İyi Kızlar Kötü Çocukları Sever

Bölüm - 27 Ölüm.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Kafam çok karışıktı. Mert o kadar dengesizce davranıyordu ki, yaptıklarından hiçbir şey anlamıyordum. Sebebsizce benden ayrılıyordu ve ben birşey diyemiyordum. Ardından tekrar bir olmak için çabalıyordu. Ama boşuna çabalıyordu. Mert'i affetmeyecektim. Şimdilik olmazdı.

Daha fazla Mert'e bakamayarak bakışlarımı Mert'den çektim ve ağzımdan çıkacak tek kelimeyi bekleyen insanlara döndüm. Hepsi bir umutla bakıyor gibiydiler.

"Mert olmaz. Lütfen bir müddet ayrı kalalım." Dedim ve sahneden indim. Ardından Kapıdan çıktım ve gördüğüm kişiyle şok geçirmem bir oldu. "Bravo. Güzel bir gösteriydi." Dedi eski okulumda ki beni seven belalı çocuk. "S-senin ne işin var burada ?" Dedim şaşkınlıkla çıkan sesimle. "Prensesimi görmeye gelmiş olamaz mıyım ?" Dedi Çağatay. Bir bu eksikti !

"Git başımdan. Bir de seninle uğraşamam." Dedim ve yanından Geçmek için kenarı çekildim. Ama Çağatay da kenarı geçmişti. "Konuşmamız lazım." Dedi Çağatay ciddi çıkan sesiyle. "Seninle birşey konuşmak istemiyorum. Gider misin lütfen ?" Dedim bende bıkkınlıkla çıkan sesimle. "O çocuk için yapıyorsun demi ? Sana birşey söyliyeyim mi, o çocuktan sana yar olmaz. Kendini birşey sanıyorcasına etrafta dolaşıyor. Herkese de ben kötü Çocuğum Havası veriyor. Ama yemezler, kızım." Dedi ve sahte gülücük sesleri çıkardı.

Mert kendini birşey sanarmış gibi etrafta dolaşmıyordu. İnsanlara kötü çocuk Havası vermiyordu, zaten öyleydi. Bu çocuk ne saçmalıyordu ?

"Bende artık senden hiç ama hiç ayrılmayacağım. O çocuğun peşini bırakması için elimden geleni de ardına koymayacağım." Dedi ve yanımdan hızlıca çekip gitti. Bu da neydi şimdi ? Ben hiç mi mutlu olamayacaktım ?

Adımlarımı tarih sınıfına doğru hareket ettirdim. Bir de derse girecektim. Kendi kendime mırıldanıp hayatımın ne kadar kötü geçtiğini saydırırken sonunda tarih sınıfının kapısındaydım. Hemen içeri girdim ve sırama geçtim. Mert büyük ihtimal derse gelmeyecekti. Belki Mert bana onu affedip affetmeyeceğimi sorduğunda evet diye Çığlık atıp boynundan sarılabilirdim fakat bunu yapmak istemedim. Mert o gün bana zorla sahip olabilirdi ve ben hayatımın en kötü Gününü yaşayabilirdim. Bunu yaşamamıştım fakat Mert'in öyle birşey yapmak istemiş olması bile beni bu kadar derinden etkilemişti.

Derin bir nefes aldım ve Ağlamamak için başımı hafiften yukarı kaldırdım. Sınıfta benden başka kimse yoktu. Olsa da birşey ifade etmezdi ya zaten. Çantamı sırada bırakarak sınıftan çıktım ve tuvaletin yolunu tuttum. Ders başlamadan biraz kendime gelmem lazımdı. Bu sene benim için önemliydi. Hayallerimi gerçekleştirebilmem için güzel bir üniversiteye gitmem gerekirdi. Ve ben bunun olması için çok çalışacaktım.

Tuvalete girdim ve suyu açıp yüzümü yıkadım. Ardından aynada ki yansımamla göz göze geldim ve başımı tekrardan musluğa çevirmem bir oldu. Saçlarım karışmış, gözlerim kanlanmıştı. Dudaklarım kurumuş ve pembemsi rengi ortadan almıştı. Dilimi dudağımın üstünde gezdirdim ve gözlerimi kapattım. Başım ağrıyordu. Gözlerimi açıp sol elimi başıma çıkardım. Bir an önce bu ağrının geçmesini bekledim.

"Bakın kızlar. Kimler varmış burada." Diyen bir kız sesini duymamla içeri de birilerinin olduğunu daha yeni anlamıştım. "Yazık. Rahibe kızımız hasta mı yoksa ?" Bu cümlesinden sonra bakışlarımı kaldırdım ve Eylül'le göz Göze geldim. "Sana diyorum." Dedi ve yanıma yaklaşıp kolumdan beni ittirmesiyle yere düşmemek için duvara tutundum. "Bırak beni." Dedim fısıltıyla. Başımın ağrısı git gide artıyordu ve ben tam olarak Gözlerimi bile açmakta zorlanıyordum. Eylül ve arkadaşları kahkahaya boğulurken ben başımın ağrısıyla kıvrandım. "Bana bak, sürtük. Mert'den uzak dur. O benim." Dedi ve alayla güldü. "Neden buraya gelmiş sana bunları anlatıyorum ki ? Zaten bunları sen çok güzel biliyorsun ve bir daha Mert'in yanında gözükmeyeceksin. Yoksa-" Eylül daha cümlesini bitirmeden yeni bir ses gelmişti. "Yoksa sana yapabileceklerimi çok iyi biliyorsun." Bu Demir'in sesiydi. Burada ne işi vardı ?