A new life

55. Waar is Nicki?

Pov Damian

Opeens schrik ik wakker. Me vader staat voor me en kijk me raar aan, hij denk eerst dat ik dronken ben maar nee. 'Gisteren heb ik wat heel doms gedaan' begin ik terwijl ik samen met mijn vader naar binnen loop. Ik doe me jas uit en me schoenen doe ik uit en zet ik weg. Ik ga zitten aan tafel en tranen komen in me ogen. Ik slik een paar keer en kijk naar benden. 'Het begon gisterenavond' begin ik met een trillende stem. 'Nicki en ik waren uiteten geweest en we wilde weggaan. We waren bij de auto alleen haar tas stond er nog dus ging ik hem halen. Een meisje had de tas gepakt en ik moest haar een kus geven voordat ik hem terug kreeg. Ik besloot het te doen en toen kwam Nicki aan lopen en ze zag het. Meteen daarna rende ze weg en heb ik niks van haar gehoord' zeg ik tegen me vader. Een traan loopt over me wang heen. Ik ben zo dom geweest om dit te doen. Me vader loopt naar de keuken om wat water te pakken voor me. Trillend pak ik het aan en drink het in een keer op. 'We gaan zo naar de politie dit kan niet' zegt me vader. Ik kijk hem aan en knik. Ik loop naar beneden om snel te douchen en daarna me om te kleden. Ik loop weer naar beneden toe en trek me schoenen aan. 'Laten we gaan' zeg ik tegen me vader. Hij knikt en samen lopen we naar de auto toe en gaan we naar het politiebureau toe. 

Als we er aankomen vertellen we waarvoor we komen en moeten dan even plaats nemen in de wachtruimte waar nog wat andere mensen zitten. Ik kan nergens meer aan denken, straks is er wat heel ergs gebeurt met Nicki.. 

Pov Nicki

Opeens schrik wakker van vogels die ik hoor. Ik weet niet wat ik zie als ik me ogen open doe. Me ogen doen zeer van het huilen. Daar lig in dan, in een steeg als een zwerver. Niemand weet waar ik ben en ik zelf ben echt bang. Dat ik hier in slaap heb kunnen vallen. Ik sta langzaam op en zie dat me mobiel bijna leeg is, ik ben super vaak gebeld. Ik zet me mobiel uit en denk aan Damian en zijn domme actie. Als ik er aan denk moet ik alweer bijna huilen maar ik hou me in, niet weer huilen denk ik. Ik loop een stukje en doe daarna me haar een beetje goed. Ik zie veel jongens naar me kijken, ik zie er ook uit of ik ben verkracht door iemand vannacht op straat. Ik kijk niet veel naar de mensen die op straat lopen. Ik zie er echt niet uit namelijk. Zal Damian zich zorgen om me maken? Of zal hij nu lekker met dat meisje bezig zijn? Ik loop wat verder de stad in en besluit naar het bureau te gaan, kijken of mensen me ook zoeken. Net als ik er aankom en naar binnen wil lopen zie ik daar Damian met zijn vader zitten, ze praten met een vrouw en ze laten een foto van me zien. Even blijf ik staan. Ik begin opeens te huilen en Damian kijkt me nu recht aan. Ik schrik en loop meteen weg, hopen dat die niet achter me aan komt. Als ik achterom kijk zie ik Damian naar me toe komen rennen, ik begin ook te rennen maar al snel pakt hij me vast en knuffelt me. Ik knuffel hem en begin nu hard te huilen. Ik zie verderop de agent en zijn vader kijken naar ons. We lopen terug naar de agent en hij zegt dat ze niet meer hoeven te zoeken natuurlijk. Ik kijk naar beneden en samen met de vader van Damian en Damian zelf lopen we naar hun huis toe. Damian belt me ouders terwijl ik als we thuis zijn meteen onder de douche stap. 

Na een uurtje zijn eindelijk me ouders bij Damian aangekomen, ze beginnen me te knuffelen en ik leg alles uit. 'Kan ik je spreken?' vraagt Damian stil. Ik knik en loop mee. 'Het spijt me echt heel erg. Ik moest haar alleen een kus geven omdat ze je tas had gepakt en niet eerder wilde teruggeven' zegt Damian tegen me. Ik vind het een vreemd verhaal maar uiteindelijk geloof ik Damian wel. 'Ik geloof je' zeg ik lief. Ik geef Damian een knuffel en een dikke kus. 'Ik hou van je Nicki' zegt Damian lief. 'Ik ook van jou Damian. Ik ben blij dat ik terug ben'