Love Affirmation

Prologue

No one could ever choose who to love and who will love us. We cannot force anyone to love us back. And what if, the girl of your dreams has her own man of her dreams? Unfortunately, it is not you but it is someone else who she fell in love with. Would you stop dreaming for her? or would you make her realize that you more deserve to be with her?

Villacruz family:

* Joyce Gillian Villacruz

* Celline Villacruz - Mom

* June Villacruz - Dad

* Yanni Villacruz - Auntie, her Dad's sister

Sebastian family:

* Santiago Kris Sebastian

* Santino Sebastian Sr. - Dad

* Katrina Sebastian - Mom

* Sunshine Sebastian - Eldest, Sister

* Santino Sebastian Jr. - Elder Brother

Joyce's friends:

* Bienice

* Dexel

* Zac - ex-boyfriend

* Lily

* Cindy

* Josh - a friend from the chinese school

Kris' friends:

* Harold

* Lyka

Kontrabidas:

* Candice

* Irish

* Faye

* Vince

-- PROLOGUE --

"Mommy! No please! Don't leave! Please! Daddy stop her!" nag-mamakaawa ang batang babae na huwag siyang iwan ng Mommy niya. Iiwan sila nito dahil kinakailangan niyang magtrabaho sa company ng Lolo niya sa Hongkong. Matagal nang tinakwil ng Lolo niya ang Mommy niya kaya't ngayong binibigyan uli nito sila ng chance ay ginrab na nila ito. Ang Mommy niya ang magtatrabaho para matustusan nila ang pag-aaral ni Joyce at dahil hindi maiwan ng Daddy niya ang trabaho nito.

"I can't hija. She needs to go for your future.", sabi ng Daddy niya.

"No! She can work here! May trabaho ka naman eh or Mommy can find her own job. Why do she need to go far?", asked by Joyce.

"Kasi anak, hindi sapat yung nakukuha ni Daddy sa trabaho niya. Babalik naman ako eh. Kapag okay na ang ipon ko at pag okay na ang company ng Lolo mo.", sambit ng Mommy niya.

"I'm too young to be apart from you! Mommyy please! Don't leave.", pagmamakaawa muli ni Joyce. Hindi na nagpapigil si Mrs. Villacruz at umalis na ito. Yakap yakap naman ng Daddy nito si Joyce habang umiiyak.

May isang batang lalaking nakaupo sa labas ng gate nila Joyce. Nakatingin ito habang paalis ang taxi na sinasakyan ng Mommy ni Joyce. Pinipilit ng Daddy niya si Joyce na pumasok na sa loob pero ayaw nito. Iniwan na lang muna siya ng Daddy niya mag-isa sa gate habang umiiyak. The boy come near her and offer his handky. Joyce refuses but the boy insisted kaya kinuha na rin ni Joyce.

"Who are you? What are you doing here?", asked by Joyce.

"Hi. I'm.--"

"Kris, what are you doing there? Come inside! Breakfast is ready!"

"Yes Yaya! wait lang po. I'm coming!", sabi ni Kris. "Stop crying.. Your mom surely have a good reason for leaving. Sige. I will eat breakfast first then if you stop crying already, we will play later. okay?", Kris smiled then left.

Natahimik na lang si Joyce. Nagulat siya sa batang lumapit sa kanya.

Ilang araw nang hindi lumalabas ng bahay kaya't nang lumabas siya ay agad siyang nilapitan ng batang nakilala niya, si Kris. Medyo maaga-aga pa kaya't di niya akalain na andun na batang nakausap niya nung isang araw.

"Hi! How are you?", tanong ni Kris.

"What are you doing here? Who are you?", asked by Joyce.

"Ako yung batang lumapit sayo last monday. nung umiiyak ka. remember?"

"I know. but you didn't formally introduce yourself yet."

"Ah yeah, sorry.. I'm Kristoffer Sebastian but you may call me Kris. I saw you crying last time kaya't nilapitan kita."

"Thank you by that."

"How are you now?"

"I feel.. a bit sad but I'm trying to be okay."

"You want to go somewhere? It's almost morning. I want to show you something. Baka makatulong lang.", asked by Kris.

Sumama si Joyce sa kanya. Pumunta sila sa may dagat na malapit sa kanila. Nang maupo si Kris ay ginaya na rin siya ni Joyce. Nakatingin lang siya rito habang nakatingin naman sa malayo si Kris.

"Look!", sambit ni Kris. Napatingin naman si Joyce sa direksyon na tinitingnan ni Kris. Na-amaze siya sa palitaw na araw. Nakangiti ito habang tinitignan siya ni Kris. "You know what? It was my Mom who discovered that first before I did. Yun yung time na bumagsak ako sa Mathematics." Natawa si Joyce.

"Yun yung reason kung bakit ka malungkot? You cried?"

"Of course not! uhh.. yes. I did. But now.. I'm a big boy already! I'm no longer crying for such a reason."

"Okay okay.. where are your parents? How many are you in the family?" Nagkwentuhan sila hanggang sa hinanap na si Joyce ng Daddy niya dahil mag-aalmusal na ito. Masayang nagpaalam si Joyce sa bago niyang kaibigan.

Naging maganda ang samahan nila Joyce at Kris. Nakilala ni Joyce ang dalawang kapatid ni Kris samantalang, only child naman si Joyce. Limang taong gulang si Joyce habang anim na taong gulang naman si Kris. Sa iisang school pala nag-aaral ang dalawa kaya't sinasabay na nila sa pag-uwi si Joyce. Pagkagaling ng paaralan ay nagpupunta si Joyce sa bahay nila Kris para makipaglaro sa mga kapatid nito pati na rin kay Kris. Lumipas ang tatlong taon at naging okay ang pagkakaibigan ng dalawa. Not until one day..

"Oh Kris! Di ka ba pupuntang school?", tanong ni Joyce. Nagulat siya nang naluha na lang ito. "May nasabi ba ko? May problema ka ba?"

"We are leaving.." sabay punas ni Kris sa mga luha niya.

"Oh. Vacation ulit? Aga naman. Pasummer na rin naman e."

"no.. for good."

"For good? All of you? teka, biglaan naman ata?"

"My parents decided na sa Manila na lang kami tumira at mag-aral. I said no, pero wala akong magawa."

Unti-unti nang naabsorb ni Joyce ang sinabi ni Kris. Bigla na lang siyang umiyak at di alam ni Kris ang gagawin para mapatahan ito. Lumabas ang Kuya ni Kris para sana tawagin ito nang makita niya si Joyce na umiiyak.

"Joyce? Stop crying na. Bibisitahin ka namin dito every summer or christmas vacation. Di ka naman namin kakalimutan eh.", said by Kuya Santi.

"Promise? Makikipaglaro ka pa rin sakin?", tanong ni Joyce rito.

"Oo naman! Ngayon ngang 15 years old na ko, nakikipaglaro pa ko sa inyo diba? Tahan ka na ah? Babalik kami dito sa Christmas vacation. Smile na!" Ngumiti na si Joyce kasabay nang pagyakap niya kay Kuya Santi. Lumapit din siya kay Kris para magpaalam rito. Naging maayos ang pamamaalam ni Joyce bagaman malungkot pa rin ito hanggang sa pagtulog niya nung gabing iyon.