Bab 23

10.3K 248 11
                                    

TUBUH kusandarkan. Tangan bersilang didada. Macam tak percaya dengan apa yang berlaku hari ini.

Cikgu Hazriq ataupun encik Hazriq? Argh! Tak percayalah. Cikgu tu jadi CEO. CEO tu! Kau ada? Macam mana dia boleh dapat jawatan tu? Haih! Pening

Iphone 6ku melalak minta di angkat. Terlihat saja dua huruf besar diskrin. Aku sudah tahu siapa.

Dengan malas aku menggesek skrin.

" Assalamualaikum"

" waalaikumsalam. Kau turun sekarang! Aku bagi kau..ermm...sebab aku baik hati. Dua minit untuk kau turun sekarang. Lambat, aku buka tayar kereta"klik! Panggilan terus diputuskan. Rahang macan nak jatuh pun ada.

Suka nak seksa aku. Dua minit? Sebab dia baik hati? Uwekkk! Skema pun ayat. Bencilah dia macam ni. Belum sempat lagi aku tanya nak ke mana. Dia dah putuskan. Jam dinding ku lihat. Tak lama lagi waktu lunch. Mungkin dia lunch kut.

Aku dengan malas mencapai tas tangan lantas meluru keluar. Punat lif ku tekan.

Entah kenapa aku rasa lucu dengar ayar dihujung tadi. Kalau aku lambat, dia cabut tayar kereta. Bukan kereta aku pun. Lagipun dia bukan mekanik. Bukalah kalau berani.

"Hai. Ainin"

Aku menoleh ke belakang. Hazriq kini berada disebelahku bersama dengan Encik Mazwan.

" hai. Haz..eh! Maksud saya. Encik Hazriq" aku membetulkan kesilapanku.

Hazriq tersengih. Entah kenapa aku kurang selesa dengan Hazriq. Rasa macam kena tipu pun ada. Diperbodohkan lagilah aku terasa.

Hazriq dalam bilik mesyuarat tadi berbeza dengan Hazriq yang ada didepan mata. Okey! Aku dah blank.

" awak nak ke mana?" Soalan pertama.

" er...saya ada temujanji"

Hazriq menggaru kening. Aku pula rasa amat tak selesa. Tak lah amat sangat cuma aku rasa lain sikit.

" oh! Saya baru nak ajak awak lunch sama. Nak bincang apa yang kita discuss tadi"

Erk! Lunch? Discuss? Nak discuss apa lagi? Bukankah tadi sudah jelas. Siap angguk kepala lagi. Sekarang nak ajak lunch sambil discuss?

" err..saya ada temujanji pula. Lain kali je lah" aku menolak pelawaannya. Bukan nak bagi auta tapi itu fakta. Karang melalak pula Rimau malaun. Alamak! Alatok! Alapak! Malaun!

"Err..Encik Hazriq, maafkan saya tapi saya kena cepat. InsyaAllah nanti ada masa kita lunch sama-sama. Assalamualaikum" aku cepat-cepat minta diri.

Macam mana pula aku boleh lupa ni. Adoi! Tu lah, Umi pesan makan kismis bukan makan semut.

Memang ngam punya timing. Pintu lif terbuka. Laju aku masuk dalam perut lif. Sempat juga aku melemparkan senyuman kepada Hazriq dan Encik Mazwan.

Sebaik sahaja aku sampai dibawahan bawah, dari jauh lagi sudah kelihatan si dia yang segak memakai baju kameja warna hijau. Ya Allah, sesungguhnya aku rasa bertuah punya suami sepertinya meskipun kahwin tanpa cinta. Berpura bahagia depan mata orang lain tapi kenyataannya aku rasa bahagia.

Eh! Wait!! Aku rasa bahagia? Sah aku dah sakit jiwa tapi itu yang aku rasa. Argh!! Aku dah blank.

Laju kakiku menuju kearahnya. Harap-harap dia tak tanggalkan tayar kereta. Macam mana aku nak balik kalau dia benar buat begitu. Dia ni bukan boleh jangka.

" hah! Puteri santubong dah sampai"

Berasap lubang telinga. Sabar Ainin Sabar. Tarik nafas. Hembus. Fuhhh...

Kahwin Tanpa CintaWhere stories live. Discover now