Game Face

hoofdstuk 12

We bevonden ons in een vergaderruimte. Een grote, ovaalvormige tafel stond in het midden.
'Goedemiddag kinderen' begroette een wat oudere man ons. Mijn vrienden en ik mompelden beleefd een begroeting.
'Jullie zijn hier voor Yentl..' de man moest even denken.
'Yentl Lavery' zei ik snel. De man knikte.
'Gaat u zitten' sprak een agente toen en gebaarde naar de stoelen rondom de tafel. Ik nam plaats op een van de blauw-grijze stoelen. Naast mij zaten Liam en Paris. De agent die ons eerder naar de kamer had geleid, schonk water in de glazen voor ons in. De oudere man zei zacht wat tegen de agente waarop deze uit een kast een formulier pakte. Deze gaf ze aan haar baas. Zenuwachtig pakte ik mijn glas water en nam een slok.

De oudere man schraapte zijn keel. Mai leek de spanning niet meer aan te kunnen.
'Is het goed of slecht nieuws?' riep ze uit. Beschaamd sloeg ze een hand voor haar mond en kleurde rood.
'Sorry' mompelde ze.
'Dat is aan jullie om te bepalen' sprak de oudere man. Chase en ik gaven elkaar een verwarde blik. Wat bedoelde hij daarmee?
'Goed,' begon de man nu eindelijk. 'We vinden het echt erg voor jullie. We doen ons uiterste best haar te vinden. Jullie hebben de beelden gezien die op de nationale televisie te zien waren. Wij hebben deze beelden grondig onderzocht maar daaruit is niets gebleken. De afgelopen acht dagen hebben we gezocht maar verder kwamen we niet. T-'
'Kom terzake alstublieft' onderbrak Reece hem ruw. Dankbaar keek ik hem aan. Het langdradige gewauwel van de man bezorgde me de zenuwen. Nogmaals schraapte de man zijn keel, dit keer omdat hij niet goed wist hoe te reageren.
'Juist,' sprak hij. Hij haalde een blad uit  het mapje. 'dit is waar het vandaag om draait.'
'Wat is het?' vroeg ik. De man slikte.
'Het is een brief' zei hij.
'Wat staat er in?' vroeg Paris.
'Dat zal zo dadelijk voorgelezen worden. Het gaat erom dat-' de man stopte even.
'Dat jullie vriendin helemaal niet ontvoerd is.' Het bleef stil. De man zweeg en mijn vrienden en ik konden geen woord uitbrengen.

'Wat?' wist ik uiteindelijke uit te brengen. Ik was opgesprongen uit mijn stoel.
'Gaat u alstublieft rustig zitten, meneer Reeds' suste de agente me. Ik nam weer plaats in mijn stoel.

'Hoe bedoelt u?' vroeg Paris nu ook.
'Het staat allemaal in deze brief die we vanmorgen vonden in onze postbus,' sprak de agente nu. 'er staat in dat de beelden en alles nep was. Ze zijn niet ontvoerd. In de brief vertelt de groep dat ze dit al langer van plan waren. Ze waren hun normale leven zat, voelden zich ondergewaardeerd en wilden samen wegvluchten. We vermoeden dat er relaties zijn ontstaan in de groep. Het punt is, dat ze hun ontvoering in scène hebben gezet om zo te kunnen vluchten.'

'Nee,' bracht ik uit. 'dat kan niet waar zijn.'
'Het staat allemaal in deze brief, hun naam en handtekening staan eronder' vertelde de agente. Ze schoof het papier over de tafel naar me toe. Ik pakte met trillende handen het papier en scande met mijn ogen de tekst. Het stond er allemaal, van begin tot eind. Ik keek naar de onderkant van het fel. Ik telde in totaal twintig namen met handtekening. Olivia Lewis, Shawn Knight, Collin Cooper. Yentl Lavery. Het stond er, precies in haar handschrift. Ik las de brief nog eens en sprong toen op.
'Ik moet hier weg' zei ik gehaast.
'Rustig-' probeerde de agente.
'Kay-' zei ook Paris.
Ik luisterde niet haar hen en stormde de deur uit. Ik had lucht nodig. Ik rende de gangen door en de glazen deur uit. Buiten liet ik me trillend op de stenen treden van de trap zakken. Ik liet mijn hoofd in mijn handen zakken. Zo staarde ik naar de grond.

Niet veel later liet een gestalte zich naast me op de traptreden zakken. Eerlijk gezegd verraste het me dat het Reece was en niet Liam of Chase.
'Geloof jij het?' vroeg ik Reece. Deze haalde een hand door zijn haar voordat hij antwoordde.
'Ik weet het niet,' zei hij toen. 'het staat daar, glashelder, maar toch voelt het alsof er iets niet aan klopt.'
Ik knikte, dat was precies hoe ik me ook voelde.
'De politie stopt het onderzoek' vertelde Reece. Ik reageerde niet. We zaten voor vijf minuten zwijgend naast elkaar op de trap.

'Ze vroeg het me soms, of ik er ooit aan dacht weg te gaan,' vertelde ik toen. 'ik zei haar altijd dat ik er nu nog niet aan dacht. Ze ging altijd tegen me in.'
'Denk je dat ze je hints gaf?' vroeg Reece.
'Ik weet het niet,' verzuchtte ik. 'ik kan het nu niet helder voor me zien. Ik ben compleet in de war.'
'Wil je gaan?' vroeg Reece me. Ik keek om, naar het centrale politiebureau van LA. De rest zou in de tweede auto passen.
'Ja' besloot ik toen. Reece stond op en ik volgde zijn voorbeeld. Hij viste de autosleutels uit zijn zak en haalde de auto van het slot. Ik trok de deur open en liet me in de lederen stoel zakken. Reece stapte aan de bestuurderskant in en startte de auto. Voordat hij wegreed, griste hij zijn telefoon uit zijn zak en stuurde een appje naar Zac. Toen hij daar klaar mee was, trapte hij het gaspedaal in en reed de parkeerplaats af.

Onderweg staarde ik uit het raam. Reece humde wat mee met de radio, voor de rest was het stil.

'Kun je hier stoppen?' vroeg ik ineens toen we langs de bossen reden. Reece schrok op maar deed wat ik hem vroeg en zette de auto langs de kant. Ik opende mijn deur en stapte de auto uit.
'Wat ga je doen?' vroeg Reece. Ik boog omlaag zodat ik de auto in kon kijken.
'Nadenken. Maak je geen zorgen, ik weet de weg en ben op tijd terug' zei ik. Reece keek me kort en onderzoekend aan.
'Oké,' zei hij toen. 'stuur me een bericht wanneer ik je op moet halen.' Met deze woorden trok Reece de deur dicht en draaide de weg weer op. Enigszins verbaasd keek ik hem na. Misschien mocht ik Reece meer dan ik dacht. Hij was aardig en bemoeide zich niet met andermans zaken.

Ik draaide me om en liep het bos in. Ik vond mijn weg tussen de takken, bomen en stenen door. Ik beklom een heuvel en ging zitten op een rots. Vanaf de rots kon je grotendeels over het bos heenkijken. Hier zat ik altijd met Yentl, urenlang. We praatten over van alles en nog wat. Ik ken haar geheimen, weet van haar dromen en ken haar diepste gevoelens.

Ik haalde mijn telefoon uit mijn zak en zocht een van de vele foto's van Yentl op. Ik staarde naar het scherm. In mijn hoofd herhaalde ik de brief, opnieuw en op opnieuw. Yentl, ze was mijn alles. Ik wist hoe haar thuissituatie was, ik wist hoe ze zich voelde in haar vriendschap met Paris en Mai, ik wist- correctie: dacht dat ze gelukkig was. En nu, nu bleek alles een grote leugen te zijn. Hoelang was ze al van plan weg te gaan? Heeft ze er aan gedacht me mee te nemen? Deed ik aan haar onder, zorgde ik niet goed genoeg voor haar? Was ze gaan houden van een van de jongens?

De gedachtes maakten me gek. Ik probeerde zo hard het allemaal niet te geloven en vertrouwen te hebben in het meisje dat ik zo goed kende. Het lukte me niet. Iets in me was al overtuigd.
Yentl was weggegaan, ze wilde weg van me en dat moest ik accepteren. In mijn hoofd riep ik het beeld op van de geschreven naam en Yentls handtekening. Het was exact geschreven zoals Yentl altijd schreef.
Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen, ik was overtuigd.

Had ik nu maar gezien dat het bekende boogje waarmee Yentl haar R altijd schreef niet op het blaadje te zien was..

Wow, een dubbele update, het moet niet gekker worden met mij. Ik ben in een schrijfbui, i guess. Wat korter dan normaal maar wel over Kay : )

Nooo, Kay! Hoe kun je, Yentl heeft je nodig!
Wat vinden jullie?
-Kay, stupid ass bitch. Overtuig de politie, ga opzoek naar Yentl en trouw haar.
-Kay, je hebt gelijk, ik zou haar ook niet meer vertrouwen. Vergeet Yentl en leef je leven verder.

Bah, in de vakantie gaat de tijd altijd te snel, walgelijk gewoon. Ik wil niet terug naar school, gewoon niet. Ugh, nouja, ik ga gewoon genieten van de rest van de vakantie, lots of love

MichhhB