Liefde is meer dan alleen woorden.

Hoofdstuk 12

'Heb je iets met diego?' Vraagt hij meteen als ik buiten kom. 'J...ja.' Zeg ik. 'Hoe weet je het?' Vraag ik. 'Dat doet  er niet toe.' Zegt hij. Pablo dus. Urgh kan hij is niet één keer zijn mond houden? 'Was het dat?' Vraag ik en kijk naar antonio. Hij schud zijn hoofd. 'Wat is er dan nog?' Vraag ik. 'Het spijt me erg Angie! Maar het kan niet. Je moet gaan kiezen.' Zegt hij. 'Kiezen?! Tussen wat?' Zeg ik niet begrijpend. 'Het spijt me enorm maar je moet kiezen tussen.  Je maakt het uit met diego....' Hij kan niet verder praten want ik onderbreek hem. 'Nee dat nooit.' Zeg ik en schud men hoofd. 'Laat me alstublieft uitpraten.' Zegt hij. 'Oke.' Antwoord ik. 'Dus:
1. Je maakt het uit.
2. Diego stopt met zijn studies
Of
3. Je neemt ontslag.' Zegt hij. Ik kan men oefen niet geloven. Meent hij dit echt?! Ik wist dat het raar zal zijn maar dit?! Dat had ik nooit gedacht het is precies of ik een moord heb gedaan. Uiteindelijk zeg ik 'dan neem ik ontslag.' Daarna loop ik naar binnen. 'Angie wat is er?' Vraagt diego. 'Niks.' Zeg ik en loop naar de kamer. Daar beginnen de tranen te stromen. Ik pak men valies en doe men kleren erin. Als ik toch word ontslagen blijf ik hier ook niet meer. 'Angie?! Wat is er? Wat doe je?' Zegt diego die niet begrijpend binnenkomt. 'Ik ben ontslagen.' Zeg ik. 'Wat?! Nee dat kan niet!' Zegt hij. Ik pak verder in en loop de kamer uit. 'Maar hoe?!' Zegt diego als we de woonkamer in komen. 'Pablo heeft het tegen antonio gezegd.' Zeg ik. 'Wat urgh! Ik zal hem eens.' Zegt hij en wilt naar de deur lopen. 'Nee diego niet doen!' Zeg ik en hou hem tegen. 'Waarom niet?!' Zegt hij. 'Ik heb zelf kunne kiezen wat ik deed.' Zeg ik. 'Hoezo?' Antwoord hij. 'Ik kon kiezen, of ik het uit maakte met je of dat jij stopte met de studie of ik ontslagen.' Zeg ik. 'Waarom koos je dan niet voor mijn studie?' Zegt hij. 'Je moet je studies afmaken! En ik vind echt wel terug werk.' Zeg ik. 'Je gaat me nu toch niet zeggen dat je bent ontslagen omdat je iets hebt met diego?' Hoor ik de stem van violetta zeggen. Ik draai me om en zie iedereen kijken naar ons. 'Spijtig genoeg wel.' Zeg ik. Antonio, Pablo en greogrio komen binnen. 'Ik ga je missen Angie!' Zegt fran en komt naar me toe en geeft me een knuffel en dat volgt op iedereen. 'Ik ga jullie ook hard missen! Maar we gaan elkaar zeker nog wel eens zien.' Zeg ik. 'Het spijt me echt Angie.' Zegt antonio. 'Maakt niet uit, je hebt gedaan wat je moest doen.' Zeg ik en geef hem een knuffel. 'Ik ga je ook missen!' Zegt greogrio. Ik kijk verbaasd naar hem. 'Echt?!' Zeg ik. Hij knikt en geeft me dan een knuffel. 'Zorg goed voor diego!' Zegt hij. 'Dat zal ik zeker doen.' Antwoord ik en glimlach naar hem. Ik kijk even naar Pablo. Waarom heeft hij het verteld? Ik wou het zelf doen. Maar ja. Dan kijk ik naar diego die er al de hele tijd stil bij staat. Ik loop naar hem toe. Jap ik slaag Pablo over! Hij krijgt echt geen knuffel! Ik geef diego een knuffel na de knuffel geef ik hem een kus. 'Ik ga je zo hard missen!' Zegt hij na de kus. 'Je hoeft me niet te missen! We gaan afspreken enzo. Ik werk nu misschien niet meer bij de studio en ik zal je misschien niet elke dag zien maar dat betekent niet dat ik niet van je hou! We kunnen zoveel afspreken dat we willen! Zo snel kom je niet van me vanaf!' Zeg ik en bij het laatste krijgt hij een kleine glimlach. 'Ik hou van je!' Fluister ik nu zowat. 'Ik ook van jou.' Fluistert hij terug. Hij geeft me nog een heel gepasioneerde kus van twee minuten ofzo en dan laten we los. 'Ga je nog mee naar de taxi?' Vraag ik. Hij knikt. Ik pak zijn hand en kijk dan naar de andere. 'Het komt goed! Ik weet zeker dat jullie een fantastisch vervangster voor me krijgen! En ik zal altijd van jullie houden! En jullie zullen altijd in men gedachten zijn.' Zeg ik. Sommige van hen hebben zelfs tranen. 'Huil alstublieft om mij, we zien elkaar snel weer,' zeg ik en geef iedereen nog een knuffel. 'Angie je taxi is er.' Zegt Pablo. Het enigste wat hij kan zeggen is Angie je taxi is er?! Meent hij dit serieus. 'Oh dankje!' Zeg ik wat sarcastisch. Ik pak diego's hand terug en loop met men valies naar buiten. Iedereen komt mee naar buiten. De chauffeur pakt men koffer en steekt die al in de auto. 'Tot snel weer, knapperd van me.' Zeg ik en geef diego nog een kus. 'Tot snel schoonheid.' Zegt hij. 'We moeten nu echt gaan mevrouw.' Zegt ze chauffeur. 'Oke.' Antwoord ik. Ik glimlach nog even naar de andere en laat dan diego's hand langzaam los. Ik stap in de auto en ze zwaaien me nog uit. Dit is het beste! Diego moet zijn studie afmaken, ik vind ander werk en dan kunnen we samen aan onze toekomst werken. Ik zucht en kijk nog één keer om. Ze worden steeds kleiner en kleiner. Ik kijk totdat ik ze niet meer kan zien. Een start naar een nieuw leven! Of het me lukt dat weet ik niet.