Stał w kuchni. Bez światła.
Palce wbite w marmur blatu.
W uszach dudniła tylko jedna myśl.
„Możliwe, że jesteś jego córką.”
Te słowa. Te cholerne słowa.
Usłyszał je przypadkiem.
Przechodząc korytarzem. Gdy Y/N rozmawiała z Nari.
Nie chciał słuchać.
Ale teraz… nie mógł przestać.
Y/N weszła do kuchni. W szlafroku.
Z zamglonym spojrzeniem.
Z sercem bijącym nie mniej gwałtownie niż jego.
Hyunjin nie spojrzał na nią od razu.
Dopiero po chwili.
– „Powiedz mi prawdę.” – jego głos był cichy, głęboki, niebezpieczny.
Y/N zamarła.
– „Hyunjin…”
– „Nie kłam. Nie teraz. Nie po tylu latach.”
Spojrzała na niego. Oczy błyszczały wilgocią.
– „Zawsze byłeś jej ojcem.”
– „To nie odpowiedź.”
– „To jedyna, jaką mam.”
Hyunjin zrobił krok do przodu.
– „Czy spałaś z nim w tym samym czasie, co ze mną?”
– „Nie.” – odparła natychmiast. – „Z tobą dopiero po… po tym, jak uciekłam.”
– „Więc mogłaś już być w ciąży.”
Cisza.
Tylko deszcz za oknem miał odwagę mówić.
– „Nie wiem, Hyunjin.”
– „Miałaś dziewięć miesięcy, żeby się dowiedzieć.”
– „Nie chciałam wiedzieć.” – powiedziała cicho. – „Bo bałam się, że jeśli to nie jesteś ty… odejdziesz.”
Zamknął oczy.
Prawie się zachwiał.
– „Ja nigdy bym nie odszedł.”
Jej usta zadrżały.
– „Ale teraz już nie wiem, co jest prawdą. Bo Kai wrócił. I w jego oczach widzę coś… coś, co mnie przeraża.”
– „To nie jego oczy cię przerażają.” – syknął. – „To jego DNA.”
Y/N nie miała już siły.
Oparła się o blat, jakby całe powietrze właśnie zniknęło z jej płuc.
Hyunjin zbliżył się i chwycił jej twarz.
– „Nie interesuje mnie, co pokazuje test. Dla mnie Nari to moja córka. Ale jeśli ten pieprzony Kai o tym wie — to on ją nie tylko śledzi. On ją sobie odbiera.”
– „Nie pozwolę mu.” – wyszeptała. – „Przysięgam.”
– „W takim razie… musimy przygotować się na najgorsze.”
Ich dłonie splotły się na chwilę.
Ale oboje wiedzieli – to tylko cisza przed burzą.
Gdzieś indziej…
Kai siedzi przy kominku.
W dłoni trzyma zdjęcie Y/N. I test DNA z nazwiskiem: Nari.
Uśmiecha się powoli.
– „Wiedziałem.”
