I'm In Hell With Him

Chapter Twelve - Aeicy's POV

He's always cold. And even colder now.

I want to know why, I want to know what happened. But why is it that you're always putting up your walls? Gusto kong maintindihan kung bakit ka ganyan. I want to know your reasons. 

Alam ko deep inside of you, may tinatago kang kindness. Alam kong nasaktan ka noon. Pero hindi sapat yun. Kulang pa yung mga alam ko tungkol sa'yo para pakisamahan ka. Para maintindihan kita. Para maging maayos yung relationship natin... To make this marriage work.

Napailing ako bigla at sinampal-sampal yung pisngi ko. Ayan na naman ang pag-iisip ko ng anu-ano. Ilang linggo na ko ganito. Palaging nakatulala, (well minsan lang pag mag-isa). Palagi kong iniisip yung gabing tinanong ko kay Liam yung tungkol kay Ate Samantha. And the last night that he kissed me.

Simula ng gabing yun, hindi na niya ko kinakausap, sometimes, when her Mom's around, nagkukunwari siyang agkasundo kami. Pero simula rin nung umuwi na sa bahay nila yung Mommy niya, ganito na. He became so cold. Hindi na kami nagkakaroon ng chance na mag-usap ng tungkol sa kahit na anong bagay. Hindi na siya nang-aasar. Wala na. Parang bangkay lang.

Dinaan ko na lang sa pag-inom ng kape lahat-lahat ng iniisip ko. I glanced at my watch. 10:30pm. He's late. Again. Umiling ako at pinagsasampal yung mukha ko. I'm over-reacting.  Para naman akong war-freak na asawa na nakahanda na yung armalite once na dumating na yung Mister ko. 

Tumayo ako sa couch at dumungaw sa bintana. Still, no sign of him.

Lately, palaging madaling-araw na siya umuuwi. Sometimes drunk, but always angry. Minsan nga, natatakot na kong salubungin siya eh. Minsan gusto ko na lang siyang tulugan. Minsan gusto ko na lang gumising na wala na siya at matulog ng maaga habang wala pa siya. Gusto ko siyang iwasan. But that's out of the question. It's so impossible. 'Cause we're living in the same roof.

Paano mo natitiis na iwasan ako? To act like you're not with someone. To act like I'm nobody. Na wala ako dito? I'm so confused. Hindi ko alam yung magiging reaksiyon ko sa mga nangyayari. Nasanay akong palaging naka-mute yung side ko, na palaging mahina ako. I'm always letting you to control me. To manipulate me. Kasi sabi mo sa akin dati, I MUST BE SUBMISSIVE.

Naputol yung kadramahan ko nung biglang bumukas yung pintuan. Liam. With some woman. And yeah, they're kissing. Nasa labas pa rin sila ng bahay but the door was wide-open. Hindi pa niya or nila ko nakikita. Hindi ko alam kung bakit hindi ako makapagsalita. Iniwas ko agad yung tingin ko.

And finally, he noticed me. Pero hindi siya nagulat. Instead, he continue to kiss the woman/slut at binuhat niya paakyat ng kwarto. I felt something sharp stabbed my chest. Hindi ko alam kung bakit. Narinig kong nagsarad yung pinto sa kwarto ni Liam. I heard his footsteps.

"Close the door. Sleep." he said. Sabay akyat ulit ng kwarto.

Tears starts to fall. Ano 'to bastusan? 

Padabog akong umakyat ng hagdan at deretso sa kwarto ko. Kinuha ko lahat ng nakita kong gamit ko sabay lagay sa maliit na maleta. I want to get out of here. I want to get out of this hell. Sa loob ng walong buwan tiniis ko lahat-lahat . Panlalait niya? His bossy & pervert attitude? His sudden change of moods? Lahat-lahat, tiniis ko. WTF. Ano bang gusto niyang palabasin?

Paglabas ko ng kwarto ko, nasa harap ko na siya. He glanced at my things. Still, blank pa rin yung expressions niya. Hah.  What's new? "You're not going anywhere. Dito ka lang." Sabi niya.

"Liam, gusto ko nang umuwi sa bahay namin. Ayoko na." I shoved him away at mabilis na bumaba ng hagdan but he caught my arm.

"I told you, you're going to stay here. Hindi ka lalabas ng pintong 'yan." He thundered. Lalong tumulo yung mga luha ko. Damn, this is emotional wretchedness, this is suicide. "Crying, Ace? Bakit nagseselos ka ba?" Then he laughed sarcastically. "Bakit ayaw mo ba ng ginagawa ko ngayon?"

Lord, please give me strength and courage to slap him. I'm begging you.

Tinanggal ko yung pagkakahawak niya sa arm ko. "No. I'm not. I'm going home." I take one step away, and he caught me again. 

"I said you're not going anywhere." His eyes and voice sharpens. Pati yung pagkakahawak niya sa'kin humigpit. He's angry. 

"Then stop doing this thing to me!" I snapped. Ayan na. Naisigaw ko na. "Stop treating me like a dirt, like I'm a nobody. Please, stop." Hindi ko na napigilang umiyak. "Ayoko na. Hindi ko na kaya yung ganito."

Then, slowly, gently, tinanggal niya yung kamay niya sa braso ko. "If that's what you want." naglakad na siya papasok sa kwarto niya. "Just make sure you'll close the door when you leave." And I did what he just said. In fact, I slammed the door. Hard. 

Sarap pasabugin ng bahay niya.  Jerk!

Umuwi ako ng bahay. Pero wala sila dun. I tried to call Ate Mylven, Daddy, pero hindi nila sinasagot. Then naalala ko si Kuya Rio... Oh no, bad idea. Hindi  pwedeng malaman ni kuya Rio yung tungkol dito. It will only make things worst. 

Eh ano naman? Edi ipabugbog mo si Liam sa kanya. There goes my evil side. I like the idea pero ayoko. No way. Magmumukha lang akong brat na nagseselos. Like duh? Hindi ako nagseselos. Makipaglandian siya sa iba wala akong pakialam. Hindi naman talaga kami mag-asawa. Sa papel lang. No strings attached. Yun naman talaga yung set-up umpisa pa lang eh.

Maybe I just over-reacted. I over-think everything. And the worst, I assumed.

I assumed that I can understand him and ease his pain. I was over-confident. Akala ko mababago ko siya. Akala ko...

Oh damn, am I falling for him and his evil attitude?

Tumayo ako at sinimulag maglakad ulit. Hindi ko alam kung saan ako pupunta ngayon. 

"Aeicy." 

"Terence." Alam kong siya yun. 

"What happened?" He asked. Habang papalapit sakin. "What did that jerk do to you? Are you okay?"

"Nothing. But I'm falling. Hard. And yeah, he's not going to catch me."

_____

--FL01