Don't [H.S.]

⭐37⭐

"Λοιπόν, κάποια στιγμή, θα το μάθαιναν." ψιθύρισε ο Niall.

"Πείτε μας!" φώναξα.

"Ηρέμησε!" μου είπε ο Harry και με κοίταξε έντονα. "Αυτός που έχει το σπίτι, λέγεται Ian. Και είναι ο αδελφός του Mike."

"ΤΙ?!" φώναξα εγώ και η Elena με μια φωνή.

"Ηρεμία!!" τσιριξε ο Niall και πετάχτηκε απο το κάθισμά του.

"Έχουμε σχέδιο!" είπε σατανικά ο Harry.

...............

Κατέβηκα την σκάλα και κοίταξα γύρω μου. Ήταν όλοι εδώ. Ο Harry ήρθε προς το μέρος μου και πέρασε το χερι του γύρω απο την μέση μου. "Έτοιμη?" μου ψιθύρισε και με φίλησε στο μάγουλο. Εγώ εγνεψα, και κοίταξα την Elena. Το βλέμμα της ηταν παράξενο. Σαν να ηταν πεπεισμένη πως τίποτα από αυτά δεν θα πετύχαινε.

"Πριν φύγουμε, θέλω να πω μερικά πράγματα." μίλησε ο Harry και τοτε ένιωσα το χέρι του να με σφίγγει λίγο περισσότερο. "Μερικά χρόνια πριν, έπρεπε να κανω κάτι παρόμοιο ξανά. Όλοι σας -δηλαδή σχεδόν όλοι- εισασταν εκεί για μένα. Μου σταθήκατε με κίνδυνο την ζωή σας. Και κάποιοι παραλίγο να την χάσετε..." κοίταξε τον Niall και εκείνος χαμογέλασε. "Σήμερα δεν είμαι διατεθημένος να χάσω κανέναν. Απο αυτό το σπίτι θα φύγουμε εξι, και θα γυρίσουμε έξι. Απο την μεριά μου είναι ή όλοι, ή κανείς." όλοι εγνεψαν και ο Harry χαμογέλασε πριν συνεχίσει. "Αν καποια απο εσάς κινδυνέψει..." κοίταξε εμένα και την Elena. "Θέλω να μου υποσχεθειτε οτι θα τρέξετε. Ξέρω πως ο Liam, o Niall και ο Louis θα σας προστατεύσουν με κάθε δυνατό τρόπο. Όπως και εγώ. Σύμφωνοι?" όλοι γνευσαμε και τον αγκάλιασα σφιχτά. "Δεν πρόκειται να σε αφήσω εκεί έξω." του ψιθύρισα και απομάκρυνα το σώμα μου απο το δικό του.

..................

Άνοιξαν την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκαν έξω. Ο Harry ήρθε στο μέρος μου και έμπλεξε τα δάχτυλα του με τα δικά μου. "Είσαι σίγουρος οτι πρεπει να το κάνουμε αυτό?" ψιθυρισα και με κοίταξε. Μου χαμογέλασε αδύναμα, και κατέβασε το βλέμμα του. "Είμαι σίγουρος." είπε λίγο αργότερα και ξεκινήσανε να περπατάμε προς το μεγαλο κτήριο. Το εξωτερικο του ηταν καλυμμένο με γυαλί. Θα ηταν σίγουρα 10 όροφοι. Στην μέση περιπου του κτηρίου, βρισκόταν ενα μεγαλο διαμάντι. Είμασταν στην Diamond.

Η πόρτα της εισόδου άνοιξε αυτόματα και αντίκρισα την υποδοχή. Μια τεραστια αίθουσα, με καναπέδες, πολυθρόνες και δυνατά φώτα. Ενα τεράστιο γραφείο βρισκόταν στην μέση του δωματίου, και μια κοπέλα καθόταν πληκτρολογώντας στον ακριβό υπολογιστή μπροστά της. Ο Harry άφησε το χερι μου, και πήγε προς το μέρος της. Εκείνη τον κοίταξε αδιάφορα, και χαμογέλασε ψεύτικα. "Μπορω να βοηθήσω?" είπε δήθεν ευγενικά. Ο Harry τοποθέτησε άνετα τα χέρια του μπροστά της και στηρίχτηκε στους αγκώνες του. Εσκιψε προς το μέρος της και χαμογέλασε. "Τον κύριο Bennett." η κοπέλα κοίταξε τον υπολογιστη της και υστερα έριξε μια ματιά σε μας. "Ο κύριος Mike δεν μπορεί να δεχθεί κόσμο. Περαστε αύριο." έστρεψε την προσοχή της στον υπολογιστη ξανά και έκανε σαν να μην βρισκόμασταν εκεί. Ο Harry έβγαλε ενα πνιχτο γελακι και κοίταξε τον Niall. Εκείνος του έγνεψε και ο Harry ξανά γύρισε στην κοπέλα. "Μάλλον δεν έγινα σαφής. Θέλω να μιλήσω με τον κύριο Bennett. Τον Ian Bennett." η κοπέλα έχασε φανερά το χρώμα της. Τα μάτια της πλάτυναν στο άκουσμα της φράσης του. "Δ-δεν υπάρχει κάποιος με τέτοιο όνομα σε αυτή την εταιρία, λυπάμαι." είπε αγχωμενη. "Καλά." ο Harry της χαμογέλασε και γύρισε σε εμάς. Εγώ κοιτούσαν με απορία μιας και δεν ηταν αυτό το αρχικό σχέδιο. Ο Harry περπάτησε προς την έξοδο, και μας έκανε νόημα να κάνουμε το ίδιο. Εφτασα στο μέρος του λίγο αργότερα. "Harry τι θα κάνουμε?" ψιθυριστά καθώς φτάναμε στο πάρκινγκ. "Απλά θα πάμε στον Ian." χαμογέλασε στους άλλους τρεις και εκείνοι έκαναν το ίδιο.

Περάσαμε στην πίσω πλευρα του κτηρίου. Ο Louis πέρασε μπροστά, και στάθηκε σε μια πόρτα. "Λουκέτο." γέλασε. Έψαξε με τα ματια του στο έδαφος. Λίγο αργότερα, σήκωσε ενα μεγαλο και χοντρό σίδερο. "Liam θα κανεις την τιμή?" εκείνος γέλασε και πήγε προς το μέρος του. Κράτησε τεντωμένη την αλυσίδα που βρίσκονταν γύρω απο το χερούλι, και ο Louis χτύπησε το λουκέτο με το σίδερο. Και οι δυο χαμόγελασαν, και γύρισαν προς τον Harry. Εκείνος προχώρησε, και κοίταξε την πόρτα. Τύλιξε τα δάχτυλα του γύρω απο το χερούλι και έσπρωξε προς τα μέσα την πόρτα με τον ώμο του. Ενα ανατριχιαστικό τρίξιμο ακούστηκε την στιγμή που η πόρτα άνοιξε. Πέρασε μέσα, και έλεγξε τον χώρο. "Πάμε." ψιθύρισε και οι άλλοι προχώρησαν μέσα. Εγώ είχα παγώσει στην θέση μου και κοίταζα το κενό. Εκείνος ήρθε στο μέρος μου. "Bells έλα." έδειξε το εσωτερικό του κτηρίου με το χερι του. "Δεν μπορώ." είπα σχεδόν απο μέσα μου. Ήρθε πιο κοντά μου, και τοποθέτησε την παλάμη του στον ώμο μου. "Isabella τρέμεις! Τι συμβαίνει?! Μίλησε μου!" μίλησε ανήσυχα. "Δεν μπορω να μοω εκεί." ψιθύρισα. Με κοίταξε με απορία, ώσπου έμπλεξε τα δάχτυλα του με τα δικά μου. "Πρέπει να μπούμε μέσα." μου είπε λίγο αργότερα. "Θέλω να μου το εξηγήσεις αυτό. Μα όχι τώρα. Bella πρέπει να πάμε." εγνεψα με μεγάλη δυσκολία. Τα ματια μου ηταν θολά απο τα δάκρυα που ηταν έτοιμα να τρέξουν. Τα έκλεισα σφιχτά, και όταν τα ξανά άνοιξαν βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής απο μένα. Ακούμπησε απαλά τα χείλη του στα δικά μου, και αμέσως απομακρύνθηκε. "Πρέπει να πάμε." ψιθύρισε και κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Χωρίς να αφήσει το χερι μου, προχώρησε αργά μπροστά μου, και μπήκε μέσα. Αναγκάστηκα να κάνω το ίδιο.

Ο χώρος ηταν σκοτεινός, με πολύ λίγο φως που έμπαινε απο ενα μικρο παράθυρο πολύ κοντά στο ταβάνι. Μέχρι εκεί που μπορουσα να δω είχε σκόρπιες, σπασμένες αλυσίδες στο πάτωμα. Ο Harry έσφιξε τα δάχτυλα του δυνατότερα γύρω απο τα δικά μου για να με κανει να τον κοιτάξω. Σήκωσα αμέσως το βλέμμα μου για να τον δω να με κοιτάζει έντονα. "Είσαι οκευ?" είπε με τα χείλη του -χωρις να ακουστεί ήχος- .  Κούνησα θετικά το κεφάλι μου και ύστερα ξανά χαμήλωσα το βλέμμα μου.

Φτάσαμε στο τέλος του δωματίου. Το φως έμπαινε απο το παραθυράκι και έφτανε σε συγκεκριμενα σημεία. Ο Niall κοίταξε γύρω μας και μετα γύρισε στον Harry. Του κούνησε αρνητικά το κεφάλι, αλλά εκείνος κοίταξε εμένα. "Είσαι αρκετά έξυπνη, μπορείς να το βρεις."  Τα μάτια μου πλάτυναν στο άκουσμα της φράσης του. "Θέλεις να βρω τον Ian...?" μίλησα σιγάνα. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Την στιγμη εκείνη κατάλαβα τα δάχτυλα του να πιέζουν υπερβολικά πολύ τα δικά μου....φοβόταν...αλλά δεν είχε αλλη επιλογή... Προχώρησα μπροστά αφήνοντας το χερι του. Κοίταξα το πάτωμα. "Υπάρχουν σημάδια... Όπως όταν σερνω τις μπότες μου στο μάρμαρο..." ψιθύρισα. "Elena, δώσε μου το κινητό σου!" εκείνη αμέσως ξεκουμοωσε την τσέπη της και μου το έδωσε απαλά στο χέρι. Άνοιξα την λειτουργεία του φακού, και στερεώθηκα στα γόνατα μου στο έδαφος. "Φαίνεται σαν να τον έσυραν..." ψιθύρισα.