Olin in Kahadras [Volumes 1 & 2]

[CG] Chapter 1: Prince of Darkness

* * * * *

Kinabukasan, maaga akong nagtungo sa sementeryo para dalawin ang puntod nina Mama’t Papa. Humigit-kumulang isang taon na ang nakalilipas matapos naming magwagi laban sa masasamang nilalang sa Kahadras. Salamat kay Ginoong Mounir, dinala niya rito sa normal na mundo ang mama ko. Tinulungan din ako ng mga kamag-anak nina Mama’t Papa para bigyan ng disenteng libing ang mga magulang ko.

’Buti na lang at hindi nagdalawang-isip si Rayna Helya, ang tunay kong ina, na aprubahan ang tangi kong hiling na maglabas-pasok sa Kahadras. Panatag naman daw ang loob niya sa dahilang kasama ko naman sina Solci (o Solis, ang prinsesa ng mga Banwaanon) at Cormac. Umuwi na ang huli sa kanila ’pagkat paniguradong alalang-alala na sa kanya ang mga magulang niya. Samantalang kapitbahay ko pa rin si Solci; ang mga tumatayo niyang nanay at tatay rito sa normal na mundo ay mga Banwaanon din na may pahintulot mula sa kanilang hari.

Kaunti lang ang mga tao rito sa sementeryo, at ang iba’y pauwi na. Umupo ako sa damuhang malinis ang pagkagupit at inilagay ang mga bulaklak sa gilid ng puntod nina Mama’t Papa.

Ininat ko ang mga labi ko habang nanunubig ang aking mga mata. “’Ma, ’Pa, k-kumusta na kayo? S-sana, masaya kayo sa itaas. ’Wag kayong mag-alala sa ’kin kasi kaya ko naman na ang sarili ko. Sana, maaga kong nalaman kong ano ako at nakontrol ang aking kapangyarihan nang sa gano’n ay naipagtanggol ko kayo laban sa masasama kahit papa’no.

“Pero, hindi ko na maibabalik ang oras. Nangyari na”—tuluyang tumakas ang mga luha sa mata ko—“ang nangyari. Gusto ko lang magpasalamat sa lahat. Salamat sa pagkupkop sa ’kin, sa pag-aalaga sa ’kin, sa pagmamahal, at sa pagpaparamdam na totoo n’yo akong anak kahit sa katunayan, hindi n’yo ako kadugo. Dili ko kamo malimtan, ’Ma, ’Pa. Gihigugma ko kamo.” (Hinding-hindi ko kayo makalilimutan, ’Ma, ’Pa. Mahal ko kayo.)

Ilang saglit lang ay dumapo ang mga mata ko sa mga bulaklak na nakapatong sa puntod. Sa isang kisapmata’y nanariwa ang alaalang may humigit-kumulang isang taon na ang nakararaan.

“Talay . . .”

“Olin, patawad,” mahinang aniya, kasisilayan ng lungkot at pagsisisi ang kanyang itsura. “Patawarin mo ako sa ginawa ko. At kaya ako narito ay dahil nais ko ring magpaalam sa ’yo . . .”

Kumunot ang noo ko, ’tsaka ako nag-usisa, “Ano’ng ibig mong sabihin? Sa’n ka pupunta? Talay, dito ka lang. ’Wag kang umalis. Napatawad na kita, at sigurado akong mapapatawad ka rin nila.” Nang maglakad ako patungo sa kinalulugaran niya ay siya namang paghakbang niya paurong, indikasyon na ayaw niya ’kong lumapit sa kanya.

Iniling-iling niya ang ulo niya. Pinahid muna niya ang kanyang mga luha gamit ang likod ng kanyang kamay bago siya sumagot, “May kailangan lang akong gawin. May kailangan akong hanapin.” Sa pagbitiw niya ng mga salitang ’yon ay dali-dali siyang tumakbo papalayo sa ’kin.

“Talay, teka lang!” sigaw ko habang nanlalabo na rin ang aking paningin dahil sa luha. “N-nakauwi na sina Alog, Saya, at Lish malapit sa lawa! Ayaw mo ba silang bisitahin do’n? Talay! Sabay natin silang dalawin! Talay, bumalik ka!” Matapos kong bigkasin ang mga katagang ’yon ay tuluyang bumagsak ang magkabila kong tuhod sa damuhang maayos na tinabas kasabay ng pagpatak ng aking mga luha.