Four Years Later

Hoofdstuk 48

Een drukke werkweek was voorbij gevlogen en uiteindelijk was het weer tijd voor nog een sessie bij de therapeute.

"Hoe is het deze eerste week gegaan?" Ik keek naar Marc. "We hebben een start gemaakt, zo af en toe na het werk even afgesproken en dan gewoon even zitten en praten. Ik heb het idee dat we zo veel eerlijker zijn" Ze knikte en keek toen naar mij. "Ja, ik vond het wel fijn, Marc was al een stuk meer open geworden van het vorige gesprek" "En jij?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb er nog wat moeite mee..."

"Laten we ons vandaag dan eerst concentreren op jou" Ik beet zachtjes op mijn lip. "Heb je Marc verteld van je dossier?" Ik schudde mijn hoofd. Marc keek me verbaasd aan. Ik haalde diep adem.

"Nadat ik met Dean had, raakte ik een put. Ik verzorgde mezelf niet goed waardoor ik iedereen kwijt raakte, inclusief mezelf. Uiteindelijk hadden mijn ouders ingegrepen en die hebben toen gezegd dat ik naar therapie moest. Ik heb toen een aantal weken in intensieve therapie gezeten en die sessies staan opgeslagen in mijn dossier. Vorige week heb ik haar toestemming gegeven erin te kijken" Ik beet op mijn lip.

"Dit is moeilijk voor je" Zei ze. Ik knikte. "Ik praat niet graag over die periode" Tranen kwamen in mijn ogen te staan. Marc pakte mijn hand vast waardoor er een onzichtbaar hek voor mijn tranen werd los gelaten.

Snel veegde ik ze weg. "Wat maakt het zo lastig?" "Ik wil altijd graag in controle zijn, en die periode was ik alles behalve in controle" Marc glimlachte klein. "Ze wil echt altijd in controle zijn, als ze niet zelf in de hand heeft vind ze dat moeilijk. Bijvoorbeeld na haar ongeluk en ze niet mocht werken" Ik knikte.

"Denk je dat je daarom niet altijd even open durft te zijn, bang controle kwijt te raken?" Ik knikte. "Ben je vaker de controle kwijtgeraakt?" "Ik wilde mijn broer vertellen dat zijn vriendin vreemd ging, om hem te beschermen tegen de pijn van het zelf uitvinden, maar hij geloofde me niet en nu praat hij al drie jaar niet tegen me"

"Ik denk dat je moet leren wat vaker niet in controle te zijn, je gewoon laten leiden door de dag" Ik knikte. "Dat zal lastig zijn, dat begrijp ik, maar je moet weten dat je kan rekenen op de steun van Marc."

"Marc, dat betekend dat jij hier rekening mee kan houden." Marc knikte. "Ik wil dat jullie deze week meer over je verleden gaan vertellen, je hoeft niet meteen vanaf je geboorte iedere dag uit te leggen, maar de belangrijke dingen die jullie hebben veranderd, als jullie die meer kennen van elkaar, begrijp je elkaar ook beter"

Ik knikte. Marc gaf een klein kneepje in mijn hand. Ik veegde mijn tranen weg. "Ik zie jullie volgende week weer" We stonden op en verlieten haar kantoor.

"Zal ik je naar huis brengen?" Ik knikte. "Graag" We stapten in zijn auto. Ik leunde tegen het raam aan. Marc legde voorzichtig zijn hand op mijn been. Ik keek hem kort aan.

Ik dacht eigenlijk dat het was vastgelopen door hem, omdat hij op had gegeven. Maar het lag niet alleen aan hem. Ik was zelf ook niet open. Zolang ik gesloten bleef werd het nooit iets...

~*~

Ik liep het hotel van mijn ouders uit en ging naar het werk. Ik ging naar Marc zijn kantoor en legde een bruine map op zijn bureau. Op de map stond mijn naam in sierletters. "Aangezien ik slecht ben in praten over mijn verleden wilde ik je het laten lezen. Dit is mijn dossier van de therapie met de sessies woord voor woord uitgetypt. Ik wil dat je mijn verleden kent ook dit deel." Marc pakte voorzichtig de map op. "Dank je" Ik knikte en ging naar mijn kantoor.

Ik opende mijn laptop. Ik zag dat Michael blij was met de gewonnen zaak. Afgelopen week hadden we ook de zaak tegen het plaatsingsbedrijf gewonnen met ons blufbedrag van 30 miljoen. Uiteindelijk had de zware tegenslag voor hem een grote winst opgeleverd.

Ik liep wat achter met wat eindverslagen dus begon daaraan. Toen ik rond lunchtijd koffie ging halen zag ik Marc diep verdiept in mijn dossier. Ik wist dat het heftig was wat daar in stond. Alles stond er in. Mijn gevoelens uit een van mijn donkerste periodes.

Ik schonk mijn mok weer vol met koffie en ging verder aan mijn verslagen. "Hanna er is bezoek voor je?" Ik keek op en Daphne stond in mijn deuropening. Ik knikte. "Dank je, staat ze bij de balie?" Daphne knikte.

"Hanna" Sheila, mijn begeleidster uit Harvard stond voor me. Ik keek verbaasd op. "Sheila" Ze glimlachte en gaf me een knuffel. Ze was meer dan een begeleidster. Ik mocht van haar altijd in haar bibliotheek leren waardoor ik haar best goed had leren kennen.

"Heeft de junior partner even tijd voor een lunch?" Ik knikte. "Ik zal even mijn tas pakken" Binnen een minuut was ik weer terug. We liepen samen naar beneden en gingen naar een klein lunchplekje. "Wat doe je hier in New York?"

"Conferentie, ik dacht ik kom even langs" Ik glimlachte. "Het is goed om te zien dat je zo goed op je voeten terecht bent gekomen. Ik maakte me soms zorgen dat je door je leeftijd niet goed mee zou kunnen komen, maar dat had ik mis" Ik lachte. "Ja, ik ben hier zeker goed beland"

We bestelden wat te eten. "En hoe gaat het tussen jou en Tom? Waar is hij ook al weer heengegaan?" Ik keek even naar mijn kop thee. "Hij is in Seattle. We hadden het geprobeerd maar blijkt dat ik nogal een workaholic ben waardoor we elkaar gewoon nooit zagen, dus is het over gegaan" Ze knikte. "Dat heb je vaak met relaties uit de collegetijd" Ik knikte.

"Ach, het is wel goed zo' Ze knikte. "Niet te geloven, mijn kleine meisje in de grote wereld" Ik lachte. "Je kleine meisje?" Ze knikte wederom. "Ik kan je niet anders zien, nu ben je opgegroeid tot Junior Partner, je was nog maar een student, eigenlijk een middelbare scholier toen ik je voor het eerst zag" Ik glimlachte. "Ik ben inderdaad opgegroeid"....