Four Years Later

Hoofdstuk 57

Ik leunde tegen het vliegtuigraam. "Je bent stil" Merkte ik op. Marc keek op. "Ik was gewoon aan het denken" "Mag ik vragen waaraan?" Hij knikte.

"De baby" Ik ging rechtop zitten. "Waarom?" "Ik vraag me gewoon af wat je had gedaan als je niet was aangereden" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb geen idee wat ik zou doen. Angst gierde door me lijf toen ik me bedacht dat ik misschien zwanger zou zijn, daarom rende ik. Ik was bang"

"Zou je de baby houden?" "Ik weet het niet, ik heb niet eens de kans gehad om er over na te denken. Ik weet het niet. Waarom denk je daar nu aan?" Hij haalde zijn schouders op. "Hou je van mij?" Ik knikte.

"Ik ben bang dat je telkens weg wil" Ik trok mijn wenkbrauw op. "Als ik weg wilde was ik allang weg. Jij bent voorlopig nog niet van me af, ik ben voor een lange tijd niet van plan om bij je weg te gaan" Ik drukte een kus op zijn wang.

Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. "Heb je veel twijfels?" Vroeg ik zacht. "Hanna, ik heb geen twijfels, ik wilde gewoon zekerheid, die heb ik nu" Ik knikte. "Die heb je nu" Hij pakte mijn hand. "Van mij kom je voorlopig ook niet af" Ik drukte een kus op zijn mond. "Mooi"

Ik ging weer liggen en glimlachte naar hem. Nog steeds leek Marc nerveus. Ik keek hem lang aan. "Dat is niet alles wat je aan je hoofd hebt" Hij lachte. "Jij hebt het allemaal door, of niet" Ik knikte. "Klopt, wil je het vertellen?"

Hij schudde zijn hoofd. "Ik leg het later uit oké, dan begrijp je het allemaal" Ik knikte. Ik staarde weer naar buiten. Hier kon ik niet tegen...

~*~

We liepen langs een kleine oprit. De huisjes in de straat waren klein, van hout en in allerlei kleuren geschilderd. We stopten bij een lichtblauw huis. De kozijnen waren ooit wit. "Hier woont mijn moeder" Ik keek lang naar het huis. Het leek totaal niet op mijn gedachten.

Een krakende deur ging open en Trisha kwam naar buiten met een bloemschort om haar nek heen. Ik glimlachte en gaf haar een knuffel. "Kom binnen." Marc tilde de koffers naar binnen. "Ik breng ze wel vast naar boven" Ik keek lang rond.

Binnen zag het er knus en vrolijk uit. Veel bloemen, foto's van Marc en Hailey toen ze klein waren. De keuken rook verrukkelijk. "Ik hou van koken' Zei ze. "Dat vertelde Marc, dat jullie vroeger ook veel samen kookte" Ze knikte. "Kookt hij nog weleens" "Ja, anders bestel ik take-out maar daar houdt hij helemaal niet van, en ik ben na een lange dag van werk te lui om nog boodschappen te doen en te koken"

Ze knikte. "Ik was bang dat hij ook de keuken ging opgeven" Ik schudde mijn ogen. "Hij had ook voor mijn ouders gekookt" Ze glimlachte. "En wat vonden ze er van?" "Hebben ze niet verteld, mijn ouders laten niet snel een mening achter, behalve als ik iets fout doe, wat bij hen nog al vaak is"

Trisha schudde haar hoofd. "Je ouders klinken niet als lieverdjes" "Zijn ze ook niet, maar ik zie ze ook niet meer vaak, dus hoef ik me er ook niet druk om te maken" Trisha legde haar hand op mijn schouder. "Je bent hier altijd welkom" Ik glimlachte. "Dank je"

"Kom, wil je me helpen in de keuken?" Ik knikte en liep mee. We maakten een heerlijke ovenschotel. "Ik ga even kijken waar Marc blijft" Ze knikte.

Ik liep de trap op en keek rond. Ik zag een grote kamer, wat op Trisha's kamer leek, de badkamer, een roze kamer, waarschijnlijk die van Hailey. Ik opende de dichte deur en zag een donkerblauwe kamer. Marc zat op het bed en keek me aan.

Ik ging naast hem zitten en keek rond. "Het is niet veranderd" Ik glimlachte en legde mijn hand op zijn been. "Leuke kamer" Hij lachte. "Vooral die klerenkast met al die kleren." Ik stond op en liep naar de kast. "Je had toen meer keuze in je kast dan nu" Hij lachte. "Klopt"

Hij was stil. "Gaat het?" Hij haalde zijn schouders op. Ik ging naast hem zitten en pakte zijn handen vast. "Het is zo veel in één keer" Ik knikte. "De kamer van Hailey, dat is gewoon verschrikkelijk" Hij keek me niet aan.

"Het is alsof ik nooit ben weggeweest" Hij keek me aan en ik zag tranen in zijn ogen staan. "Is er iets wat ik voor je kan doen?" Hij schudde zijn hoofd. "Is het goed als ik even alleen ben?" Ik knikte en gaf hem een kus.

"Ik zie je zo tijdens het eten" Ik liep naar beneden. "Waar is hij?" Vroeg Trisha verbaasd. "Het is allemaal even veel" Ze knikte. "Ik heb vaak gedacht de kamers op te ruimen, maar voor mij helpt het, misschien voor hem niet, maar zo heb ik het idee dat ik haar niet volledig kwijt ben" Ik knikte. "Ik begrijp het" Trisha kwam naast me aan de eettafel zitten.

"Hanna, ik ben zo ontzettend blij dat hij jou heeft want ik maak me vaak zorgen om hem. Gewoon omdat hij zo... gesloten is" Ik pakte haar hand. "Het komt goed, ik zal goed op hem letten voor je"

Trisha glimlachte naar me. "Marc sluit mensen graag buiten. Ik ben allang blij dat hij eindelijk iemand heeft om mee te praten." Ik knikte. "Je hoeft je geen zorgen om hem te maken, het komt allemaal wel weer goed..."