BUL BENİ KAYBOLMUŞUM

Çaresizlik

Selamlar!

Yeni bölüm gecikti farkındayım. Hiç böyle ara vermezdim ama elimden geldiğince yazmaya çalıştım.

Umarım bölümü beğenirsiniz 💜

Yorumlarınızı bekliyoruum! 😇

Mesaj olarak attığınız soruları düzenlemeye başladım, cevaplıyorum yavaş yavaş. Onu da paylaşacağım. Haberi olmayanlara duyuralım, bana beni tanımak için veya herhangi bir şey hakkında sormak istediğiniz soru varsa mesaj olarak atabilirsiniz, ben de burada cevaplayacağım 😊

İyi okumalaar ;) -S.

***

Z- Kerem..

Zeynep'in sesi fısıltıdan bile daha sessiz çıkıyordu sanki. Sadece Kerem duyabilecek kadar ufak bir fısıltı.

K- Zeynep'im..

Z- Buna dayanamayacağımı bilsem de, beni tekrar unutman gerekecek.. Demişti yine fısıltıdan bile sessiz bir şekilde ama bu sefer hemen yanında ona sarılan adam bile duymamıştı bu söylediğini.

***

K- Zeynep.. Biz nasıl bu hale geldik, kimse bir şey söylemiyor, söylese de gerçek değil gibi hiçbir şey. Ve.. Ve seni hatırlamadığım için çok çok özür dilerim güzelim. Ben çabaladım ama-

Z- Hişşt.. Dur tamam, özür dilemene gerek yok. Senin hiçbir suçun yok ki Kerem. İsteyerek yapmadın bunların hiçbirini dedi Kerem'in yanağında elini gezdirirken.

K- Tamam o zaman anlat! Soracak çok fazla soru yok mu? Verilecek binlerce cevap, ortaya çıkacak bir sürü şey. Neden? Neden benden uzak durdun? Can neden hiçbir şey söylemedi? Hare kim? Sonra Yağmur var?

Z- Her şeyi bir anda anlatamam Kerem, zaten hazır da değilim bunları anlatmaya. Bak her şey çok zordu, senin için ne kadar zorsa benim için de o kadar zordu. Seni öylece beklemek çok zordu, gözlerini görememek çok zordu.. Sana sarılamamak çok zordu dedi sesi iyice çatallaşırken.

Kerem'in hüzünlü bakışları en koyu halini aldı. Bunların olmasında kendi payı olduğunu düşündüğü için kendini sorumlu hissediyordu. Hatırlamadığı her ne varsa yine bunun kendisiyle ilgisi olduğunu tahmin ediyordu. Çok uzun zamandır dokunmadığı sevdiği kadına dokunuyordu şimdi.

K- Seni.. Yani kendimi bulmaya çalışmak da çok zordu Zeynep, inan bana hayatımda daha önce hiçbir zaman böyle hissetmedim. Beynimin içindeki acı, kendime verdiğim fiziksel acının önüne geçtiği an anladım bu yaşadıklarımın beni bir daha çıkamayacağım yerlere sürüklediğini. Seni gördüğüm ilk an garip bir çekim yaşamıştım, anlamlandıramadığım. Meğer ne anlamlıymış o ilk bakışmamız.

Z- Seninle birlikte ben de her gün başka yerlere sürüklendim, seninle birlikte kaybolmaya başladım ama en azından sana dair şeyler vardı elimde. Çıkartıp dokunabiliyordum, koklayabiliyordum ya da seni görebiliyordum.

K- Bana en başından her şeyi anlatmanı istiyorum, her şeyi.. Bugüne kadar.. Ne zamandır yanımdasın, ben hastanedeyken neredeydin, seni nasıl kimse tanımıyor, ben Hareyle nasıl nişanlandım? Yoksa biz seninle-