwissel mijn kleren.

Als ik eenmaal naast hem lig leg ik de deken over ons heen en kruip tegen hem aan.

Ik maak me oprecht zorgen om hem. Ik hoop dat hij inziet dat hij een geweldige jongen is en zelfmoord niet de oplossing is. Ik kan dat niet aan. Het is raar hoeveel iemand in zo'n korte tijd zoveel voor je kan betekenen. Ik ben blij dat ik weet wat er aan de hand is met hem. Stel dat hij was gegaan, zonder mij te waarschuwen. Nu kan ik hem daartegen weerhouden. Hopelijk praat hij met me en ziet hij in hoeveel ik van hem hou.