The same pain // Niall Horan ✔️

27

p.o.v Niall

Ik en Harry zaten op de bank en Harry keek de hele tijd bezorgt naar me. Ik voelde me vreselijk. Verdrietig en ook heel erg moe. 'Je ziet er slecht uit Niall...' Zei Harry. 'Dankje.' Mompelde ik. 'Zo bedoel ik het niet. Maar, moet je niet even naar bed?' Vroeg hij. Misschien was dat niet zo'n slecht idee. Als je slaapt voel je geen pijn tenminste. Ik knikte en Harry stond op. Hij hielp me overeind en ondersteunde me tot de trap. Ik pakte de leuning vast en probeerde me zelf omhoog te trekken. Mijn arm trilde van de kracht die ik moest zetten maar het lukte net. 'Dit gaat eeuwen duren. Hoe ben je gisteren naar boven gekomen?' Vroeg Harry. 'Op Liam zijn rug.' Zei ik buiten adem. Harry bukte op de trap en ik klom er met veel moeite op. Dit keer was het enger om naar boven te gaan, de vorige keer hield Bente me ook vast. Gelukkig kwamen we veilig boven en Harry liet me van zijn rug glijden. Ik ging op bed liggen en gaf Harry een glimlach. 'Beloof me dat je probeert te slapen.' Zei hij zacht. Ik knikte en hij liep weg. Ik draaide mezelf om. Ik kon het niet helpen maar ik begon aan vroeger te denken.

Flashback*

2005

Ik werd wakker. Ik wilde niet naar school. Het is al een tijdje geleden dat ik nep ziek ben geweest, dat maar proberen dan? Ja. Ik hoorde voetstappen richting mijn deur komen. Dat was waarschijnlijk mijn moeder die me wakker kwam maken. Ik deed alsof ik sliep toen de deur open ging. Na een paar seconden werd ik omhoog getrokken en weer neer gegooid. Ik keek omhoog en ik zag mijn vader. 'Opstaan loser!' Hij keek me boos aan. 'Waar is mama?' Dit was een van de eerste keren dat mijn vader me wakker maakte. 'Ze moest vroeg naar haar werk, NU OPSCHIETEN!' Hij gaf me een duw en ik viel uit bed. Mijn bed was best hoog dus het deed aardig pijn. 'Ik ben ziek.' Zei ik zacht. 'Stel je verdomme niet aan! Je gaat gewoon naar school!' Hij liep mijn kamer uit en deed de deur met een klap dicht. Ik stond op en kleedde me aan. Ik poetste mijn tanden en deed gel in mijn haar. Ik liep naar beneden. 'Ontbijt verdien je niet dus ga naar school!' Hij gaf me een duw tegen mijn rug. 'Maar ik heb honger!' Riep ik. 'Wat zei je? Ben je ondankbaar?' Vroeg hij neplief. Ik schudde mijn hoofd en liep snel de deur uit. Om de hoek van de straat stond Katie. Ik zwaaide naar haar. 'Hey!' Zei ze vrolijk toen ik er was. 'Hey.' We liepen naar school. 'Heb je misschien iets te eten?' Vroeg ik aan haar. 'Ja... Heb je alweer niet ontbeten?' Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. 'Dat moet je wel doen.' Zei ze terwijl ze een boterham uit haar tas pakte. Ik at hem op. 'Dankje.' Zei ik zacht. 'Geen probleem! Maar voortaan ontbijten.' Zei ze. Ik knikte maar ik wist niet of het kon. De ene ochtend krijg ik het wel, en de andere ochtend niet... We kwamen bij school en ik zuchtte. Ik liep naar binnen en wilde mijn jas ophangen. 'Kijk, daar hebben we ons kleine kuikentje!' Zei steve. Hij was uit mijn eigen klas de grootste pestkop. Ik negeerde het en hing mijn jas op. Hij pakte hem en gooide hem op de grond. 'Oeps!' Riep hij. Ik pakte hem en hing hem gewoon weer op. Hij gaf me een duw en liep de klas in. Katie schudde haar hoofd van, trek het je niet aan. En we liepen naar binnen. Ik ging zitten en pakte mijn spullen.

De les was begonnen maar ik was er niet bij met mijn hoofd. Ik keek naar mijn klasgenoten die rare gezichten naar me trokken. 'Het antwoord ik 78 juf.' Zei steve in een expres zacht stemmetje. Hij deed me na... Ik kon het niet helpen maar in de klas praatte ik altijd zo zacht. Gewoon omdat ik bang was, maar als ik dat deed hadden ze juist nog een reden om me te pesten. Ugh... Ik hoop dat nu de school ontploft. Met mij er bij....

Ik kan niet slapen dus daarom schrijf ik dit om 2 uur s'nachts! hahaha! xxx Nadiaaaaaaa