Game Face

hoofdstuk 24

'Yentl, nee!' hoorde ik achter me. Ik bleef staan en draaide me om en vond Will.
'Will, wat is er?' vroeg ik hem. Will kwam haastig op me afgelopen.
'Niet met hem meegaan. Het is een val. Onze geliefden zijn hier, als je met hem meegaat je stad in zul je meer van je vriendin vinden. Ze moeten ons vermoorden' legde Will snel uit.
'M-maar' wilde ik protesteren.
'Ik weet dat je graag bij hen wil zijn, maar het is niet echt Yentl. Realiseer je waar we zijn, alsjeblieft' smeekte Will me bijna. Toen het me raakte, raakte het me hard. Het was niet Kays hand die ik vasthad, maar die van een of andere robot. Mijn echte beste vriend geloofde me niet. Mijn echte beste vriend had me in de steek gelaten.

Ik keerde me om naar de namaak-Kay en nu pas zag ik het enorme mes aan zijn riem. Ik was verblind, verblind door oude gevoelens.

Vlug liet ik de hand van de bot los.
'Dit is omdat je mij niet geloofde en iemand anders wel' zeg ik. Ik draaide me om en trapte met mijn voet hard in de maag van namaak-Kay. Hij struikelde achterover en viel op de grond. Ik snoof, hij was dan niet de echte Kay, maar het voelde goed.

Will grijnsde schaapachtig naar me toen ik weer omgedraaid was.
'Voelt goed, huh?' vroeg hij me.
'Ja, heel goed' verzuchtte ik. Will wenkte me en ik liep snel met hem mee.

Terug op het midden keek ik mijn ogen uit. Langzaam draaide ik rond. Wow. Voor me zag ik negen verschillende steden. Negen verschillende woonplaatsen. Negen verschillende levensverhalen.

Olivia, Connor, Nate, Matthew en Dean stonden ook al op het midden. Blijkbaar hadden zij de truc van Ross en Jay ook doorzien. Alleen Skye en Shawn misten nog.
'We moeten Shawn en Skye snel terughalen,' zei Connor gespannen. 'het zal niet lang duren tot onze namaak vrienden op ons komen jagen.'
'Yentl, ga jij Shawn halen, dan haal ik Skye' suggereerde Dean. Ik knikte en rende de stad in, die Olivia me aanwees. 

Shawn moest al verder de stad in zijn, want vanaf mijn plek kon ik hem niet zien. Ongerust in welke staat ik hem zou vinden, liep ik vlug verder de stad in. Het vuur schonk ik geen aandacht, Shawn was nu prioriteit één. In de verte vond ik Shawn. Hij stond tegenover een meisje met een verliefde blik in zijn ogen. Het was een mooi meisje, moest ik toegeven. Ze had lang zwart haar, een leliehuid en felblauwe ogen. Zachtjes, met een sierlijke glimlach sprak ze Shawn toe. Hij had alleen oog voor haar. Hij leek compleet vergeten te zijn waar hij was en wat er speelde.

'Shawn!' riep ik hem toe.
Hij keek niet op of om.
'Shawn, het is niet echt!' herhaalde ik. Wederom geen reactie. Ik rende op Shawn af en greep hem bij zijn arm.
'Shawn, ze is niet echt!' probeerde ik nogmaals. Hij bleef zwijgen en het enige wat hij deed, was me ruw opzij duwen.  

Ik struikelde achterover en viel op de grond. Mijn mond was nog net niet open gevallen. Onbeschoft. 'Kays' stem achter me liet me opschrikken.
'Yentl, pas op!' riep hij. Ik keek omhoog en zag wat hij bedoelde. Een brandende tak zou ieder moment gaan vallen. Ik slaakte een gil en rolde zo snel mogelijk opzij. De tak was een meter naast me geëindigd. Mijn gil had ervoor gezorgd dat Shawn eindelijk opkeek.
Kay was gehurkt naast me komen zitten en keek me bezorgd aan.
'Yentl, gaat het met je?' vroeg 'Kay' me. Hij had mijn hand vastgegrepen. Ik trok mijn hand los en schoof zo snel mogelijk bij hem vandaan.
'Blijf bij me vandaan' siste ik.
'Yentl, alsjeblieft,' smeekte hij me, 'ik ben het.' Ik wilde hem geloven. Ik wilde hem zo graag geloven.

'Kay' liep op me af, ik was inmiddels overeind gekrabbeld. 'Kay' probeerde mijn hand vast te pakken, maar ik stapte achteruit. 'Kay' gromde geïrriteerd en greep mijn handen stevig vast. Hij trok me naar zich toe zodat ik vlak bij hem was.
'Kom op, ik weet dat je verliefd op me bent' zei hij hees.
'Kay, laat me los' snauwde ik. Hij had er geen gehoor aan en wilde me met zich meetrekken. Hij was vele malen sterker dan ik en dus besloot ik te gaan voor de enige optie die ik had.
'Shawn! Shawn help me!' riep ik wanhopig. Ik vloekte toen hij me weer negeerde. 'Kay' trok me vooruit, maar ik stribbelde hevig tegen. Nu had 'Kay' er echt genoeg van. Hij maakte aanstalten om naar me uit te halen, toen hij zelf een vuist in zijn gezicht ontving. Doordat de tegenstand nu ineens van mijn handen weggenomen was, struikelde ik achteruit.