Voorzichtig deed ik mijn ogen open en voelde ik meteen de hoofdpijn die hard aankwam. Ik kan met niet meer herinneren wat er was gebeurd. Het laatste wat ik me herinnerde was dat ik bij Marc was, dat ik de lift in ging en daarna is alles zwart.
Zo te zien lag ik in een ziekenhuiskamer. Naast mijn bed stonden een aantal apparaten om mijn hartslag en bloeddruk in de gaten te houden. Ik had een infuus in mijn arm met een klein slangetje naar een bloed zak.
De deur ging open en een verpleegster stak haar hoofd om de hoek. "Hey, hoe voel je je?" Ik deed mijn mond open maar ik zo weinig energie. Ik voelde me zo zwak. Ik wees naar mijn hoofd en mijn buik waar de pijn ook steeds erger werd. Het leek net of ik buikpijn had die ik altijd had gehad rond mijn menstruatie.
De verpleegster knikte en kwam naast me zitten. "We hebben je onderzocht en kwamen erachter dat je zwanger was. Je was tussen de 6 en 8 weken. De baby heeft het ongeluk niet overleefd. Wist je dat je zwanger was?" Ik schudde mijn hoofd.
Toen Marc me een hormonale zwangere vrouw noemde ging er een belletje ringelen. Ik dacht aan mijn laatste menstruatie die veel te lang geleden was. Ik rende weg omdat ik het uit moest zoeken. Ik raakte in paniek. Door de paniek heb ik dus niet gekeken met oversteken en daarom ben ik dus aangereden.
De verpleegster pakte mijn hand vast. "Is er iemand die ik voor je kan bellen?" Mijn gedachtes gingen eerst naar Marc, maar ik wist niet zeker of ik hem nu hier wilde hebben, en dat nieuws geven. Jaden was een week weg met zijn vriendin en ik wilde zijn vakantie niet bederven. Mijn ouders waren niet thuis en Tess en Keegan wilde ik niet helemaal vanuit New Jersey naar mij toe laten komen. Ik schudde dus uiteindelijk mijn hoofd.
De verpleegster was nog jong en keek me met veel medeleven aan. "Kan ik nog iets anders voor je doen?" Ik knikte. "Water" Zei ik schor. Ze knikte en stond op. "Dan ben ik zo terug. Als er iets druk maar op dat belletje, dan ben ik er direct weer" Ik knikte.
Op een klein nachtkastje zag ik mijn telefoon en sleutels liggen, de enige spullen die ik bij me had. Ik pakte voorzichtig mijn telefoon maar die was zo goed als kapot. Ik zuchtte en sloot mijn ogen even kort.
De verpleegster kwam weer binnen en gaf me glas water met een rietje. Ik nam wat slokken. "Hoe laat is het?" Ze keek op haar horloge. "2 uur in de middag. Je kwam hier aan, hebt twee uur nog onder narcose gelegen, toen ongeveer 3 minuten wakker gelegen, en toen viel je in een diepe slaap" Ik knikte.
"Mag ik nog iemand bellen?" Ze knikte. "Weet je het nummer, of moet ik die opzoeken?" "Opzoeken" Ik vertelde haar dat ik de firma wilde bereiken om te laten weten dat ik nog wel leefde, maar even niet kon werken"
Terwijl de verpleegster weg was ging ik voorzichtig met mijn hand naar mijn buik toe. Ik was zwanger... Ik werd meteen verdrietig en tranen sprongen in mijn ogen. Ik had geen kindje gepland, maar toch was ik verdrietig.
"Alsjeblieft" Ik toetste voorzichtig het nummer in op de vaste telefoon die op mijn nachtkastje stond. Na een aantal keer overgaan hoorde ik de balievrouw al aan de lijn. "Wilt u mij doorverbinden met June?" Ik werd in de wacht gezet.
"Met June?" "Met Hanna" Mijn stem klonk verschrikkelijk en June hoorde het ook. "Wat is er gebeurd?" Ik haalde adem en probeerde op mijn woorden te komen. "Marc is net terug, hij was bij je langs geweest maar je was niet thuis. Hij komt net mijn kantoor in" Het horen van zijn naam deed me meteen aan mijn baby denken.
"Ik ehh... Ben gisteren aangereden. Ben pas net wakker" June schrok wel degelijk van mijn antwoord. "Lig je nog in het ziekenhuis?" "Ja" Ze was even stil. "Wil je dat er iemand langs komt?" Ik wilde nee zeggen maar ik flapte er alsnog een ja uit.
"Marc komt eraan, als je dat goed vind?" Ik kon nu al helemaal geen nee meer zeggen, want dan zou June is verwachten. Tevens moest ik Marc ooit het nieuws vertellen, en waarom ik gisteren opeens bij hem wegrende. "Is goed" Ik gaf de naam van het ziekenhuis door en hing daarna op.
Ik nam nog wat water en probeerde de pijn weg te denken, maar dat was bijna niet mogelijk. Ik drukte op het belletje en vroeg om wat pijnstillers. De verpleegster knikte en kwam even later terug met een nieuw gevuld glas water en wat pijnstilling.
Marc kwam binnen en keek geschrokken. Waarschijnlijk lag ik er als een lelijke kip bij. "Marc" Zei ik zacht.
YOU ARE READING
Four Years Later
Teen Fiction{ Deel 3 van de MBBF } Hanna haar leven is de afgelopen jaren een hoop veranderd. Ze heeft vrienden verloren en nieuwe vrienden leren kennen. Ze heeft ontdekt wat liefde was en welke problemen een relatie met zich meebrengt. Ze heeft pijn en verdrie...
