Masum Şeytan

-10-

+

"Hayır!" diye bağırdı, kızarmış yanakları ile Clarabel ve zorla çıkartılmış olduğu tabureden indi. Hırsını bir şeylerden çıkarması gerektiğinden döndü ve tabureyi tekmeleyip, odada küçük bir gürültü çıkmasına neden oldu.

"Leydim, lütfen," demeye çalışarak elindeki iğneyle yaklaştı, Victoria'nın Fransız terzisi. Ancak Clarabel elini kaldırıp onu durdurdu. "Yerinizde olsam yaklaşmazdım madam." Ardından eteklerinin ucundan tutup bir çırpıda salondan ayrıldı. Kimseye görünmeden evden çıkmasına ihtimal vermiyordu. Koridorun ucundan en yakın arkadaşının kahkahasını işittiğinde korkuya kapıldı ve çıplak ayaklarına aldırış etmeden sola sapıp ilk gördüğü kapıyı açtı. İçeriye girdiğinde aslında kütüphaneye geldiğini anladı ve rahatlayarak nefesini verdi. İlerleyip şöminenin önündeki koltuğa oturup kollarını bedenine doladı ve gözlerini yumdu.

Daha bir ay önce, hayatında hiç olmadığı gibi özgür olmuştu. O küçük köyde, basit bir yaşam sürdürmeyi seçmişti. Tamam, toplum onu itmiş ve amcası açıkça evden kovmuştu ancak genç kız çok da kötü hissetmemişti. Sosyetenin acımasız bakışlarındansa, köylü çocuklarla meyve toplamak daha cazip gelmişti. Lucinda, bir anne şefkatiyle onu korumuş, sahip çıkmıştı. Üstelik ne kadar anlamasa da kızın sevdiği filozoflarla ilgileniyor gibi yapmış, onunla çay saatlerinin ardından istediği kadar kitap okumuştu. Derken, adı anılmaya değmeyen, kızı bulmuş ve Hawthorne'a getirmişti.

Ne hoş, diye geçirdi içinden ve gözlerini açıp duvardaki antika saate baktı. Er ya da geç onu bulacaklardı. Ve yeniden salona dönmeye zorlayacak, orasına burasına iğneler geçireceklerdi. Saçlarını çekiştirerek toplayacak, aile yadigarı mücevherlerle süsleyeceklerdi. İstemese de güzel olması beklenecekti, herkes ona bakacaktı. Bekar genç kızlar dedikodusunu yapacak, yaşlı kadınlar Clarabel'in güzelliğine burun kıvıracaktı. Bu esnada, evlilik yemini edilmiş olacaktı.

Clarabel, on dokuz yaşındaydı. Sosyeteye takdim edildiğinde, İngiltere'nin en güzel Düşesi ilan edilmiş, babası ile her yerde boy gösterir olmuştu. En az kendisi kadar güzel olan arkadaşı Victoria ve o, gelen evlenme tekliflerini geri çevirirken, Victoria'dan farklıydı kızın niyeti. Clarabel, aşka inanmıştı. En yakın arkadaşının aksine inanmıştı fakat şimdi anlıyordu ki inandığı günlerde saf bir çocuktan başkası değildi. Ne de olsa kalbini vermeye gönüllü olduğu nişanlısı Lord Demming, onu kirletmiş ve ortadan kaybolmuştu. İki gün içinde nişan bozulmuş, amcası bunu tüm Londra'ya yaymıştı. Ve kız hala kuzeni Wilson ile evlenmek istemeyince, evden kovulmuştu.

"Korkarım okumak için doğru bir saati seçmemişsin," dedi arkasından tok bir sesle Anthony ve yavaşça ilerleyip, kızın oturmuş olduğu koltuğun yanı başında bitti.

Genç kız aceleyle yanaklarını silip ayağa kalktı ve "Okumuyordum," diye mırıldandı. "O halde ne yapıyorsun?" diye sorunca Anthony, genç kız daha önce erkeğin kendisi ile bu kadar yumuşak bir tonla konuştuğunu hatırlamıyordu. "Ben... Ben sadece oturuyordum," dedi beceriksizce ve genç adam sadece gülümsedi.

"Yorulmuş olmalısın, haklısın," dedi kızı bir başka şoka sürükleyen Anthony ve ilk kezmiş gibi bakıp dudaklarını büzdü. "Gözleri kızarmış bir gelin istemiyorum küçüğüm, her kız evlendiği güne mahsus neşeli olmalıdır." Sonra ise uzanıp kızın siyah parlak saçlarını geriye ittirip, yanağını okşadı. Clarabel, nefesi kesilmiş, kehribar gözlerin büyüsüne çoktan kapılmışken, ne olduğunu bilmiyordu. Anthony'nin kısık sesi, kızı telaşlandırmıştı. Birden düşecek gibi olunca belinden yukarıya tanıdık bir sıcaklık yükseldi ve seve seve kendini bıraktı...

"Clara," dedi birkaç dakika sonra tepesinde dikilen ve son derece kaygı duyan Dük Townsende. "Uyan."

Genç kız gözlerini açtığında, Victoria ve Nicolas'dan başkasını göremedi, geniş salonda. Hemen kalkmaya yeltendi ancak kolundan sıkıca tutup yatırdı birisi onu. Ve bu birisi, uşağa şekerli süt getirmesini emredip kızın yanına diz çöktü. "İyisin, değil mi? Victoria uyumadığını söyledi, yorgunluktan bayılmışsın."